Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 26

Cabaret
— Hef ég ekki séð yður ein-
hvers staðar? Með Emil Jann-
ings hjá UFA? Þér þekkið lík-
lega Emil? Hann er dásam-
legur!
Heimskingi! hugsaði Brian.
Hvern ertu að reyna að
blekkja?
Sunnudaginn höfðu þau út af
fyrir sig. Þau tóku með sér
kampavín og reru á báti um
vatnið. Þrír vinir í einum báti.
Um kvöldið dönsuðu þau í ein-
um salnum, þar sem viðareld-
ur logaði glatt í arninum og
skinið frá eldinum endurkast-
aðist frá kristalskrónunni. Þau
höfðu drukkið mikið allan dag-
inn. Brian var ekki eins vanur
drykkjunni og þau hin. Max
dansaði við Sally. Hann hélt
henni fast að sér.
Hann vill eiga mig, hugsaði
Sally, en ég neita honum,
vegna Brians.
— Hafið þið komið til Afr-
íku? spurði Max skyndilega. —
Við förum þangað, öll þrjú!
— Brian, heyrirðu þetta?
— Hann er brjálaður!
— Hann ætlar að taka okkur
með sér til Afríku.
Brian gekk að stórum pálma,
sem stóð í einu hominu og
stakk sér inn á milli blaðanna.
— Konungur frumskógarins!
Hann var óstöðugur á fótun-
um. Eins og til að sýna þeim
að hann væri ekki svo drukk-
inn, gekk hann að kampavíns-
kælinum og hellti í glas handa
sér.
— Hvað er að þér? spurði
Sally. — Líður þér ekki vel?
Brian tæmdi glasið í einum
teyg.
Hún sá að hann tók stefnu
að stórum sófa, sem stóð við
franskan glugga. Hann settist,
með glasið í höndunum, en svo
féll hann aftur á bak og glasið
datt úr hendi hans og brotnaði
á gólfinu. Þegar hún kom til
hans, var hann búinn að teygja
rækilega úr sér og steinsofnað-
ur.
Andartak fannst henni sem
hún væri einmana og yfirgef-
in.
Max kom til hennar.
— Hann er skemmtilegt barn,
en það er dásamlegt að hann
skuli vera sofnaður.
Hann snerti ekki við henni.
Þess í stað gekk hann hægt á
ská yfir gólfið, að dymm, sem
lítið bar á í horni salarins. Um
stund stóð hún vandræðaleg og
horfði á eftir honum. Hann
leit ekki einu sinni um öxl, en
baksvipur hans hafði eitthvert
aðdráttarafl. Það var eitthvað
krefjandi við þessi hægu skref.
Svo fylgdi hún honum eftir.
Þau héldu áfram að látast,
þegar þau komu aftur til Berl-
ínar. En það hlaut að koma að
reikningsskilum einhvern dag-
inn. Fram að því létu þau sem
þau væru öll vinir, ekkert
annað. Um tíma héldu þau í
alvöru að þau væru á leið til
Afríku, það var jafnvel búið
að ákveða brottfarardaginn.
Það var ekkert ómögulegt fyr-
ir Maximilian von Heune,
barón.
Brian var að setja niður í
töskur, einn daginn, þegar
Sally kom heim. Hann sá strax
að eitthvað var að.
—- Hvar hefur þú verið?
spurði hann. — Ég er búinn að
setja niður í töskurnar.
Sally setti flösku á borðið.
— Drekktu svolítið kampa-
vín, elskan, þetta er með
kveðju frá Max.
— Þvotturinn þinn er kom-
inn . . .
Hún hlustaði ekki á hann.
— Brian, ég er að hugsa . . .
ég veit að ég hef sinnt Max
prýðilega . . .
Hann þagði og lagði við eyr-
un.
— Það væri sniðugt, ef hann
bæði mig nú um að verða
næsta barónsfrú af Regens-
burg, væri það ekki? En mig
myndi ekki dreyma um að
segia já, það geturðu bókað.
Þetta er allt látaleikur, sví-
virðilegur grímuleikur, hugs-
aði Brian. En skyndilega gat
hann ekki setið á sér lengur,
hann æpti:
— Þú ættir bara að hlusta á
S’álfa þig! Ætlarðu aldrei að
læra að þekkja sjálfa þig?
Hún hafði það á tilfinning-
unni að hann talaði ekki ein-
göngu við hana, hann var að
tala til fólksins í Berlín líka.
Það var loksins komið að því
að' ekki var hægt að þegja
leneur.
— Að sinna Max! Þú hagar
þér eins og stelpukjáni, eins og
gleðikona! En þú ert ekki
hættulegri en mjólkursúkku-
laði! Hvað ímyndar þú þér?
Sallv varð fokvond.
— Hvers vegna segir þú ekki
sannleikann? Þú þolir ekki
Maximilian, vegna þess að
hann hefur allt sem þú hefur
ekki! Hann er ríkur. Hann lif-
ir lífinu. Hann er æðislega
spennandi og hann kann að
elska og dekra við konur! Hún
þagnaði og horfði á Brian út
undan sér, reyndi að sjá hver
áhrif orð hennar hefðu.
Brian var náfölur.
— Liggur þú þá með Max!
öskraði hann.
— Já, vissulega.
— Það geri ég líka! öskraði
hann og var nú orðinn frávita
af reiði.
— Svín ! . . .
Brian var ekki fær um að
hugsa rökrétt. Hann æddi út á
götuna. Þetta var einn af þeim
dögum sem brúnstakkar Hitl-
ers voru reglulega á ófriðar-
stjái, þeir stóðu á verði við
verzlanir með hakakrossfána í
höndunum. Einn gekk í veg
fyrir Brian, sem greip í jakk-
ann hans og slengdi honum upp
að vegg og öskraði: — Bæði
félag ykkar og öll ykkar skrif
eru skítur. Og það eruð þið
s’álfir!
Hann reyndi að rífa af hon-
um hakakrossfánann, en þarna
var annar kominn. Þeir voru
stórir menn og tveir móti ein-
um. Þeir slógu hann niður.
Þegar Brian komst á fætur, sá
hann varla og það var rétt svo
að hann gat staulazt heim.
Þegar Sally var búin að
binda um sár hans og honum
var farin að renna reiðin,
sýndi Sally honum bréf, sem
hún var nýbúin að fá. Það var
frá Max, sem sagði að vegna
f4ölskyldumálefna væri hann
nevddur til að fara strax til
Argentínu . . .
—• Hann sendi þetta hérna
með bréfinu, sagði Sallv og
raðaði seðlum á rúmteppið, rétt
eins og hún væri að leggja
kabal.
— 300 mörk fyrir okkur
bæði, ] mörk fyrir hvort
okkar. Ef þú reiknar okkur
tímavinnu, þá erum við ekki
mikils virði.
— Brian, sagði Sally, — ég
er leið vfir þessu!
Og lífið gekk sinn vanagang.
Þangað til hún stóð við hlið
hans einn daginn, þegar hann
sa+ á bókasafninu. Hún var í
toðkápunni, sem fór henni svo
illa og honum var ljóst að eitt-
hvað hafði komið fvrir, eitt-
hvað. sem myndi setja allt á
ennan endann einu sinni enn-
þá.
Hvað er að, Sally?
— Fjandinn hafi það, ég er
barnshafandi!
Hann varð sjálfur undrandi
yfir þeirra viðkvæmnisöldu,
sem hann fann með sjálfum
sér.
Hann fór með henni heim til
frú Schneider, heim til þeirra.
—• Ætlarðu ekki að spyrja
neins? sagði Sally.
— Allt í lagi. Hver á barn-
ið?
— Ég veit það ekki.
— Hvað ætlarðu að gera7
— Eg get ekki alið þetta
barn, sagði hún.
Hún átti erfitt með að finna
réttu orðin, röddin var hálf
brostin.
— Læknirinn, sem ég fór til,
bauðst til að losa mig við fóstr-
ið. En það verður dýrt. Ég get
selt loðkápuna.
Brian sagði:
— Ég vil kvænast þér!
Þau urðu að halda upp á
þessa ákvörðun.
Sally skreytti herbergið sitt,
kveikti á kertum og stóra her-
bergið var eins og kirkja, og
þetta var þeirra leynilega
vígsla, þar sem enginn var við-
staddur, nema þau tvö.
— Skál fyrir framtíðinni!
— Ef ég verð heppinn, þá fæ
ég dósentstöðu við háskólann í
Cambridge, sagði Brian. — Ég
er viss um að þú kannt vel við
þig þar.
— Það veit ég. Og ég reikna
með að maður elski alltaf
börnin sín, heldurðu það ekki?
Þau elska líka foreldrana.
— Þau eiga ekki annarra
kosta völ. Skál fyrir þér og
barninu!
— Þetta er líklega þitt barn,
en við getum auðvitað ekki
verið örugg um það.
— Það getur komið síðar í
Ijós, sagði hann.
—• Og þér er sama? Er það
öruggt?
— Já, alveg öruggt!
— Skál fyrir barninu!
Það var eins og tjaldið hefði
verið dregið frá fyrir öðrum
þætti, nýjum þætti. Sally var
samt ljóst að hún var að látast.
Þau höfðu skipt með sér hlut-
verkum og skrifað textana.
Hún reyndi að sannfæra sjálfa
sig um að þetta væri veruleiki,
að allt yrði gott á endanum, að
hvert orð sem hún sagði væri
alvara.
— Það verður allt í lagi hjá
okkur, sagði hann.
— Ætlarðu líka að elska
mig, þegar ég verð eins og upp-
blásin blaðra?
Framhald á bls. 51.
26 VIKAN 50. TBL.