Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 8

GOTUSTRAKU
Lil hló framan í hann. Henni fannst
bónorð hans vera blátt áfram hlægilegt.
Á þessu augnabliki hataði hann hana,
hataði hana eins og aðeins er hægt að
hata þá manneskju, sem maður hefir
elskað ofar öliu...
Abel kom til hennar I skóla-
stofunni, þar sem hun var farin aft
sitja öllum stundum, eftir lát
móöur sinnar. Hún heföi ekki
getaö gefiö skýringu á þvi, hvers
vegna hún haföi svo einkenni-
legan unaö af þvi, aö sitja i þessu
leiöinlega herbergi. Kannski
fannst henni sem hún hyrfi á ein-
hvern hátt inn I fortiöina, eöa á
einhvern hátt vörn viö óttanum,
sem nagaöi sál hennar dag og
nótt. I þessu herbergi haföi hún
fyrst kynnzt Abel og i þessu her-
bergi haföi ást hennar á honum
vaxiö og þróazt.
En óttinn var á næsta leiti.
Siöan Abel kom aftur heim frá
Kent, einn, en samt ekki gefiö
gefiö neina skýringu, fann hún
stööugt fyrir þessum nagandi
ótta.
Þvi aö hann var lika mikiö
breyttur. Hann talaöi nú viö hana,
eins og hann væri henni ókunnur,
alls ekki likur þeim Abel, sem hún
þekkti svo vel og elskaöi af öllu
hjarta. Hann var jafnvel kulda-
legur og smámunalega háttvis.
Hún haföi jafnvel velt þvi fyrir
sér, aö tala viö Jesse, fá hann til
aö láta Abel ákveöa brúökaups-
dag þeirra, en hún hvarf samt frá
þeirri hugmynd, aö minnsta kosti
um skeiö. Jesse var nú eiginlega
alltaf mjög drukkinn, drakk alltaf
meira og meira, en boröaöi
minna. Þaö heföi engum dottiö i
hug, aö I raun og veru haföi hann
elskaö Charlotte og hann saknaöi
hennar ákaft, þrátt fyrir allt.
Þegar Abel kom inn i skólastof-
una siödegis, sá Dorothea á svip
hans, aö ótti hennar haföi ekki
veriö ástæöulaus.
Hún var eitthvaö svo lítil og
raynamædd, aö þaö hvarflaöi aö
Abel, hvort hún elskaöi hann
svona mikiö, eins heitt og hann
elskaöi Lil. en hann hvarf frá
þeirri hugmynd. Honum fannst
þaö aldrei geta komiö til greina,
svo hann bjó sig undir aö hefja
máls.
Hann sagöist vona aö hún skildi
hann. Þaö var aö sjálfsögpu
vinátta þeirra, sem haföi komiö
þessari trúlofun af staö, þegar
þaö var þeim báöum hagkvæmt.
En nú, þegar móöir hennar væri
látin og hann kominn svo langt á
námsbraut sinni, var ástæöan
fyrir trúlofun þeirra eiginlega úr
sögunni, haföi engan tilgang
framar.
Hann sagöist vera viss um, aö
hún væri lika sárfegin, aö vera
leyst frá þessu loforöi sinu, vera
nú oröin frjáls. Rödd hans varö
æ hærri og ákafari, þvl lengra
sem leiö á ræöu hans og þaö var
eins og hann æsti sig upp 1 þaö, ao
hann færi hér meö þann eina rétta
sannleika.
Hann sagöist vera viss um, aö
ekki liöi á löngu, þar til hún hitti
einhvern ungan mánn, sem
myndi gera hana hamingjusama
til æviloka, sem væri henni miklu
veröugri, en hann sjálfur, mann,
sem væri af góöu fólki kominn og
heföi sams konar uppeldi og hún
sjálf. Þaö væri þannig meö hann
sjálfan, aö hann elskaöi alltaf
þessa stúlku, sem var af likum
rótum runnin og hann sjálfur og
heföi alizt upp viö göturæsin,
munaöarleysingi, eins og hann
sjálfur.
Hann var aö lokum búinn aö
stama þessu öllu út úr sér, en hún
sat grafkyrr og haföi ekki af
honum augun. En svo var eins og
honum væri allt I einu ljóst, aö
kannski væru tilfinningar hennar
ekki eins yfirboröskenndar og
hann haföi ætlaö. — Þér þótti
aldrei raunverulga vænt um mig,
eöa er þaö svo, Dorothea? Ekki
boriö til min raunverul. ást? Ég
veit aö þetta veröur þér til góös,
þegar þú ferö aö átta þig... Hann
gekk til hennar, beygöi sig yfir
hana og kyssti hana létt á
kinnina. — Þú munt sjá, aö þetta
er okkur báöum fyrir beztu.
— Heföir þú. sagt mér aö leita
aö öörum unnusta, af svona mik-
illi umhyggju, ef þú heföir ekki
fundiö hana aftur? sagöi hún og
rödd hennar var einkennilega
hrjúf. Hann mundi ekki til þess,
aö hann heföi heyrt þessi blæ-
brigöi í rödd hennar áöur. Og þá,
þegar raunveruleg merking oröa
hennar varö honum ljós, varö
honum um leiö ljóst, aö hún sá I
gegnum hann. Hann roönaöi ó-
þægilega og var ekki fær um aö
horfa beint i augu hennar, svo
skömmustulegur var hann.
— Hefir þú talaö um þetta viö
pabba Constam? spuröi hún.
— Nei... Honum leiö mjög ó-
Eftir
Claire
Rainer
notálega. — Nei, mér fannst rétt
aö tala viö þig fyrst.
— Ég vil siöur aö þú talir um
þetta viö hann... ekki ennþá, aö
minnsta kosti. Honum liöur ekki
vel nú sem stendur, sagöi hún.
Abel kinkaöi kolli og flýtti sér út
úr skólastofunni og hann fannn
innilega til smánar yfir sinu eigin
framferöi.
Hann gekk um gólf I græna her-
berginu og reyndi aö finna tilfinn-
ingum sinum einhvern ramma.
Hann óskaöi þess innilega, aö
hann væri búinn aö koma lifi slnu
i fastari skoröur. Hann elskaöi Lil
af öllu hjarta og hann óskaöi þess
nú, aö hann heföi ekki komiö
henni i samband viö leikhúsiö.
Þaö eina, sem hann þráöi, var aö
kvænast henni og veita henni þaö
heimili,sem henni væri sæmandi.
Hann haföi nú lokiö námstima
sinum og I siöustu viku, fyrstu
vikuna I janúar, áriö 1811, haföi
Astley Cooper, hinn frægi skurö-
læknir, yfirlæknir Guys sjúkra-
hússins, boöiö honum stööu aö-
stoöarlæknis hjá sér.
Hann tók samt þá ákvöröun, aö
hafna þessu góöa boöi. • Hann
langaöi ekki til aö veröa I skugga
Ástley Coopers alla ævi og honum
var ljóst, aö ekki var rúm fyrir
fleiri en einn snilling á Guys
sjúkrahúsinu. Svo var þaö lika á
hinn bóginn, herra Witney var
farinn aö þreytast og hann haföi
mikla þörf fyrir aöstoö hans.
Svo var, aö i dýpstu fylgsnum
huga hans, var einhver hálf óljós
þrá, einhver nagandi ormur.
Hann haföi séö hvaöa þjónustu
fólkiö frá Southwork fékk á Guys
sjúkrahúsinu og vissi lika, aö ekki
var þaö betra á St. Thomas. Fólk-
iö úr skuggahverfunum var sann-
arlega olnbogabörn á sjúkrahús-
unum.
Oft varö honum hugsaö til
þeirra þúsunda, sem uröu aö eyöa
allri ævinni i þröngum götum og
skúmaskotum stórborganna.
Hann hugsaöi æ oftar um þaö, aö
þaö væri veröugt lifsstarf, aö
komaupp sjúkrahúsi handa fólk-
inu I London, sem hann haföi svó
mikla samúö meö. — Þvi ekki
þaö? sagöi hann oft viö sjálfan
sig, þegar hann lá andvaka á
nóttunni og þaö var alltaf þráin
eftir Lil, sem hélt fyrir honum
vöku. — Já, þvi ekki þaö?
En eins og á stóö, var þetta aö-
eins fjarlægur draumur og aö
sjálfsögöu gat hann ekki lagt þaö
á Lil, aö snúa sér aö þvi verkefni,
sem taka myndi allan hans tima.
Honum fannst eiginlega ekki aö
hann heföi leyfi til aö binda hana,
eins og á stóö fyrir honum um
þetta leyti, hann átti mörg erfiö
ár framundan.
Svo var þaö einu sinni i leikhús-
inu, tjaldiö var falliö eftir siöasta
þátt fyrir nokkru og Abel sá alla
leikarana, aö Lil undanskilinni
fara, honum og einum gesti til
viöbótar.
Hann var, satt aö segja, ekki
mjög hrifinn af þeirri aödáun,
sem Sir Richard Crale lét I ljós,
en hann var einn af vinum Lil úr
hópi heföarmanna. Þaö var ekk-
ert feröasniö á honum og Abel var
oröinn þreyttur á mælgi hans og
daöri. Reiöin sauö I honum, ekki
siöur en sú ofsalega þrá, sem
stundum greip hann, svo aö hann
var aö þvi kominn aö missa stjórn
á sjálfum sér.
—,Ég myndi taka þvl meö þökk-
um, ef þér vilduö fara nú, hrökk
út úr honum og hann varö sjálfur
undrandi yfir þvi, hve hávær
hann var. Þau sneru sér bæöi viö
og störöu á hann. Crale lyfti brún-
um yfir þessu hlægilega ein-
glyrni, sem hann skildi aldrei viö
sig og augu Lil skutu gneistum.
— Mér þykir þú taka upp I þig,
Abel! sagöi hún snöggt. — Hvers
vegna ættu vinir minir aö hlýöa
boöum þinum? Faröu bara heim
til þin ef þér leiöist.
Þú munt ekki græöa á þvi, aö
skeyta skapi þinu á mér, sagöi
hann hvatlega og hún virti hann
fyrir sér meö tvlræöu brosi. Crale
sagöi og þaö drafaöi i yfirstéttar-
rödd hans:
— A ég aö fleygja þessari
beinagrind á dyr, dýrlega drottn-
ing drauma minna? Eigum viö aö
sleppa lúsunum út I göturæsiö,
þangaö sem þær eiga heima?
Allt tilgangsleysiö, þráin eftir
henni og hans eigin hegöun gagn-
vart Dorotheu, náöi nú tökum á
Abel. Hann naut þess aö finna
sina eigin krafta og likamlega yf-
irburöi yfir aöalsmanninum og
fann eingöngu til gleöi, þegar
hann þreif i axlir lávaröarins og
setti hann fram fyrir dyrnar. Þar
kallaöi hann i dyravörö, sem kom
hlaupandi.
— Komdu þessum náunga út,
sagöi hann i skipandi tón, sneri
sér svo viö, gekk inn I herbergiö
og lokaöi á eftir sér.
— ó, Abel, Abel! Þú ert öllum
fremri, sagöiLil og .flaug upp um
8. Hluti - sögulok
8 VIKAN 47. TBL.