Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 49

eru þau marin meö gaffli eöa núin
I gegnum sigti og hrært saman viö
stifþeyttan rjómann rétt áöur en
ábætirinn er borinn fram
SKUGGAGIL
■Pramhald af bls. 41.
Höndin, sem min hönd hvildi i,
var stör og sterk, en samt hélt
hans eins mjúkt um mina hönd
sem væri ég einhver brothættur
postulinsgripur. Enn gat ég ekki
almennilega séö hann. En hann
haföi menntamanns rödd, karl-
mannlega og valdsmannlega.
Hann leiddi mig þangaö sem
böggullinn minn lá, tók hann upp
og rétti mér hann meö hof-
mannlegri hneigingu.
Viö gengum svo þögul á þetta
fyrsta mót mitt viö foreldra mlna.
Ég gat ekki aö mér gert aö brjóta
heilann um þennan fylgdarmann
minn. En hann fyrir sitt leyti var
mjög hugsi og ég braut heilann
um ástæöuna til þess. Seinna
sagöi hann mér, aö þaö heföi
veriö vegna þess, aö hann var enn
ab velta þvi fyrir sér, nvort ég
væri svikari, sem væri aö reyna
aö koma sjálfri mér á framfæri
vegna þess, aö ég liktist eitthvaö
Noru Burgess.
En þetta fengi ég bráölega aö
vita. Ég mundi lita foreldra mina
augum i fyrsta sinn og ég baö
ákaft til guðs, aö þau yröu um-
buröarlynd og velviljuð og fyrir-
gefningarfús. Rétt eins og hin
mamma min, sem haföi innrætt
mér allar þessar dygöir.
En samt fór kviöi minn vaxandi
þvi meir sem viö nálguöumst
húsiö. Og það voru ekki fyrst og
fremst áhyggjur út af mót-
tökunum, sem ég mundi hljóta,
heldur var ég gripin skelfingu,
rétt eins og þetta stóra hús mundi
gleypa mig - aö þaö heföi veriö að
biöa þess, öll þessi ár, og einskis
annars. Ég skalf svo mikið aö
fylgdarmaður minn sleppti á mér
hendinni og geröist svo ókurteis
aö leggja arminn utan um mig.
Ég ætlaði að fara aö finna aö
þessu og færa mig frá honum,
þegar djúp rödd sagði: - Verið
ekki hræddar, þér eruö ekki ein.
Ég varö svo hrærö af þessum
oröum hans, aö ég var næstum
farin að gráta og lofaði hand-
leggnum að vera kyrrum utan
um mig. öll hræösla var á bak og
burt og ég var örugg um sjálfa
mig. Mikið eigum viö gott aö geta
ekki séö inn I framtlðina, þvi aö
heföi ég haft nokkra hugmynd um
þaö, sem min beið, efast ég um,
aö ég heföi nokkurntima þorað að
halda loforðið, sem ég haföi gefiö
Ellen Randell.
4. kafli.
Hesturinn, sem haföi elt
húsbónda sinn þægur, en ég var
enn hrædd viö, staðnæmdist
loksins til þess aö kroppa græn-
gresiö, og ég varö rólegri. Viö
komum aö stóru útidyrunum og
staönæmdumst viö hvitu.hurðina,
þar sem var stór dyrahamar úr
látúni, gljáfægöur. Hann lyfti
hendi til þess aö berja að dyrum
'en hætti viö þaö og leit á mig.
Ég gat enn ekki séö almen-
nilega framan i hann, en ég vissi
oröiö, aö hann var heldrimaður
og var fegin að hafa hann ein-
hversstaöar nærri mér.
- Ég heiti Lance Devois, sagöi
hann. - Eins og ég sagði yður, er
ég nágranni og riö hingað oft. Og
nú er ég viss um, aö ég geri það
ennþá oftar. Þaö er aö segja, ef
yður er það ekki ógeöfellt.
Ég brosti i myrkrinu, og haföi
gaman af þessum áhyggjum
hans. - Kæri herra Devois, ég veit
ekki einusinni ennþá, hvort ég
verö tekin gild.
- Þér veröið þaö, fullvissaði
hann mig um. Strax þegar ég sá
framan I yður, var ég viss um
þaö. Svo fór ég aö efast, en aðeins
eitt andartak. En nú efast ég ekki
lengur.
- Þaö er hræðilegt að láta
stela frá sér bafni, en einhver-
veginn . . . .ég þagnaði þvi ég
vildi ekki blanda Ellen Randell
inn I samtaliö, en vildi samt láta
þennan mann vita, hve dásamleg
manneskja hún var og einnig
langaði mig til aö segja, aö ég
tryöi þvi ekki, aö hún gæti hafa
gerzt sek um annað eins og þetta.
. . .einhvernveginn hvaö?
- Ekkert, sagöi ég. Nema hvaö
ég ætla aö veröa þolinmóð viö
Burgess rikisstjóra og frúna, og
ef þau taka ékki viö mér sem
dóttur sinni, ætla ég aö hafa mig á
brott, svo aö litið beri á.
- Ég efast um að til þess komi,
en ef svo færi, skal ég koma yður
til borgarinnar. Þar er hér litið
gistihús, þar sem þér getið verið i
nótt.
- Þakka yður fyrir, hr. Devois.
En nú ætla ég að fara inn.
Hann lyfti dyrahamrinum og
lét hann detta og ég gat heyrt
glyminn aö innan. Andartaki
siöar opnuöust dyrnar og konu i
svörtum kjól bar viö ljósið aö
innan. Hún var miðaldra,
grannvaxin og fölleit. Hún stóö
stifbein og athugaði mig,
- Ó! sagði hún og það brá fyrir
ofurlitilli hlýju i röddinni. - Það
eruð þér, hr. Devois. Ég vissi
ekki, aö þaö væri von á yöur.
- Það var það heldur ekki,
svaraöi hann rólega, og hvergi
feiminn. Svo leit hann til min og
bætti viö: - Þetta er frú Voorn,
ráðskonan I Skuggagili.
- Sælar, frú Voorn, sagöi ég og
óskaöi þess heitast, að ég væri
jafn sjálfsörugg og hr. Devois,
gagnvart þessari köldu ög
ströngu konu.
Hún kinkaöi ekki einusinni kolli
og færöi sig heldur »ekki úr
dyrunum, þar sem hún stóö fyrir
okkur. En hr. Devois lét sér
hvergi bregða.
- Frú Voorn, sagöi hann og það
var ekki hægt aö neita þvi, aö
hann var töfrandi og um leiö
ágengur. - Þessi unga dama er
meö mjög áriðandi skilaboö til
rikisstjórans og frúarinnar, og
viljiö þér þvl lofa okkur aö koma
inn? Þegar þér hafiö séö hana viö
birtuna, er ég viss um, aö þér
sannfærist um að erindi hennar sé
mikilvægt.
Konan breytti ekki svip en
\Jerzlunin
SCusturstrœti 6 c§wu 22955