Vikan - 14.12.1972, Blaðsíða 39

LOVE
STORY
Metsölubók
um aílan
heim
HILMIR HF.
þau ósköp úr þeirri ferð i Morgun-
blaöiö, aö ég veit ekki, hvort ég á
aö fara nákvæmlega út i hana
hér. Ég flaug meö Cargolux til
Singapore og Astraliu og frá
Bankok og þaö verö ég aö segja,
aö þeir hjá Cargolux hafa valinn
mann 1 hverju rúmi, þvi aö ég
flaug þarna með þremur
áhöfnum og allir reyndust þeir
mér hver öörum þægilegri.
— Finnst þér aldrei neitt
óþægilegt að ferðast ein?
— Nei, ég vil helzt ferðast ein.
Ég vil komast i náin kynni við
fólkið á hverjum stað, kynnast
siöum heimamanna, borða þeirra
mat. Allt þetta er auðveldara, ef
maður er einn. Og ég gæti ekki
hugsað mér að fara i hópferð með
leiðsögumanni, eiga að vera
komin á vissum tima á vissan
staö, láta skikka sig eitt og annað.
Þetta er nú m.a. orsökin fyrir þvi,
aö ég hef aldrei komið til austan-
tjaldslands, þvi þar er allt
ákveðiö fyrirfram og maður fær
engu að ráða um það, hvað maður
sér og hverju maður kynnist.
— Eftir þessa yfirlýsingu liggur
nú beinast við að hoppa inn i
pólitikina. Hefurðu alltaf verið
pólitisk?
— Æ, þaö get ég ekki sagt. Ég
hef aö visu alltaf heldur hallast til
hægri og fylgt Sjálfstæöis-
flokknum, en engan þátt tekiö I
pólitik, fyrr en nú. Reyndar var
ég varamaður Vöku i stúdenta-
ráöi, þegar ég var i háskólanum,
og þaö var mikið lif i tuskunum.
Viö höföum ógurlega mikið vit á
öllum málum i þá daga og
geröum ályktanir um alla
skapaöa hluti. En ég lenti nú hálf-
partinn óvart inn i framboö til
borgarstjórnarkosninga. Ég var
erlendis, þegar prófkjörið fór
fram og dróst á það að vera með á
listanum nokkrum dögum áöur en
ég fór. Ég varð svo meira en litiö
undrandi, þegar ég kom heim og
sá, hvab ég hafði orðið ofarlega i
prófkjörinu. En ég er fegin, að ég
er bara varafulltrúi, þvi ég þarf
sjaldan aö sitja á borgarstjórnar-
fundum, þar sem ræðuhöld og
debat fer fram. Hins vegar
komum við fulltrúar og vara-
fulltrúar Sjálfstæðisflokksins
saman vikulega til fundar um þau
málefni, sem á döfinni eru^og
skiptum með okkur nefndar-
störfum, og þannig kynnist
maður málefnum borgarinnar
ágætlega og hefur möguleika til
aö koma sinum hugmyndum
fram. Ég hef ánægju af þessu. En
þaö er timafrekt.
— Hvernig gengur þér að
aðlagast hversdagslifinu hér
heima á fslandi, þegar þú kemur
heim úr heimsreisunum?
— Vel, ég hef alltaf nóg að gera.
Þaö er blaðamennskan, og það
eru borgarmálefnin, og svo eru
feröalögin innan lands. Annars
þarf maöur ekki að fara i langferð
til aö njóta landsins okkar. Þaö
eru ótrúlega margir fallegir og
ósnortnir staöir i næsta nágrenni
Reykjavixur. Viö erum nokkur
saman i hópi, sem fer iðulega i
gönguferðir á sunnudögum ein-
hvers staðar i grenndinni. Oftast
þannig, að einhver byrjar að
hringja i hádeginu á sunnu-
dögum, og svo ökum viö af stað i
2—3 jeppum og leggjum þeim ein-
hvers staðar við veginn og
göngum út i bláinn i 2—3 tima.
Svo fáum viö okkur kaffi úr hita-
brúsum, þegar við komum aftur
aö bílunum, og drifum okkur svo
heim fyrir kvöldmat. Þetta er
ótrúlega skemmtilegt og
hressandi.
— Þú virðist kunna vel að njóta
lifsins, Elin. Finnst þér lif þitt
ekki vera orðið talsvert ævintýra-
rikt?
— Manni virðist það svona,
þegar farið er að rifja þetta upp
allt i einu lagi. Auövitað er erill og
þras inn á milli eins og gengur.
En eitt geturðu bókað: Mér hefur
aldrei leiðst á allri minni æfi.
ÞRÍR ÚTVALDIR
Framhald af bls. 18.
fór um áttaleytið. Milli átta og
nokkrar minútur yfir ellefu fóru
hér aðeins um fimm manneskjur.
Allt fólk sem búið hefur hérna
lengi. Hálftólf spássérar svo
herra Rykfrakki inn i forsalinn.
Fimm minútum síðar kemur
læknir, sem roskinn leigjandi
haföi fengið til sin, kona sem
liggur veik i ibúðinni 4 G. Hann
kemur akandi að innganginum og
kvartar yfir þvi að hann finni
hvei'gi laust stæði. Þér ráðleggiö
honum að leggja utan við ein-
hvern annan . . .
— Hann er ennþá kyrr i 4 G,
sagöi Velie lögreglufulltrúi. — Og
leigjendurnir fimm hafa lika
pottþéttar fjarvistarsannanir.
— Og þá er það herra
Rykfrakki. Þér fullyrðið að hann
hafi ekki komið i leigubil. Þér
sjáið ekki framan i hann af þvi að
hann lét hattinn slúta og hafði
brettupp frakkakraganum. Hann
talar hvislandi eins og hann væri
með kvef. Hann segist vera að
heimsækja ungfrú Ryan, og að
hún eigi von á honum. Þér bendið
honum á aö hann verði að ganga
upp til þakibúðarinnar, og hann
hverfur upp stigana. Annað sjáið
þér ekki af honum þar til nokkrar
minútur yfir miðnætti, er hann
smýgur framhjá yður og — bætti
kommissarinn við bliðlega —
þessum hérna frábæra Ellery
Queen.
Ellery leit tómlega til fööur
sins. Svo sneri hann sér að dyra-
verðinum. — Tókuð þér eftir hve
blautur hann var þegar hann kom
inn i forsalinn?
— Hann var ekki blautari en
þér, herra Queen, sagöi dyra-
vörðurinn. — Skrifuðuö þér nafn
mitt rétt, fulltrúi?
— Það verður framtiðin að
dæma, svaraði Velie. — Hæ
Goldie! Hvað er að frétta?
Lögregluþjónninn úr glæpa-
lögreglunni, sem inn kom, hristi
sig eins og hundur af sundi. Hann
upplýsti að hann hefði vakið upp
húshjálp Modestu I ibúð hennar i
Harlem. Sú blessuð manneskja.
vissi ekki annað en að ungfrú
Ryan hafði hringt i þrjá menn
þegar eftir að hún kom heim —
fyrst i Kid Catt, siðan i herra
Shanville og loks til herra van
Olde. Húshjálpin hafði hinsvegar
ekki lagt sig niöur við að hlera,
svo að hún vissi ekki hverja Ryan
hafði hryggbrotið og hver hafði
orðið sá hamingjusami.
— Nokkuð að frétta frá sjúkra-
húsinu ennþá? muldraði
kommissarinn.
— Það er alvarlegt, sagði Velie
fulltrúi.
— Hefur hún getað sagt
nokkuð?
— Það er ekki meira en svo að
hún dragi andann, kommissar.
Hún er ennþá meðvitundarlaus.
— Þá verðum við að fara
Krýsuvikurveginn, sagði hinn
roskni kommissar þungbúinn.
Það er alveg óhætt að treysta þvi
aö herra Rykfrakki var annar
þeirra, sem fékk sparkið. Og
hann var ekkert að sóa timanum.
Jafnskjótt og næst i þessa þrjá, þá
veröur farið með þá upp i þak-
ibúðina. Kemur þú, Ellery?
Sonur hans andvarpaði. — Ef
ég bara hefði fundið laust stæði
undireins og ég kom . . .
Hann fékk tómlega hlátra sem
svar.
Tuttugu minútur yfir tvö var
kommissarinn búinn að yfirheyra
þann siðasta af þeim þremur.
Hann gekk inn i dagstofu
Modestu, þar sem Ellery var
fyrir og starði ásökunaraugum á
simann.
— Ertu kominn nokkuð áleiöis?
— Ég er búinn að hringja i hvert
einasta blað i borginni og alla
nánari vini hennar. En hún hefur
ekkert látið uppi.
Faðir Ellerys tuldraði eitthvað
fyrir munni sér. Svo kallaði hann
inn i ganginn; — Biðjið herrana
þrjá að koma inn.
Shanville brosti stift. er hann
lét sjá sig. — Jæja, og hvað þá?
Pinubekkurinn?
Kid Catt leit út eins og hálf-
rotaður. Vöðvamikill skrokkur
hans sökk slyttislega niður i stól
og hann starði tómum augum á
kritarmerkin á steingólfinu hjá
flyglinum.
— Hver gerði það? tautaöi
risinn. — Látið mig bara vita
hvor þeirra það var.
50. TBL. VIKAN 39