Vikan - 21.09.1972, Side 31

ÞETTA SKEÐUR EKKI
HJÁ OKKUR
—O, nei, ég hefi ekkert heyrt i
henni. Við Jonas höfum verið ein
allan timann.
Ingrid hafði ekki heldur búizt
við þvi að hún væri þar. Það
svarar heldur enginn heima hjá
Evu. Það gæti lika verið að ein-
hver hefði gleymt að leggja
heyrnartólið á. Já, þannig hlaut
það að vera. Hún hringdi á up--
lýsingar og fékk að vita
heimilisfang Evu. Það var alveg
i hinum enda borgarinnar, en
Ingrid gat tekið sporvagninn
þangað.
Oli var þreyttur eftir ferðalagið
og hann var farinn inn á her-
bergiö sitt. Folke kæmi ekki m ð
Jonas fyrr en eftir nokkra
klukkutima. Hún gat komizt
heim til Evu og aftur til baka,
áöur en Folke kæmi heim, svo
hann þyrfti ekki að vita hver
bjánalega óttaslegin hún var.
Húsið er jafn hljótt og yfirgefið
og önnur hús þar I grenndinni.
Það glymur hátt i dyrabjöllunni i
kyrrðinni. Enginn svarar. Hún
leggur eyraö við dyrnar og
hlustað og henni finnst hún heyra
daufa tónlist. Hún hringir aftur.
Eftir nokkrar minútur eru
dyrnar opnaðar og maður um
fertugt gægjist út. Ingrid hefir á
tilfinningunni aö hann sé að leyna
einhverju, þar sem hann felur sig
aö nokkru leyti bak við huröina.
—Eruð þér herra Linder, faðir
Evu?
— Fjölskyldan var fjarverandi.
Liklega úti I sveit. Gat Kari hafa
farið með þeim? Hún segir
manninum erindi sitt.
—Það er skritið, segir hann.
—Það hefir enginn verið hér
heima i vikutima.
Þegar hann sér að hún leitar
sér stuðnings viö handriðið, opnar
hann dyrnar upp á gátt og segir:
—Viljið þér ekki koma inn fyrir
andartak?
An þess að svara hnigur hún
niður á stól i anddyrinu. Tónlistin
kemur frá herbergi fyrir innan og
þaðan leggur lika tóbakslykt.
Það er reglulega karlmannskykt.
Hún gýtur augunum út undan sér.
Maðurinn stendur á miðju gólfi
og tekut til aö hreinsa neglurnar.
— Er dóttir yðar hávaxin og
ljóshærð?
Já.
Hann brosir. —Þá hefi ég séð
hana einstaka sinnum i heimsókn
hjá Evu. En eins og ég sagði, þá
hefi ég verið hér einn i viku.
Það var eitthvað dularfullt við
þennan mann, hún gat ekki vel
skilgreint hugboð sitt. Það var
ekki laust viö að hún yrði ótta--
slegin.
—Það er gott að vera hér, segir
hann. —Og skógurinn er rétt fyrir
utan.
—Já.
Hann er ennþá aöathuganeglur
sinar og litur til hennar við og við,
rannsakandi augnaráði.
—Það er leiðinlegt að ég skuli
ekki vita hvar Linderfjölskyldan
er niðurkomin. Þá hefðum viö
getað hringt.
—Dóttir min er að öllum
likindum hjá annarri vinkonu
sinni, en þakka yður samt fyrir,
ég verö að flýta mér heim.
Hann stóð i dyrinum, meðan
hún gekk niður þrepin. Hún er
ekki viss um hvort hann er að
hlægja eða hvort hann er
alvarlegur á svipinn og þegar hún
snýr sér við, segir hann: —Eg
vona að þér finnið dóttur yðar
Ingrid man ekkert eftir spor-
vagninum og gengur alla leið
heim til sin. Maðurinn hefir
komið inn hjá henni einhverjum
nagandi ótta. Rannsakandi augu
hans og að hann talaði um
„skóginn fyrir utan.’
Góði guð, það getur svo margt
skeð. Svartar fyrirsagnir sindra
fyrir augum hennar. Maðurinn
var ekki vingjarnlegur. Það var
eitthvað við hann, sem hún gat
alls ekki skilgreint. Hún getur
ekki hugsað sér að nafn hennar og
Folke komi i blöðunum . . . eða
Kari. Kari litla, . . .það getur
ekkert skeð með hana.
Hún nær heim, áður en Folke
kemur með Jonas og henni tekst
að láta ekki bera á óttanum,
þegar hún segir Folke frá
heimsókn sinni á heimili Evu.
— Hún hefir kannske farið með
þeim út i sveit, segir Folke til að
hressa hana upp.
—Þá hefði hún átt að senda
okkur skilaboð. — A hún engar
fleiri stallsystur, sem þú getur
hringt til?
—-Ég veit það ekki.
Hún hefur heldúr ekki áhuga á
að hringja á fleiri staði . Og hún
getur ekki stillt sig lengur, heldur
segir honum frá tortryggni sinni
gagnvart þessum manni.
—Þér getur ekki verið alvara.'
segir Folke hneykslaöur.
-Það er ekki hægt að tortryggja
nokkurn mann aö ósekju.
-En hann var eitthvað svo
undarlegur, Folke. — Og þú
hefðir átt aö heyra hljómfallið i
rödd hans, þegar hann talaði um
„skóginn fyrir utan’’
Folke tók hana i faðm sinn og
kyssti hana.
—Þú æsir þig bara upp, Ingrid.
—Þú getur sagt þér það sjálf að
maður gleymir ýmsu, þegar
maður er sextán ára og er i
sumarfrii.
O, hve hann gat verið rólegur,
það hvarflar liklega ekki að
honum að eitthvað getur hafa
komið fyrir Kari.
Dagurinn ætlar aldrei að liöa.
Ingrid vissi tæplega hvernig hún
fór að elda matinn og koma
Jonasi i rúmið. Hann var mjög
sólginn I bliðuhót eftir
aðskilnaðinn frá foreldrunum og
hún verður að beita hann dálitilli
hörku.
—Svona, farðu að sofa Jonas,
mamma hefir svo mikið að gera.
Þetta er að visu ekki rétt
gagnvart barninu, en hún getur
ekki gert að þvi .... Hún sér að
Folke situr i dagstofunni og les i
blaði. Það er ekki að sjá aö hann
sé hið minnsta órólegur. Hún
fer inn i herbergi til Óla,en
þar er litla huggun að fá.
—Ég sá hana á þriðjudag, en
svo fór hún.
Hann veit nú ekki mikið um
Kari. Þau hafa svo ólik
áhugamál, ólika vini. Þaö var
auðvitað heimskulegt að skilja
svona unglinga eina eftir heima.
Hun gatekki gieymt manninum
i Ibúðinni. Hún gat vel imyndað
sér að honum væri trúandi til alls.
O, góði guð,
Hún þorir ekki, getur ekki hugsað
hugsunina til enda. Þetta getur
ekki skeð hjá okkur . Það skeði
hjá sumum, venjulegum
fjölskyldum, venjulegum
stúlkum.
Hún fer fram i eldhús. Hún
getur ekki þolað að horfa á Folke.
Hvernig sem hún reynir að
sporna við þvi, þá getur hún ekki
komið I veg fyrir hugmynda-
flugið hleypur með hana i
gönur.
Kari hlaut að hafa farið til að
hitta Evu. Maðurinn opnaði fyrir
henni og bauð henni inn , stóð, að
öllum likindum á miðju gólfi og
hreinsaöi neglurnar, liklega
ávani hjá honum. Sumarkvöldið
var fagurt, Kari var háfætt og
lagleg. Þau voru ein I ibúðinni.
Og fyrir utan, bak við húsið, var
skógurinn ....
Það gat ekki verið svo erfitt að
bera mannsllkama út i skóginn án
þess að nokkur yrði þess var,
þegar f jölskyldan var ekki heima.
Hugmyndaflug hennar létti
svolltiö spennuna. Hún haföi
reynt það áður." þegar Kari fór út
á isinn hjá ömmu sinni og þegar
Oli fékk heilahristing. Með þvi aö
mála allt sem svartast,gat hún
rekið óttann á flótta. En það hafði
aldrei neitt reglulega slæmt
komið fyrir þau . . ..
Folke sat kyrr i" dagstofunni.
Var það imyndun hjá henni að
hann leit út fyrir að vera
ánægður. Var hann kannske
feginn þvi að Kari var fjar-
verandi?
Nei, hættu að hugsa svona,
Ingrid. Láttu heldur hugmynda-
flugið hjálpa þér. A morgun
þegar Kari kemur heim, þá hlær
hún að þvi hve bjálfalega ótta-
slegin hún hefði veriö.
Þannig er það alltaf,— það
lagast allt af sjálfu sér.
—Ég hringi til lögreglunnar,
Folke.
—Biddu til morguns. Það getur
oröir óþægilegt fyrir hana að
blanda i þetta lögreglunni..
—En ef hún kemur ekki á
morgun, Folke?
—Þá geturðu hringt.
Hún fór inn i svefnherbergið og
reyndi að taka til þar.
Eirðarleysið var svo mikið að hún
varð alltaf að vera að finna sér
eitthvað til. Hún getur heldur
ekki talað um þetta við Folke.
Nú er að þvi komið,
•augnablikinu, sem hún hafði
kviðið fyrir.
Sem hún hafði alltaf skotið á
frest. Einhverntima hlaut að
koma að þvi. Þau höfðu aldrei
hreyft þetta mál, ekki heldur
þurft þess . Aður en þau giftu sig
höfðu þau talað út, að þeim
fannst, síöan hafði þetta legið i
láginni. Nú brauzt spurningin
fram i huga hennar. Folke eru
börnin min tvö þér jafn kær og
sonur okkar?
Ef hún gæti nú lagt þessa
spurningu fyrir hann. Hann
myndi, án efa, fullvissa hana um
að honum fyndist hann vera faðir
allra barnanna, jafnt Kari og Ola
og Jonasar. Hún vissi lika að hun
myndi trúa honum. En siöar
kæmi efinn fram i huga hennar.
Oli og Kari voru bæði orðin tiu
ára, þegar hún giftist Folke.
Nú pr það dóttir hennar, sem
um er aö ræða og hún verður sjálf
að ráða fram úr þessu. Hún getur
ekki lokað augunum fyrir þvi að
allt er miklu auðveldara, þegar
eldri börnin eru fjarverandi.
Sambandið milli þeirra hefir
alltaf verið,já, ekki slæmt, en
svolitið þvingað . Það var ekki
svo að skilja að Folke geröi upp á
milli barnanna, en þaö hafði
aldrei orðið fullkominn
skilningur. Folke er traustur og
rólegur maður, en börnin hennar
auðsærð og ekki rólynd. Hann
virtist ekki einu sinni skilja þau,
þegar þau sýndu sinar beztu
hliöar.
Oli hafði frá upphafi farið sinu
fram og reynt að forðast
árekstra. En Kari. Hún gat aldrei
komið til móts við stjúpa sinn.
Það er stöðugt þras um fatnað
hennar, framkomu og félaga.
Ingrid hefir að minnsta kosti
þúsund sinnum beöið hana að
vera ekki að draga fram vanda-
mál sin I nærveru Folke. Hann
skammar hana ekki, en ein-
hvernveginn hafa stuttar
athugasemdir hans oft þvingandi
áhrif.
A mánudag byrjar hún strax að
reyna að ná sambandi við Evu og
fiölskyldu hennar, en án
árangurs. Ingrid hringir á vinnu-
stað sinn og segist vera veik og
hún biður Folke að fara með
Framhald á bls. 34.
38. TBL. VIKAN 31