Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 51

3M - AÐ PRÍLA
UPP GAFLINN
Framhald af bls. 37.
frumlegri og flóknari lög, fólk
vill ekki hlusta svo mikið á
svoleiðis, þegar það er að
skemmta sér á dansleikjum.
Þannig músík er frekar til að
setja á plötu og hlusta á heima
í stofu. Sem sagt, það skiptir
mestu máli, að fólkið sé ánaegt."
Þetta er nokkurs konar sam-
eiginleg yfirlýsing frá Mánum
og þess má geta, að það er allt-
af stemmning hjá Mánum.
Og þá er það spursmálið
stóra. Þar sem Mánar er greini-
lega eina hljómsveitin, sem
eitthvað spilar að ráði fyrir
fólkið í Flóasveitinni, er þá
ekki hætta á því að fólk geti
fengið leiða á ykkur? „Fyrir
það fyrs+a, þá erum við að
eigin áliti ekki með neitt
,,júnk“ í prógramminu. Það
mundi ekki þýða mikið. Það
er eins og fólk leggi meiri
áherzlu á að hafa gott tempó,
heldur en laglínu, sem allir
geta sungið. Það má ekki vera
með mikið af lögum, þar sem
mikið er um stopp og breyt-
ingar á takti.“ Þetta hafði
Björn að segja um spursmálið
stóra, og í því felst svarið við
spurningunni um það, hvað
gera skuli til þess að fólk fái
ekki leiða á hljómsveitinni. —
(Breyta nógu oft um andlit?).
Nú þegar allar meiriháttar
íslenzkar popphljómsveitir eru
farnar að flytja eitthvað frum-
samið efni, þó stundum- sé það
af nokkuð veikum mætti, þá
liggur beint við að spyrja,
hvort þeir hafi samið eitthvað
og hverjir semji. „Við semjum
hérna fjórir, þ. e. allir nema
Gunnar Jökull. En það er ein-
göngu fyrir plöturnar, sem við
semjum. Við erum ekki með
neitt frumsamið á prógramm-
inu okkar núna,“ svaraði Björn.
„Okkur finnst öllum gaman
að fást við erfiða músík, eins
og t. d. lög eftir Jethro Tull.
Þau eru dálítið þungmelt,
svona til að byrja með,“ hélt
Björn áfram, „fólkið verður að
fá þau í smáskömmtum til þess
að allt komist til skila. Þetta
má þó ekki skilja svo, að fólk
sé eitthvað aftarlega á merinni
í músík hér fyrir austan, skilji
ekkert nema gömlu dansana.
Það er langt frá því.“
Nú, ef fólk er ekki aftarlega
á merinni í músík fyrir aust-
an, hvar þá. Hvergi? Á ég að
trúa því, að allir fylgist vel
með í músík? Varla. Músík-
merin gengur laus og það geta
allir brugðið sér á bak, bæði
aftarlega og framarlega. hve-
nær sem er og hvar sem er.
Með öðrum orðum, það eru
ekki allir jafnvel heima í mús-
ik og þeir halda.
Þar sem Mánar hafa óneit-
anlega nokkra sérstöðu, hvað
varðar atvinnumöguleika á
Suðurlandsundirlendi, hafa
þeir að mestu haldið sig þar.
En nú er það spurning hversu
lengi þeir endast til að spila
þar að mestu. Hefur Reykja-
víkursvæðið ekki freistað
þeirra?
„Það eru svo margar hljóm-
sveitir í Reykjavík, sem berj-
ast. um að fá að spila í þessum
tveimur húsum, sem hægt er
að spila í, að það er ekki á það
bætandi. Að reyna að komast
þar að, væri lítið annað en erf-
iðið. Þess utan höfum við al-
drei reynt neitt til þess að fá
að spila þar.“
Það er rétt, að mikill skort-
ur er á fleiri samkomuhúsum
á Reykjavíkursvæðinu, þó
mörgum finnist án efa ekki á
það bætandi. Það eru því
margir, sem flýja borgina um
helgar og fara frekar á sveita-
ball með Mánum einhvers stað-
ar á Suðurlandsundirlendinu.
Nú þegar vegurinn er orðinn
þolanlegur, leggja margir land
undir fót um helgar, frekar en
að hanga á yfirfullum sam-
komuhúsum í Reykjavík. Og
hver láir þeim það? Það er
staðreynd, að næstum helming-
ur þeirra sem sækja dansleiki
hjá Mánum, er oft og tíðum
aðkomufólk. Það er þá næsta
óþarfi fyrir Mána að sækja í
bæinn í atvinnuleit, þar sem
fólkið kemur til þeirra. Eins
og skrifað stendur. Ef fjallið
kemur ekki til Múhameðs, kem-
ur Múhameð til fjallsins.
☆
CABARET
Framhald af bls. 26.
— Já, að sjálfsögðu. Hví
skyldi ég ekki gera það?
— Brian, er þetta ekki stór-
kostlegt? Hugsaðu þér hve allt
er orðið einfalt nú. Gegnum
þetta barn!
— Þetta er mikilvægasta
barn í heimi.
— Síðan Jesús fæddist.
— Þetta verður líka ákaf-
lega merkilegt og óvenjulegt
barn.
— Það verður barn.
Lítið einbýlishús í Cam-
bridge? Með barnagrind í
svefnherberginu og hökusmekk
á stólbaki? Hve langur tími
myndi líða þangað til fullt hat-
ur yrði á milli þeirra? Hve
langt yrði þar til hún eyddi
hverju kvöldi á næstu knæpu?
Hún myndi aldrei verða eins
og hann hugsaði sér.
Þetta var hennar heimur.
Þessi gerviveröld, sem þefjaði
af svita, sígarettureyk og ryki,
þar sem fólkið var leikbrúður
með ruddalegum grímum fyrir
andlitinu. En þetta var hennar
líf, hér var hún Sallý. Hún
ætlaði að verða fræg. Einmitt
hér.
Hún kom heim í morgun-
skímunni.
Brian lá í rúminu, alklædd-
ur, hann hafði beðið hennar
vakandi alla nóttina. Glugga-
tjöldin í stóra herberginu
hennar voru aðeins dregin
fyrir til hálfs og það var hálf-
rökkur í herberginu.
Hún var ekki í loðkápunni
og hann hlaut að hafa tekið
strax eftir því.
— Góðan daginn, elskan!
Hann svaraði ekki.
— Elskan, viltu gá hvort
ekki er til koníakslögg? sagði
hún.
Hún reyndi að finna aftur
gamla talsmátann, frá þeim
tíma, þegar allt var öðruvísi.
Hann yrti ekki á hana, en
fylgdi henni eftir með augun-
um og það var augljóst að hon-
um bauð við því sem hann sá.
— Þú ert kannski að velta
því fyrir þér hvar ég hef verið,
sagði hún. — Það dróst á lang-
inn.
— Hvar er loðkápan þín?
Hún svaraði ekki.
— Svo þú hefur þá látið
verða af því, er það ekki?
— Verða af hverju, elskan?
— Losað þig við fóstrið.
Hún svaraði engu, þess
þurfti ekki. Hann reis upp,
eins og hann vildi taka við
þessum fréttum standandi.
— í guðs bænum, Sallý,
hvers vegna?
— Mér bara datt það í hug.
—- Með hvaða rétti . . . ?
— Ef þig langar til að lemja
mig, því gerir þú það þá ekki?
— En þú vildir sjálf eign-
ast þetta barn . . .
Hún fleygði sér í rúmið,
dauðþreytt, hún gat ekki hugs-
að sér að rífast við hann.
— Elskan, viltu nú ekki vera
svo góður að lofa mér að sofa
svolitla stund?
Hann vildi ekki gefa sig.
— Segðu mér hvers vegna
þú gerðir þetta.
— Hvað á ég að segja?
— Ég geri ráð fyrir að Max
Reinhardt hafi allt í einu skot-
ið upp kollinum á þessari
knæpu þinni, eða einhver sem
á góðan vin sem þekkir leik-
stjóra og lofaði þér hlutverk í
kvikmynd, ef þú vildir leggj-
ast með honum.
— Heldurðu það?
— Sg verð að fá að vita það.

Á GðbS
50. TBL.VIKAN 51