Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 9

Eftir aS Peking féll herjum stórveldanna í hendur, sneru kínversk stjórnvöld viS blaSinu og létu drepa Boxarana hvar sem til þeirra náSist. Hér
er aftökusveit úr kínverska hernum, sem nýbúin er aS afhöfða nokkra úr liSi umrædds félags.
myrtu báru þeir með sér á
stöngum.
Síðan í júníbyrjun tóku
sendiherrarnir og þeirra fólk í
Peking að óttast um sig. Þeir
sneru sér til kínverskra yfir-
valda, þeirra er höfðu með ut-
anríkismál að gera, en höfðu
ekki annað upp úr því en kurt-
eisleg og meiningarlaus svör:
„Allar nauðsynlegar 'ráðstaf-
anir hafa verið gerðar til að
tryggja öryggi erlendra sendi-
manna og aðstandenda þeirra.“
En raunveruleikinn var all-
ur annar. Járnbrautarlínan frá
Peking til strandar hafði verið
rofin, skorið hafði verið á
símalínur til sendiráðanna,
kveikt í verksmiðjum og hvít-
ir forstjórar þeirra myrtir.
Sendiráðafólkið var mjög
uggandi um sinn hag. Hinar
fámennu varðsveitir þess voru
skotfæralitlar. Allt varðliðið
var aðeins þrjú hundruð átta-
tíu og níu hermenn og undir-
foringjar, auk átján hærra
settra foringja. Við þetta mátti
bæta um það bil sjötíu og
fimm mönnum, sem gegnt
höfðu herþjónustu og gátu því
barizt ef í nauðir ræki.
Sendiráðin voru líka lítt birg
af matvælum. Aðeins fjórar
mjólkandi kýr voru í hverfinu,
og það var alltof lítið fyrir öll
smábörnin þar. Tveimur kúnna
hafði Monsieur Chamot, hinn
franski eigandi „Hotel ,de Pék-
in“, smyglað inn á sendiráða-
svæðið rétt áður en allir að-
flutningar þangað voru stöðv-
aðir.
Hins vegar voru lyfjabirgðir
talsverðar. öll sendiráðin ell-
efu höfðu sameinazt um að
koma upp sjúkrahúsi, og stóðu
fyrir því þýzki læknirinn dr.
Velde og annar franskur, dr.
Matignon.
Þegar tuttugasta og áttunda
maí höfðu sendiráðin pantað
liðsauka að heiman, og við
mvnni fljótsins Pei, á Tsjíli-
flóa, lágu nú fyrir akkerum
mörg evrópsk og japönsk her-
skip með hermenn um borð.
Þegar ljóst þótti að sendiráð-
in væru í bráðri hættu, ákváðu
aðmírálarnir að setja liðið á
land og láta það marséra til
Peking.
Alls var landað tæplega tvö
þúsund og eitt hundruð manna
liði, og voru þar af rúmlega
níu hundruð brezkir og ríflega
fimm hundruð Þjóðverjar. Öll
stórveidin lögðu eitthvað í
púkkið, ítalía og Austurríki
minnst, fyrrnefnda ríkið tutt-
u?u og sex vígamenn og það
síðarnefnda tuttugu og fjóra.
Æðsta stjórn landgönguliðsins
var fengin þeim aðmírálnum,
sem elztur var í þjónustunni,
Bretanum Seymour.
Framan af miðaði leiðangr-
inum vel áfram inn í landið,
en fljótlega varð hann að
hægia á sér. Brýr yfir ár höfðu
verið brotnar, og leyniskyttur
sættu færis á hermönnunum.
Járnbrautarlínan hafði verið
skemmd svo, að hana var ekki
hægt að nota. Opinberlega hét
það svo að liðið ferðaðist með
fullu samþykki Kínastjórnar
og hefði samkvæmt því mátt
gera sér vonir um stuðning
kínverska hersins, en auðvitað
varð reyndin öll önnur. Kín-
verski herinn hjálpaði Boxur-
unum eftir beztu getu, án þess
beint að blanda sér í átökin.
Um síðir var viðnám Box-
aranna orðið það öflugt, að
Seymour aðmíráll taldi sér
ekki óhætt að sækja lengra
með ekki meira liði. Hann fyr-
irskipaði því að snúið yrði við
til strandar. Skipaði hann Þjóð-
verjunum í fararbrodd liðsins,
og var sú skipun („The Ger-
mans to the Front!“) allfræg
og þótti sýna ljóslega, í hve
miklu áliti þýzki herinn var
hjá brezkum herforingjum.
Það gekk ekki andskotalaust
að komast aftur til strandar,
og var einkum þakkað frækn-
leik Þjóðverjanna að leiðang-
urinn gekk um síðir úr greip-
um Boxaranna. Rúmlega sex-
tíu leiðangursmenn voru þá
fallnir og yfir tvö hundruð og
tuttugu særðir.
Á meðan höfðu horfurnar
Framhald á nœstu síðu.
50. TBL. VIKAN 9