Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 32

„ÉG HEF ALLTAF VERIO
ÓGURLEGA FORVITIN"
VIKAN heimsækir Elinu Pálmadóttur, blaðakonu
Texti: Kristín llalldórsdóttir Myndir: Sigurgeir Sigurjónsson
Svo vaknaði ég um miðja nótt
við það, að yfir mér stóð síð-
klædd vera með blæju um
höfuðið og alveg upp að augum.
Hún beygði sig yfir mig, og ég sá
bara i dökk augu hennar. Þarna
var þá komin sú indverska og
var að lita á eskimóann.”
Elin Pálmadóttir hefur
ógurlega mikið að gera i lifinu.
Það var að visu auðsótt mál að
fá viðtal við hana fyrir Vikuna,
enda sagði hún, að sér þætti vænt
um það blað, siðan hún vann þar
i gamla daga. Vandinn var bara
að finna tima til þess. Þegar hún
var að leita hjá sér að lausu
kvöldi, minntist hún m.a. á
erindi, sem hún hefði lofað að
flytja á fundi með verk-
fræðingum.
Hvað gat nú Elin Pálma verið
að þruma yfir verkfræðingum,
sem maður hélt, að hugsuðu ekki
um annað en tölur? Ég spurði
hana að þvi, þegar ég heimsótti
hana eitt frostbiturt kvöld.
— 0, þeir fengu sinar tölur,
sagði Elin. Ég var að segja þeim
frá Malasiu og lagði mig einmitt
fram um að hafa nóg af tölum
handa þeim. Þeir spurðu mig
spjörunum úr á eftir, allt frá þvi,
hvernig handlama Malaji færi
að, úr þvi hann mætti eingöngu
nota hægti höndina til að borða
með og upp i flóknustu stjórn-
mái. Þegar einn þeirra þakkaði
fyrir erindið, var hann
hrifnastur af þvi, að kona skyldi
„Heimurinn mætti gjarna vcra dálitið
köflóttari,, ekki hver litur á sinum stað”,
segir Elin Pálmadóttir, blaðamaður og
viðförull ferðalangur.
koma og bera á borð fyrir þá
tölur, sem þeir skildu mæta vel.
En þvi skyldi ég ekki gera það,
mér er spurn?
Elin býr i tveggja herbergja
ibúð á 8. hæð inn við Sund. Hún
keypti þessa ibúð fyrir nokkrum
árum og lét innrétta hana smám
saman eftir efnum og ástæðum.
íbúðin er vistleg, innréttingar
látlausar og snotrar. íslenzk list
og minjagripir frá fjarlægum
löndum prýða þetta litla heimili,
sem virðist sniðið utan um
Elinu, enda er hún ánægð með
það. Ýmis verk eftir Gerði
Helgadóttur skreyta veggi og
sillur, og Þorvaldur Skúlason
skipar virðingarsess i stofu. A
einum veggnum gefur að lita
boga og örvamæli frá Nigeriu,
og blævængir frá Malasiu fara
vel á þeim sama vegg. Á öðrum
vegg sjáum við afar fingerðar
leikbrúður, eins og notaðar eru
þar austur frá, en á borðinu þar
undir er fagurlega útskorin fila-
beinstönn frá Nigeriu og arm-
band úr filabeini, og á gólfinu er
ekta austurlenzkt teppi og
kollur með slönguskinni. Undir
myndinni hans Þorvaldar frá
geometriska timabilinu eru
ýmsir skemmtilegir smámunir,
grænlenzk stytta, litill japanskur
filabeinsguð, skurðgoð frá
Nigeriu og kinverskur karl úr
rósaviði. Og á enn einum staö
sjáum við styttu, mannsmynd,
höggna i stein, svolitið dæmi um
list Alaska—Eskimóa.
Þar sem ibúðin er uppi á 8.
hæð, sér Elin enga ástæðu til
þess að draga tjöld fyrir stofu-
gluggann, og við sátum allt
kvöldið úti við gluggann með
Ijósum prýdda borgina fyrir
neðan okkur og dreyptum á
indælis koniaki, meðan ég rakti
garnirnar úr Elinu.
— Við verðum liklega að reyna
að taka lifshlaup þitt skipulega
fyrir. Þú ert ættuð að norðan, er
það ekki?
— Ekki er það nú eingöngu.
Tómasina Kristin Arnadóttir hét
móðir min og var ættuð af
Suðurnesjum. En faðir minn.
Pálmi Jónsson, er ættaður
norðan úr Skagafirði. Einhvern
veginn er aldrei tekið mark á
mér með þetta Suðurnesjablóð.
T.d. var Guðmundur frá Miðdal
32 VIKAN 50. TBL.