Vikan - 19.10.1972, Qupperneq 41

markar á papplrinn ætla ég aö
lesa þær hugsanir, sem hafa
vaknaö hjá henni viö þestur þessa
kafla, og svo getiö þér aögætt á
eftir, hvort þaö hefur veriö rétt.
t þessu opnuöust dyrnar og
ungfrú Partington kom inn. Dr.
Priestley gat varla stillt sig um
aö reka upp undrunaröp, þegar
hann sá hana. Allur glæsileiki
hennar frá kvöldinu áöur var
horfinn. Nú var hún föl og tærö,
meö hrukkur i andliti, sem
óvandvirknisleg málning geröi
fremur aö undirstrika en hylja.
Framkoma hennar öll var
máttleysisleg og þreytulég. Hún
rétt aöeins svaraöi kveöju dr.
Priestleys, en gekk hægt aö
stólnum, lét sig falla i hann og
andvarpaði af þreytu.
Svipurinn á Partington varð
snöggvast áhyggjufullur, svo aö
nálgaðist skelfingu. — Ertu ekki
vel hress? spuröi hann lágt. —
Viö getum frestað tilrauninni
þangaö til á morgun, ef þú vilt.
— Nei, ég er fullhress, svaraöi
hún. — Við skulum bara flýta
okkur, svo aö ég geti komizt aftur
i rúmið.
Partington gekk nú aö boröinu
og tók þar hlut, sem liktist einna
mest hjálmi, og setti hann á höfuö
hennar. — 1 þessum hjálmi er
virspóla, sagði hann til skýringar,
— sem innir af hendi likt hlutverk
og loftnet I útvarpstæki, þaö er að
segja þaö gripur hugar-
bylgjurnar. Hún er, eins og þér
sjáiö, i sambandi viö aöaláhaldiö,
sem er afar sterkur magnari,
sem hreifir galvanmæli meö
speglum i. — Jæja, ef þú ert
tilbúin. skulum við byrja.
— Ég er tilbúin, sagoi ungfrú
Partington. Bróöir hennar
slökkti nú ljósin svo aö
niöamyrkur varð i salnum. Dr.
Priestley, sem stóö rétt hjá
stólnum, gat ekkert hljóð heyrt,
Það var rétt eins og þau væru
algjörlega einangruð frá
umheiminum. Ekkert lifsmark
sást neinsstaðar nema litli
ljósgeislinn, sem titraöi i slfellu,
fyrst hægt og hægt, en siöan fór
hraöinn sivaxandi þangaö til
siöast hamaðist hann fram og
aftur yfir svo sem sex-átta
þumlunga breitt svæöi á skerm-
inum.
I um þaö bil tiu minútur hélt
þetta áfram, án þess aö nokkurt
orö væri sagt, en þá rauf stúlkan
þögnina, og rödd hennar var
einkennilega sterk: — Þetta er
nóg, Charles, sagöi hún. Ég held
ég geti ekki hugsað mikiö lengur I
bili.
Charles Partington kveikti
ljósin og tók hjálminn af höföi
stúlkunnar. — Ég held þetta hafi
tekizt ágætlega, sagöi hann og
honum var sýnilega mikiö niöri
fyrir. — Viltu biöa hérna
augnablik, meöan viö dr.
Priestley athugum blaðiö. Viö
skulum vera fljótir.
Hann losaöi nú valtann með
pappirnum á og fór inn i næsta
herbergi og dr. Priestley á eftir.
Þar sléttaöi hann pappirsblaöiö
út og rannsakaði það vandlega.
Ljósiö haföi markaö á blaöiö likt
og langa röö af WWWWW, en
stafirnir voru mjög óreglulegir og
fáir jafnlangir, og á flestum
þeirra voru ýmsir smákrókar og
ójöfnur, og á nokkru af stafa-
rööinni sá dr. Priestley, aö þessa
ójöfnur voru að vissu leyti
reglulegar, en annars breyttust
þær alla vega, eftir þvi sem leið á
stafaröðina.
— Þessi röð er mynd af
hugsanabylgjum, sagði Par-
tington. — Þér sjáiö að stafaröðin
er sjálfri sér lik, tiltölulega langa
kafla, en svo breytist hún i annaö
form, sem einnig er sjálfu sér
samkvæmt, svo eða svo lengi. 1
stórum dráttum tekið, má sjá
þarna fjórar greinilegar myndir,
sem koma hver á eftir annarri.
Nú get ég lesið úr þessum
myndum. Við skulum fyrst taka
þá, sem fremst er i rööinni.
Hann opnaöi skúffu og tók upp
blaöahrúgu, og dr. Priestleu sá,
aö þetta voru samskonar blöö og
þaö, sem fyrir framan þá lá, en
klippt i lengjur og hver lengja var
meö innbyröis samskonar
bylgjum. Þegar hann bar þær
saman, sá hann, að þessar
bylgjur voru eins og þær, sem
Partington haföi bent á.
— Þessar myndir voru teknar
frá mönnum, sem voru fyrst og
fremst þreyttir, þegar tilraunin
var gerð, hélt Partington áfram.
Þér munuð sjá, aö lögun
bylgjunnar er hér um bil alveg
eins I hverju einstöku tilfelli, og
svarar til fyrsta hlutans af þeirri
mynd, sem viö vorum að taka.
áöan. En svo breytist lögun
bylgjunnarsmámsaman. Hérhef
ég samskonar bylgjur.
Hann dró upp annan
blaöabunka, og Priestley sá, aö
þar voru samskonar bylgjur og
framhaldiö á nýju myndinni. — t
þessu tilviki voru hlutaöeigendur
i sterku eftirvæntingar-ástandi,
útskýrði Partington. — Þeirvissu
alltaf, aö eitthvað, sem þeir
óskuöu eftir, var i þann veginn aö
rætast. Þá tökum viö þriöju
bylgjulögunina. Hún ber vott um
ótta, sem verður aö skelfingu,
eins og þér sjáið hérna, þar sem
bylgjurnar breikka. Ef þér viljið
taka mig trúanlegan i bili getum
viö sannfærzt um þaö seinna. Og
loksins þýöir siöasta bylgju-
lögunin mikinn létti.
— Nú má ganga út frá þvi, að
hugsanagangur systur minnar,
þegar hún haföi lesiö þennan
kafla, veriö eitthvaö þessu likur:
Fyrst tiltölulega langur timi, þar
sem þreytan var yfirgnæfandi, en
þaö getur auövitaö stafaö af
ástandi hennar áöur en hún fór að
einbeita huganum aö kaflanum.
Siöan nokkur stund, þar sem
eftirvæntingin var helzta tilfin-
ningin. Þar á eftir kemur svo
hræðslan, sem eykst og veröur aö
skelfingu, og stendur tiltölulega
skamma stund, og breytist loks i
létti. Eigum við aö spyrja hana,
hver þessi kafli hafi veriö, sem
hún las?
Þeir fóru nú inn I hitt herbergib,
þar sem ungfrú Partington hálflá
á stólnum og virtist helzt vera I
móki. — Jæja, segöu okkur nú,
hvaö þaö var, sem þú varst að
lesa, sagði Partington með ákafa.
— Ég tók bara fyrstu bókina,
sem fyrir mér varö, sagöi hún.
Hún var vist um Indland. 1
kaflanum, sem ég las, er
höfundurinn að segja frá
tígrisdýraveiöum i fenja-
skóginum og segir frá þvi þegar
einusinni hann og vinur hans lágu
I leyni fyrir tigrisdýri. Þeir biöu
alla nóttina og voru aö þvi komnir
aö hætta viö allt saman, þegar
þeir heyrðu eitthvert þrusk. Þar
reyndist tigrisdýriö verá á
feröinni og höfundurinn hleypti af
byssunni sinni, en hitti ekki.
Dýriö sá hann, og hann örvænti
42. TBL. VIKAN 41