Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 43

leggja á flótta og neyddu mig til
aB standa kyrr og horfa á húsið,
eBa öllu heldur kastalann, þvl aB
annaB var það ekki. Nú blasti þaB
viB og bar viB dökkan himininn,
en handan við þaB aB baki var
fljótiB, vissi ég, en héBan sást þó
ekkert af Hudsonfljótinu.
Rétt I þvi bili, sem ég hafði náB
stjórn á taugunum i mér, heyrBi
ég hest hneggja. Mér fannst þaB
annars vera öskur, hræöilegt
hljóB. Svo heyrði ég hófaskelli og
vinstra megin viB húsið efst á
brekkunni, kom hestur og riddari
I ljós. Hann stöðvaði hestinn, en
aBeins sem snöggvast, afþvi aö
hann hafði séð mig. Það var
enginn vafi á þvi, þvi að nú keyröi
hann hestinn áfram aftur og
stefndi beint að mér.
Jafnvel á svona löngu færi var
ég dauöhrædd við hestinn. Ég.
haföi alltaf veriö hrædd viö hesta,
jafnvel þessa þungu og silalegu,
sem drógu vagna. En nú komu
skellandi hófarnir i áttina til min,
og riddarinn lá beinlinis fram á
makkann og keyrði hestinn beint
á mig. Þarna var þó eitthvaö
lifandi og raunverulegt að veröa
hrædd viö.
Sem snöggvast var ég alveg
dofin af hræöslu og hélt að ég yrBi
riBin um koll. Þá æpti ég upp og
þaö virtist koma skilningar-
vitunum minum i samt lag og ég
sneri mér viö og fór aö hlaupa. Ég
missti böggulinn þegar ég reyndi
aö herBa á mér, en það kom fyrir
ekki. ÞaB var ekki hægt aö hafa
við hesti, sem auk þess átti undan
brekkunni aB sækja, á sléttum
vegi.
Hesturinn þautfram hjá mér og
ég æpti upp yfir mig. Ég gat heyrt
másiB I. honum. Riddarinn
stanzaöi snöggt, hesturinn sneri
viö og ég vissi, að nú gat ég ekki
sloppiö. Ég fann hnén á mér
linast upp og meira man ég ekki,
þvi aB ég féil I yfirliö.
En svo fann ég smámsaman, aB
ég komst til meðvitundar og ég
fann, aö einhver lyfti höfðinu á
mér og klappaöi mjúkt á kinnar
minar og enni.
Mér tókst aö opna augun, en nú
var dimmt og litið hægt aö sjá.
Einhver maður héll
mér uppi. Ég vissi það,
vegna þess aB ég gat fundiö lykt
af góöu tóbaki og liklega af góöu
konjaki. Þa& var auBvelt, vegna
þess, að andlitið á honum var ekki
nema fáa þumlinga frá minu
andliti og höfuöið á mér hvildi á
handleggnum á honum.
- Svona, svona, sagði hann. -
Upp á fæturna, fagra mær. Ekki
nema þaö þó! Kven-veiöiþjófur!
Ég reyndi að rétta mig við. -
Veiöiþjófur, ekki nema það þó!
snuggaöi ég. Vilduð þér ekki gera
svo vel aB sleppa mér.
-En hvaö eruB þér hér að gera?
spurði hann.
- Það kemur ekki yöur viö,
sagði ég með eins mikilli valds-
mennsku og ég ætti alla eignina.
Sem ég lika átti . . . .aö vissu
leyti.
- Ég er nú samt hræddur um, aö
þaö komi mér viö, fagra mær,
sagöi hann.
- Þér ætluðuB aö riöa mig um
koll viljandi. Jú, þaö ætluöuö þér,
það þýöir ekkert að bera móti þvi.
- Ég vissi nú ekki, að þér væruö
af kvenkyninu, sagöi hann af-
sakandi. - Hr Burgess hefur hérna
eiídur og akurhænur og stundum
læðast veiöiþjófar hingað á
nóttunni. Ég hélt þér væruö einn
slikur og ætlaöi aöeins að stöðva
yður en ekki varpa yður um koll.
FRAMHALDSSAGA EFTIR
DOROTHY DANIELS
3.HLUTI
Sem snöggvast var
ég alveg dofin af
hræðslu og hélt að
ég yrði riðin um
koll. Þá æpti ég upp
og það virtist koma
skilningarvitunum
minum i samt lag og
ég sneri mér við og
fór að hlaupa....
Má ég nú spyrja, hver eruö þér,
og hvað i ósköpunum þér eruö hér
aB erinda.
- Mér finnst yður ekki varða
neitt um þaB, sagöi ég.
- Jú, þaB er ég hræddur um að
mig geri, ungfrú. Ég á heima hér
skammt frá, og hr. Burgess er
vinur minn. Þegar einhver,
jafnvel falleg stúlka, ryðst inn á
lóðina, er ekki nema sjálfsagt, aö
ég leiöi hana fyrir hann.
- Já, það vildi ég, aö þér geröur,
sagöi ég, þvi að sjálf er ég komin
til að finna hr. Burgess.
- Einmitt, sagði hann. - Og
hvaða erindi getur ung stúlka átt
viö hr. Burgess á þessum tima
sólarhringsins?
- Ég segi yður ekki annaö en
það, sagði ég, - aB ef þér ekki
sleppiö mér og hindriB mig i að
tala viö hr. Burgess, skuluö þér fá
að iörast þess.
- Og hversvegna ætti ég að fara
að iörast? sagöi hann i gaman-
sömum tón.
- Afþvi aö ég er Jane Burgess,
sagöi ég. Þetta var i fyrsta sinn,
sem ég hafði kynnt mig þannig og
ég greip andann á lofti yfir
þessari dirfsku minni.
- Jane . . . .sagBi hann. En svo
sleppti hann mér, rétti snöggt úr
sér, fór I vasa sinn og tók upp
eldspýtur. Hann greip i hand-
legginn á mér.
- Guð minn góöur! sagöi hann. -
Ef þetta er eitthvert bellibragö,
get ég fullvissaö þig um, að þú
færð að iðrast þess. Jane, ha? Sér
er nú hver vitleysan!
Hann kveikti á spýtunni og hélt
henni upp að andlitinu á mér. Svo
gekk hann skref aftur á bak og
rak upp undrunaróp.
- Guð minn góður! Það hlýtur
að vera ....
- Viljið þér þá lofa mér aö halda
áfram? sagði ég kurteislega.
- Þú ert lifandi eftirmyndin
hennar . . . .og dálitið lik föður
þinum lika . . . .Jane . . . .Jane.
Komdu með mér. Við skulum
tvimenna.
Ég dró mig snöggt frá honum. -
Ég kem ekki nærri þessari
skepnu, sagði ég. - Ég hata hesta.
Ég er hrædd við þá. Eg vil ekki
riða. Þér fáið mig ekki til þess
með nokkru móti.
- Gott og vel . . . .Ekki svona
æst, sagði hann. - Við göngum þá
bara. Það er ekki svo langt, eins
og þú sérð. En stúlka, sem er
hrædd viö hest! . . .
- Ég er það og get ekki að þvi
gert.
- Nei, vitanlega ekki, sagði
hann og röddin varð mýkri. Ég
biðst afsökunar að hafa hrætt þig,
og valdið þér yfirliöi.
- Ég er viss um, aö þér hefðuð
aldrei farið að riða á mig viljandi.
- Nei, sannarlega, sagði hann.
- Þá skulum við gleyma þessu,
sagöi ég, enda þótt ég væri enn
meö ákafan hjartálátt eftir
áfallið.
-Þakka yður fyrir. Hann
seildist eftir hendinni á mér. Ég
veit, að þér eruð enn úr jafnvægi.
Lofið mér að taka i höndina á
yður og leiða yður að húsinu.
Svo furðulegt sem það var, þá
rétti ég honum höndina. Kannski
vegna þess, að hann hafði talað
um að leiða mig að húsinu, en
hefði hann sagt „til foreldra
yöar”, hefði ég fyrirlitið hann. Og
ég haföi sannarlega haft ástæðu
til þess, eins og hann var búinn aö
hræða mig.
Framhala á bls. 48.
50. TBL. VIKAN 43