Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 19

og kvenkyninu nafði hann
ekki haft mik.inn áhuga á til
þessa. Svo aö þegar hann varð
ástfanginn af Modestu, þá var
það sú volduga ástriða sem fylgir
fyrsta skiptinu. Modestu fannst
það hrifandi reynsla að halda
þessu unga villidýri i skefjum.
Richard van Olde var allt
öðruvisi freisting. Hann
var lágróma, enda hafði hann
enga þörf á þvi að hafa hátt.
Hann hafði bæði metorð og eignir.
Modesta Ryan var fyrsta konan,
sem hafði haft áhrif á hann svo
nokkru næmi þessi tólf ár, sem
liðin voru frá dauöa konu hans.
Og Modestu vildi hann fá. Hann
var af þeirri gerðinni sem tekur
skyndilegar og óafturkallanlegar
ákvaröanir, og hann bað Modestu
þegar i upphafi kynna þeirra og
gekk siðan óþreytandi á eftir
henni með grasið i skónum. Og
það var eitthvað i þessum blek-
bláu augum hans, sem nær engin
augnahár fylgdu, og þögulli
framkomunni, sem hafði á hana
þau áhrif að hUn titraði öll eins og
óreynd jómfrU.
Jock Shanville hentaði henni
eins og hanski hönd, Catt hinn
ungieggjaöi hana og Richard van
Olde hreif hana.
Hvern þeirra átti hUn að velja?
Siminn hringdi i sömu svipan
og Ellery laut niður til aö hnýta
skóþveng sinn.
— Það er til þin, hrópaði faðir
hans, Queen glæpakommissar,
sem var inni i hinu svefn-
herberginu.
— Klukkan kortér i tólf? Ellery
tók upp simtólið hjá sér. — Já?
— Ellery? Þetta er Modesta
Ryan . . .
— Modesta. Ellery lagaði
ósjálfrátt á sér hálsbindið. Hann
hafði þekkt hana árum saman og
alltaf þegar hann heyrði rödd
hennar, var það eins og i fyrsta
sinn. En nUna þóttist hann heyra
að þessi dæmalausa rödd væri
ekki laus við skjálfta. — Hvað er
að?
— Ellery, ég er i klipu, hvislaði
hUn. — Geturðu komið til min
undireins?
— Auðvitaö. En hverskonar
klipa er það?
— Ég get ekkert sagt þér i
simann. Ég er ekki ein . . .
— Er það nokkuð i sambandi
við þessa biöla þina?
— Já, ég ákvaö mig i dag. Og
sagöi hinum um leið hvað til
þeirra friðar heyrði. En vertu
fljótur!
— Modesta, biddu aðeins!
Segðu mér að minnsta kosti hver
þaö er, sem hjá þér er . . .
Ekkert svar. Siminn var
dauður. Ellery reif með sér regn-
frakkann sinn og rauk svo af stað.
Göturnar voru mannauðar og
regnið slikt að þær voru orðnar að
fljótum. Ellery ók austur eftir i
áttina að Central Park og dró ekki
Ur ferðinni, svo að það bullaði og
freyddi aftur Ur bilnum. Hann
komst þvert i gegnum garðinn og
yfir Fimmtu tröð og Madison
Avenue á engum tima. Sextiu
sekUndum siðar beygði hann fyrir
hornið frá Park Avenue og inn á
hliðargötu, þar sem einstefnu-
akstur var til vesturs, og skimaði
um eftir stæði.
Og hvert sem auga leit stóðu
bilar i löngum röðum, hvergi bil á
milli.
Ellery ók hægt um og reyndi að
stilla sig. Það var næstum ógern-
ingur að finna autt stæði fyrir bil i
New York, einkum þó þegar hann
rigndi . . .
Athenia-ibUöirnar voru I norð-
austurhorninu, mjög nærri
Madison Avenue. Milli hornsins
og gangstéttartjaldanna á
Atheniu kom hann loks auga á bUt
af gangstéttarbrUn, sem enginn
bill skyggði á, og steig á bensin-
gjafann. En þegar hann kom á
áfangastaö sá hann skilti með
áletruninni: „Bannað að leggja
bilum”. Þetta var biöstöð fyrir
strætisvagna. Þaö hefði hann nU
átt að hafa getaö sagt sér sjálfur!
Hann sneri og ók aftur til Madison
Avenue og siðan áfram, reiðu-
bUinn til aö gera sig ánægðan með
fjögurra metra autt bil við gang-
stéttarbrUn hvar sem væri. En
hvergi var stæöi laust. Hann ók
aftur inn á götuna sem Modesta
bjó við, órólegur og gramur.
Guöirnir mega vita hvaö
gengur á þarna uppi, hugsaöi
hann æfur. Hann kenndi
freistingar til aö leggja bilnum
viö biðstöðina, en ættgeng
viröingin fyrir lögunum kom i veg
fyrir það.
Ekkert kraftaverk hafði borið
að höndum. Hvergi var enn hægt
að leggja bil viö götu Modestu.
Hann stundi þungan og ók aftur
inn á Madison Avenue. — Þetta
reyni ég ekki aftur, sagði hann við
sjálfan sig. — Modesta heldur
náttUrlega að ég ferðist um
riðandi á asna. Ég legg bara utan
á einhvern annan.
Þegar hann ók siðasta hringinn
haföi hann tekið eftir bil, sem lagt
hafði verið rangt. Við gang-
stéttarbrUnina milli tjaldanna
utan á Atheniu og inngangsins að
næstu byggingu stóðu þrir bilar i
röð, og þeim fjórða var lagt fyrir
framan þann i miðið. Þessi fjóröi
bfll var með merki sem gaf til
kynna að eigandinn væri læknir.
Og enn ók Ellery upp Park
Avenue til Madison. Hann var
rétt i þann veginn að hemla hjá
læknisbilnum þegar tvö ung pör
komu göslandi Ut Ur leiguhUsinu i
suðausturhorninu, hlupu svo
skvetturnar gengu frá þeim i
allar áttir yfir að tjöldunum á
Atheniu og snöruðust inn i einn
bilanna þriggja, sem rétt var
lagt.
— HUrra! sagði Ellery kald-
hæöinn, og þegar bjargarar hans
óku á brott bakkaði hann framhjá
ranglagða bilnum og inn á auða
stæöið næst tjöldunum.
Fimm minUtur yfir miðnætti!
Hann hafði misst tiu minUtur á
þvi að leita aö stæði!
Ellery kom sér undir tjöldin i
tveimur gifurlega löngum
skrefum eða öllu heldur stökkurn,
hljóp inn I forsalinn og hristi
vatnið af hattinum. Myrkur var i
forstofunni. Kjallarinn var sjálf-
sagt fullur af vatni og rafmagnið
af.
— Dyravöröur! hrópaði hann
inn I myrkrið.
— Kem. Kveikt var á vasaljósi,
sem færðist hratt i áttina til hans.
— Hvern vill herrann hitta?
— UngfrU Ryan i þakibUðinni.
Er lyftan i lagi?
— Nei. Dyravörðurinn virtist
eitthvað hikandi. — Það er orðið
dálitið framorðið. Simaborðiö er
ekki heldur i sambandi . . .
— HUn á von á mér, sagöi
Ellery. — Hvar er stiginn?
— Þessa leið. Dyravörðurinn
vagaði af stað yfir gólfið og lýsti
Ellery aftur fyrir sig. Þegar þeir
komu að neyða’rUtganginum,
opnuðust dyrnar og maður
hraðaði sér framhjá þeim. Hann
var nærri samstundis horfinn i
myrkrið. Ellery sá hann aðeins i
svip. Hann hljóp i keng, svo að
ómögulegt var að giska á hæö og
aldur. Hann var i tvihnepptum,
brUnleitum rykfrakka, sem var
hnepptur alveg upp að höku
vinstra megin, og með brUnan
kUrekahatt, sem dreginn var
niður yfir andlitið.
Eitthvað fannst Ellery maður
þessi tortryggilegur, en hafði
engan tima til að kanna það mál
nánar.
Hann hljóp upp marmara-
tröppurnar, sem engan enda
virtust ætla að taka, og bað þess i
hljóði að rafhlaðan i vasaljósinu
hans, sem var i lögun eins og
penni, entist nógu lengi. Stigarnir
voru ellefu talsins, og þegar hann
loksins komst alla leið upp, sá
hann sjálflýsandi konfetti i
myrkrinu. Hann blés mæöinni og
lýsti kringum sig, fann
dyrabjölluhnappinn við eldhUs-
dyrnar og studdi á hann án þess
að draga af sér. Hann heyrði suð
innan Ur ibUðinni — en annars
ekkert.
Hann tók i snerilinn. Dyrnar
voru ólæstar.
Ellery steig inn I eldhUs
Modestu og hélt áfram gegnum
vængjadyrnar inn i matsal
hennar. Kerti i stjaka á
framreiðsluborðinu kastaði hálf-
gerðu villuljósi yfir herbergið.
Gangurinn fyrir handan var
myrkur.
— Modesta?
Hann þreifaði sig áfram inn i
ganginn, lýsti fyrir sér með vasa-
ljósinu, sagði við sjálfan sig að
Modesta væri áreiðanlega að
hrekkja hann og hefði valið nótt
eins og þessa til þess stemningar-
innar vegna ....
Eitt andartak — þegar hann
kom inn i dagstofuna hennar —
var hann viss um þetta. Þar
logaði á tveimur sjöarma ljósa-
stikum og þar sem birtan var
mest lá hin mjög svo aðlaðandi
vaxna Modesta i stórsmekklegum
morgunslopp á gólfinu, sem var
gert með italskar fyrirmyndir i
huga, rétt hjá flyglinum, sem var
lagður perlumóður. A sloppnum á
kviöi Modestu var eitthvað sem
minnti á kUlugat, og efnið i kring
var allt Utsullað i einhverju, sem
við fyrstu sýn virtist vera
tómatsósa.
En tómatsósa var það ekki. Og
gatið var engin missýning, það
var meira að segja sviöið á
jöðrum.
Hann tók á pUlsi hennar. Æðin
sló enn, en sá sláttur mátti ekki
vera minni. Af lifi hennar var
aðeins eftir neisti, og sá neisti var
að slokknun kominn.
Ellery þaut að simanum
fremur af gömlum vana en að
hann byggist við að hann væri i
sambandi. En honum til
undrunar var siminn það. Hann
hringdi fyrst eftir sjUkrabil og
siöan heim til föður sins. Svo rauk
hann af stað gegnum ibUðina til
eldhUsdyranna og i stökkum
nibur stigana ellefu.
Ef hUn deyr, hugsaði hann, ætti
að handtaka alla bilana á
stæðunum hér i kring sem með-
seka. MinUturnar tiu, sem hann
hafði eytt i að leita að auðu stæöi
heföu getað bjargað þvi, sem eftir
var af lifi Modestu Ryan.
Hann þaut framundir gang-
stéttartjaldið, og furðulostinn
dyravörðurinn á eftir honum. Cti
hafði ekkert breytzt. Það rigndi
eins og hellt væri Ur fötu og flæddi
eftir götunum. Sömu þrir bilarnir
og áður stóðu i röð milli inn-
gangsins að Atheniu og næstu
byggingar, hans eigin var sá
næsti. Sami læknisbillinn var
ennþá á sinum ranga stað framan
við þann i miðjunni og lokaði
hann þannig inni.
Og auðvitað sást ekki tangur
eða tetur af manninum i ryk-
frakkanum.
— Það var sem sé þetta, sem
skeði? sagði Queen kommissar
við dyravörðinn, þar sem þeir
ræddust við i skininu frá ljósum
lögreglunnar. — Þér voruð hér að
störfum frá þvi klukkan fjögur
siðdegis og áttuð að fara heim um
miðnætti, en urðuð kyrr af þvi að
óveðrið seinkaði þeim, sem átti
að taka við af yður. Þér yfirgáfuð
aldrei forsalinn. Enginn gæti hafa
læðst framhjá yður, er það ekki
rétt? UngfrU Ryan kom heim frá
æfingunni i leigubil um sjöleytið.
HUn var ein. HUshjálpin hennar
Framhald. á bls. 39.
50. TBL. VIKAN 19