Vikan - 21.09.1972, Qupperneq 34

Jonas á barnaheimilið. Aður en
hann fer biður hann Ingrid að
hringja ekki strax til
lögreglunnar, láta það heldur
bfða til kvöldsins.
Hún ætti nú eiginlega ekki að
fára að beiðni hans og hringja
strax, þegar hann væri kominn út
úrdyrunum. En það var eitthvað
svo skammarlegf að hringja til
lögreglunnar og setjast svo niður
og biða þess að þeir fyndu lik
hennar i skóginum bak við húsið
Það var visst öryggi i þvi að
vita ekki neitt. Hún myndi lika
bráðlega heyra lykli stungið i
skrána og Kari koma inn.
Um þrjúleytið hringdi hún aftur
heim til Evu og þá svaraði
stúlkan sjálf.
—Ég hefi ekki hitt Kari langa
lengi . . . nei ég hefi_ ekki
hugmynd um hvár hún er.
Ingrid gleymdi að þakka, lagði
simann á og náði I penihga og
innkaupatösku. Hún varð að fara
til að kaupa i 'matinn, búa til mat
fyrir Folke og hringja til
lögreglunnar, strax og hann
kæmi heim.
■ Klukkan er hálf fimm og
maturinn er á eldavélinni, þegar
siminn hringir. Hún flýtir sér að
svara, segir aðei'ns stutt „já’.
Langt i burtú heyrir hún
óþekkta rödd . . .hræðslulega
drengjarödd. Hann segir eitthvað
um Kari, Hún heyrir ekki til hans
og verður að kyá.
—Hún var hér.
— Já, en hvar er hún nú?
Ekkert svar.
—Hver ert þú .og hvar áttu
heima?
Hann J,stamar fram
heimilisfangi og hún heyrir að
hann heitir Staffan. Hún skellir á.
Rétt i þeim svifum kemur
Folke með Jonas i dyrnar.
—'Við verðum að fara strax, ég
er búin að hafa upp á henni ....
Hún man samt eftir að slökkva
undir matnum og hún biður
nábúakonu að lita eftir Jonasi,
áður en hún flýtir sér á eftir Folke
út að bilnum.
Hann ekur hægt og örugglega
að vanda, en nú er hún ergileg
yfir rólegheitum hans og verður
þvi sannfærðari um að þetta sé
hennar vandamál, ekki hans.
Þetta kemur aðeins hennar barni
við.
Húsið er i Annedal, gömlu
sóðalegu hverfi. Hvernig hefir
Kári komizthingað? Hvern getur
hún þekkt hér?
Hún finnur piltinn fljótlega.
Hann opnar strax, þegar hún ber
að dyrum.
■ ,J—Hvar er hún spyr Ingrid og
gengur beint inn i eldhús.
Pilturinn virðir hana fyrir Sér.
Hann er ekki eins ungur og röddin
hafði gefið til kynna. Hann er
magur og hokinn, með sitt úfið
hár. Hún. sér strax að þetta er
hans eigin ibúð, ekki ibúð
foreldra. Eldhúsið og herbergið
ínn af, gefa það til kynna.
Húsgögnin eru lág, greinilega
sagað neðan af öllum iöppum og
púðar og dýnur á gólfinu. A
veggjunum eru plaköt meö and-
litum, sem henni finnst hún hafi
séð einhversstaðar.
—Hvar er Kari?
Pilturinn ræskir sig. —Hún
varð veik. Ég hringdi eftir
sjúkrabil. Nábúarnir hafa sima.
Ingrid er undrandi yfir þvi
sjálf, hve rólega hún getur talað
við hann.
—En hvað var hún að gera hér
og hve lengi hefir hún verið hér?
—Það eru næstum tvær vikur
siðan hún kom hingað. Hún hafði
einhver vandamál, sagði hún.
Hún varð veik i gær og ég hringdi
eftir sjúkrabil i dag.
—Þið hafið þá þekkst áður?
—Já.
Folke hafði staðið þögull fyrir
aftan hana. Nú sagði hann.'
—Er hún á Sahlgren-
sjúkrahúsinu?
Pilturinn kinkaði kolli. Ingrid
hvessir sig: —Hversvegna
sagðirðu það ekki strax, svo við
gætum ekið beint þangað?
Hún þýtur niður þrepin og
hlustar ekki einu á svar piltsins.
Folke ,sem situr við hlið hennar
i bilnum og ræsir hann i flýti,
segir lágt:
—Hann hefur viljað búa okkur
undir það, svo okkur yrði ekki
eins mikið um.
—Ég veit svo sem hvað það er.'
Hún er auðvitað meðvitundar-
laus. Skilurðu það?
Meðvitundarlaus af eiturlyf-
jum!
Hann hrekkur við og Ingrid veit
ekki hvaðan hún hefur þessa
hörku. Hún veit varla hvern hún
hatar meir, þessa stundina,
Staffan, piltinn, fyrir það sem
hann hefir gert við dóttur hennar,
eöa Folke, sem er svo rólegur.
Það er stutt leið til
sjúkrahússins. Eins og i draumi
heyrir hún Folke tala við
hjúkrunarkonu á slysadeildinni.
—Það er vegna dóttur minn-
ar . .. .
Þau'fara með lyftu upp á næstu
hæð og ganga eftir löngum gangi,
þangað til þau koma á litla
biðstofu. Hvorugt þeirra segir
nokkurt orð, en Ingrid sér að
Folke heldur á sigarettu i titrandi
hendi.
Það liður góð stund, þar til
maður i fráflakandi sloppi,
kemur æðandi inn til þeirra.
Hann segist vera læknir og heita
einhverju nafni, sem hún greinir
ekki. Hann segir þeim að Kari sé
ennþá meðvitundarlaus.
Ingrid segir ekkert, en hún
heyrir Folke spyrja nánar um
liðan hennar. Þótt húnjieyri ekki
hvert orð, skilur hún hvað
læknirinn er að segja. Hann lofár
að koma aftur eftir stutta stund,
svo fer hann.
—Ingrid.
Folke kemur aftan að henni og
gripur um báða handleggi henn-
ar.
—Hún gerði þetta sjálf, Ingrid.
Og það er okkur að kenna.
Hann segir meira en þetta og
hún hlýðir á hann. Þau hafa
vanrækt Kari, ekki reynt að setja
sig inn i unglingaheim hennar.
—Það er engin afsökun, en
þetta er erfiðara fyrir mig, segir
hann. —Ég hefi aðeins þekkt
dóttur mina i fimm ár. Þú leyfir
mér aldrei að taka þátt i vanda-
málum barnanna.
Og hann hefir sannarlega á
réttu að standa. Hann segir aö
þau geti ekki skotið sér undan
skyldunni. Þau hafi verið blind
og ekki skilið að neitt þessu líkt
gæti komið fyrir þau, — að dóttir
þeirra væri svo yfirgefin og
örvæntingarfull að hún gleypti
heilt glas af svefntöflum.
—Gráttu nú, Ingrid.
Og það gerði hún. Grét frá ser
hörkuna og þreytuna. En á þessu
augnabliki er ekkert eins
traustvekjandi og að hann var
haldinn sömu angistinni og hún, á
sama hátt og hún sjálf.
Sá hvitklæddi kemur aftur til
þeirra á ganginum. Ingrid hafði
haldið að hún mundi öskra og
krefjast þess að fá dóttur sína
strax með sér heim, en ekkert
slikt skeði.
Hún stóð kyrrlát og þreytt við
hlið Folke, meðan læknirinn sagði
þeim að dóttir þeirra væri nú að
vakna til meðvitundar. En þau
fengu ekki að fara inn til hennar
strax, þau máttu biða i
hliðarherbergi, ef þau vildu.
— Þakka yður fyrir, við biðum
hér , sagði Folke.
KONAN í SNÖRUNNl
Framhald af bls. 33.
hvað hún hafðist að, siðustu
dagana?
— Það get ég sennilega. En þó
er rétt að taka það fram, að enda
þótt við byggjum saman, sáumst
við ekki eins oft og þér gætuð
haldið, þvi að ég er. úti að vinna,
næstum allan daginn, en Cynthia
var mikið úti á nóttunni. Hún var
mikið I næturklúbbum og á
þessháttar stöðum. Og auk þess
var hún ekki þannig, að hún gerði
fólk aði trúnaðarmönnum sinum -
ekki einusinni mig.
— En þér vitið sennilega —
svona 1 stórum dráttum — hvað
hún hafðist að og hvar hún hélt
sig?
— Já, ég býst við þvi. Cynthia
sagði mér alltaf á eftir, hvar hún
hefði verið — þó ekki i
smáatriðum. Hún var að sumu
leyti einkennileg stúlka, og hafði,
aö eigin sögn, mest gaman af þvi,
sem hún kallaði að „upplifa”
eitthvað. Hún var til i að gera,
hvað sem vera skyldi, þótt
almenningsálitið hefði fussað
bara ef hún hafði gaman af þvi
sjálf. En hinsvegar hafði ekkert
af þvi, sem hún tók -sér fyrir
hendur, nein varanleg áhrif á
hana. Það var einmitt i einni
svona „reynsluleit”, sem hún
hitti hr. Partington.
— Partington’'. spurði Hanslet.
— Hvgr er hann?
Ungfrú Carroll brostí með
meðaumkvunarsvip. —Hafið þér
ekki heýrf hann nefndan? Ég
hélt, að- lögreglan þekkti hvern
mann. Ég hef ekki hitt hann sjálf,
en eftir þvi sem Cynthia sagði
mér af hönum, fannst mér hann
mundu vera með lausa skrúfu:
Hann á hús i Queen Anne Street,
rétt hjá Harley Street/og hefur
þar dularfull viðtöl við
„sjúklingana” sina. Þó ér hann
ekki læknir, að minnsta kosti ekki
i venjulegum skiiningi. Mér
skilst hann lækni sálina i staðinn
fyrir likamann, hvernig sem það
ber að skilja. Og Cynthia sagði
mér, að hann vildi ekki lækna
aðra en þá, sem vildu- trúa á
lækningar hans. Annars er fullt
af svona fúskurum i London, eins
og þér sjálfsagt vitið. En Par-
tington er annars ólikur venju-
legum fúskurum. Hann'virðist
vera forrikur og læzt fremja
þessar huglækningar eingöngu i
þágu visindanna. En þér verðið
að athuga, að þetta segi ég yður
rétt eins og Cynthia sagði mér
það, þvi að sjálf veit ég ekkert um
það.
— Eg skil. Og ungfrú Bartlett
lagði sig i hendur þessa hr.
Partingtons?
— Hún fór fyrst til hans af
eintómri forvitni, þvi að það gekk
ekkert að henni, hvorki andlega
né likamlega. Hún var
hraustasta manneskja, sem hægt
er að hugsa sér. En maðurinn
sjálfur og aðferðir hans virtust
vekja hjá henni einhverja for-
vitni. Það komst meira að segja
svo langt, að hún dvaldi hjá
honum i þrjár vikur uppi i sveit,
og það er ekki lengra siðan hún
kom þaðan en miðjan júni. En
nokkru seinna fór hún og settist
að i gistihúsi I Waldhurst, sem er
ekki langt frá húsi Partingtons,
og Jpar dvaldi hún I hálfan mánuð.
— Hafið þér nokkra hugmynd
um, hvað fékk hana til að fara til
Waldhurst?
Ungfrú Carroll yppti öxlum. —
Það var ekki alltaf auðvelt að
finna ástæðuna til þess, sem
Cynthia tók uppá, svaraði hún. —
Þegar hún kom frá Quarley Hall,
var hún afskaplega spennt.
Annars verð ég að segja yður
annað, sem einkenndi hana. Þó
að hún væri vel stæð, var hún
aldrei ánægð með hlutskipti sitt.
Hún var alltaf að hugsa út eitt-
hvað, sem hún gæti orðið rik á.
34 VIKAN 38. TBL. N