Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 42

Skuggagil
Ég sá nú, hvernig stórir runnar
höföu veriö klipptir og geröar úr
þeim óhugnanlegar myndir, sem
köstuöu frá sér draugalecum
skuggum, Mjóu, dauöu eikurnar,
sem höföu veriö látnar standa
þarna, minntu mest á gálgatrén,
svo hávaxnir og þéttir, aö þeir
lokuöu alla dagshirtu úti. Þarna
var ekkert nema dimman og
ógnandi skuggar, sem virtust
nálgast mig og hræddu mig svo,
aö ég fékk ákafan hjartslátt. En
nú varö bara ekki aftur snúiö.
Ég sagöi höstuglega viö sjálfa
mig, aö ég væri aö haga mér eins
og krakki, og aö þetta heföi
einusinni veriö heimiliö mitt og
yröi sennilega aftur um árabil,
frá I dag aö telja. Hliöiö og allt,
sem innan þess var, var eign
fööur mihs. Ég var komin heim.
Hvaö skyldi ég eiginlega þurfa aö
óttast hérna?
Ég held, aö ef ég heföi átt þess
nokkurn kost aö komast aftur til
borgarinnar núna, þá heföi ég
snúiö viö og lagt á flótta. En ég
var neydd til aö halda áfram.
Aftur og aftur sannfæröi ég sjálfa
mig um, aö ekkert væri aö óttast,
en samt losnaði ég ekki viö þessa
hræðslu. «
Ég gekk á enda beina kaflann
af löngu brautinni, og braut
heilann um, hvort ég mundi
nokkurntima sjá húsiö. Én i
myrkrinu, sem fór sifellt-i vöxt,
sá ég ekki annaö en meiri braut,
og há og grönn grenitré fram meö
henni, en framhjá þeim gat ég
ekkert séö þar eö þau stóöu svo
þétt.
Nú gekk ég hægar. Mér fannst
eins og ég væri innilokuö i öllum
þessum trjám, en einbeittni min
aö halda áfram, eyddi þó þessum
óhugnaöi aö nokkru, enda þótt
hún gæti ekki eytt þessari þögn.
Hér virtist ekkert vera lifand1
Þetta var eins og aö gan^a
yfir grafreit og alltaf dimmdi
eftir þvi sem mér miöaöi áfram.
Ég vissi, aö ég gekk upp eftir
ofurlitlum halla og mér datt I hug,
aö hæöin fram undan drægi
nokkuö úr þessari litlu kvöld-
birtu, sem eftir var.
Eftir nokkrar minútur var ég i
vandræöum meö aö rata, en þá
skeöi þaö, eins og eitthvert undur,
aö sólin skein yfir brekkubrúnina
og lýsti mér niöur hinumegin 'og
bauö mig velkomna. Meöan ég
horföi á hana, varö birtan
dökkrauö og siöan ljósrauð og svo
blönduöust allir þessir litir saman
og dofnuöu siöan og grámi nætur-
•húmsins kom i staöinn.
Ég tók aö greikka sporiö meö
þaö efst I huganum, aö ekki
mundi mig langa til aö vera hérna
úti að ganga, fyrst og 'fremst
vegna þess að ég mundi aldrei
læra aö rata. En eftir fimm
minútur voru trén aö baki og
brautin hélt áfram niöur eftir
dálitilli brekku, en milli gras-
flata, sem voru snyrtilega
slegnar og meö einstaka runnum,
sem voru klipptir út I fáránlegar
skrlpamyndir.
' En svo gekk ég fyrir slöasta
horniö og þá sá ég kastalann fram
undan mér I allri sinni stærö.
Þetta var stórkostleg granithöli
og um leiö óhugnanleg, þvi aö
siöustu sólargeislárnir kveiktu
eld á rúöunum, sem voru rauðar
sem blóö. Húsiö stóö frammi á
klettabrún á árbakkanum,
hrikalegur kastali.
Þetta virtist einhverntima hafa
veriö stórt einstakt, þrilyft hús,
og inngangurinn meö þremur
bogum. .Neöstu gluggarnir voru
iika meö bogum og náöu tvær
hæöir. Ég haföi kynnt mér ofur-
litiö húsageröarlist, nóg til þess
aö sjá, aö stillinn var eins og á
itölsku palaccio. Ég taldi sextán
reykháfa, en þaö þýddi sama sem
sextán eldstæöi og hve mörg
herbergi, mátti hamingjan vita.
Ég gat lika séö, aö aö minnsta
kosti tvisvar haföi veriö bætt viö
upprunalegu bygginguna.
Þegar ég stóö þarna og virti
fyrir mér þetta minnismerki auðs
ogheföar. datt mér Ellen Randeil
I hug, og ný þótti mér vænna um
hana en nokkru sinni áður. Arf-
leifðin , sem hún haföi gefiö mér,
varö ekki metin I aurum og
krónum.
Inni I þessu húsi voru foreldrar
minir og þetta var heimiliö mitt,
eij samt langaöi mig ekkert til aö
byrja nýtt lif hér. Ég var hrædd
viö húsiö. Þessi tilfinning, sem
áöur haföi gripiö mig, settist nú
aö mér aftur. Mér datt I hug, aö ef
eitthvaö óvenjulegt geröist nú,
skyldi ég hlaupa leiöar minnar og
aldrei koma aftur, þvi aö gráu
skuggarnir dökknuöu og lengdust
og tóku á sig fáránlegar myndir
og þeir virtust hreifast eins og
einhverjar ófreskjur, sem
nálgUöust faægt og hægt,
reiöubúnar aö hremma mig.
Ég hopaöi nokkur skref og ef
ugla heföi vælt eöa kanfna allt i
einu komiö hlaupandi, heföi ég
snúiö viö og lagt á flótta.
Taugarnar I mér voru svo
spenntar, áö mér fannst ég geta
þreifað á þeim og mig langaöi
mest til aö æpa á hjálp. Ég vildi
hafá einhvern viö hliö mér, eiri-
hvern, sem gæti ekki aöeins
huggaö mig heldur og gefiö mér
hugrekki til aö halda áfram.
Aldrei á ævinni haföi ég veriö
svona óttaslegin og altekin
skelfingu.
Þessi einkennilegi ótti, sem ég
haföi fundiö til þegar ég kom inn
fyrir hliöiö, fannst mér nú eins og
stlga upp úr jöröinni. alskapaöur
og skella sér fram fyrir mig eins
og murveggur. Eg komsl ekki
lengra. Fæturnir á mér voru eins
og negldir .niöur, og innra meö
mér var einhver óstjórnleg
löngun til aö snúa viö og taka til
fótanna - komast burt frá þessum
staö, þvi aö mér fannst þaö engu
spá mér til handa nema dauöa og
dimmu.
Og ekki einusinni hin knýjandi
ástæða til feröar minnar - að létta
á samvizku mömmu - gat slævt
þennan ótta. Mér fannst eins og
eitthvaö væri þarna - úti á lóöinni
eöa innan þessa fráhrindandi
húss - sem vildi ekki láta mig
halda áfram - og leggöi viö
dauöarefsingu.
Eitthvað . . . .hræöilegt og
skuggalegt og samt óskiljanlegt,
ógnaöi mér. Ekki einasta vitinu I
mér, heldur og lifi
minu . . . .nema ég sneri viö og
tæki til fótanna. Ég gekk nokkur
skref áfram og velti þvi fyrir
mér, hvort þessara tveggja -
vitsins eöa lifsins - mundi fyrr
bila og reka mig á flótta.
Ég stirönaöi upp, ekki af
hræöslu heldur af einbeittni, þvi
aö hér var ég I erindagjöröum,
sem varöaöi kannski lif móöur
minnar. Þvi aö ef ég brygöist
henni og hún næöi sér eftir upp-
skuröinn, mundi hún ef til vill
tærast upp af sektarkennd. Ég
varö aö hætta aö haga mér eins og
hræddur krakki og halda áfram.
Ég haföi gefiö henni mitt æruorö.
Þessar hugsanir eyddu hjá mér
þessari óskiljanlegu löngun til aö
42 VIKAN 50. TBL.