Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 37

Jólaskeiðin 1973
— Vihsæl jólagjöf —
Frá árinu 1910 hófst framleiðsla á jóla-
skeiðum frá A. Michelsen.
Skeiðin er úr sterling silfri, gylluð og prýdd með
emeleringu.
Takmarkaður f jöldi
Jens Guðjónsson
Laugavegi 60 Suðurveri
Póstsendum. Simi 12392.
og vel, við skulum fara um borð
og safna liði. Þá ætti þér að verða
óhætt.
— Nei! svaraði Celeste hvasst.
— Það er enginn timi til að ná i
menni'na þina. Gamli máninn er
nú i skýjunum, en þegar hann
syndirút úr þeim, fer hún Bocage
gamla að syngja yfir manninum
minum. Og þegar hún fer að
syngja, er orðið of seint að bjarga
honum.
Macrimmon fann hve ofsalega
henni var mikið niðri fyrir, svo að
hann hikaði ekki lengur. — Komið
þið þá, sagði hann. — Billinn
stendurhérúti, og við getum skilið
eftir skilaboð á leiðinni uppeftir.
Með Serenu við hlið sér og Cel-
este i hnipri i aftursætinu, ók
hann eins og vitlaus maður að
eina sæmilega hótelinu og stanz-
aði úti fyrir þvi i einum ryk-
mekki. Hann skildi konurnar eftir
I bflnum og þaut inn til þess að
hringja i lögregluna, sem hafði
aðsetur i stjórnarhúsinu fjórar
milur fyrir utan borgina.
Þegar út fyrir Havredieu kom
varð vegurinn fljótlega ekki ann-
að en holótt moldargata, sem
b,.gðaðist kring um skógi vaxna
útjaðra fjallsins. Vatnskassinn i
gamla troginu var farinn að spúa
frá sér gufustrókum þegar þau
komu upp i skarðið. Hann stöðv-
aði vélina stundarkorn til þess að
lofa henni að kólna. Báðar kon-
urnar sátu þöglar og horfðu fast á
stiginn, sem hlykkjaðist milli
trjánna i átt að hallarrústunum.
Máninn kom syndandi út úr
hraðfleygum skýjaflóka, en fyrir
neðan þau hlykkjaðist vegurinn
niður að sjónum, og Pierrette sást
óglöggt undan ströndinni. Þegar
Macrimmon ræsti vélina aftur og
þaut niður hliðina, bað hann til
guðs, að eyjarferjan yrði stödd
hérnamegin við sundið.
Þarna var braut úr grjótmuln-
ingi yfir fjöruna og ferjan — sem
var gerð úr geirnegldum bjálkum
— var bundin við stlopa. Mac-
rimmon ók bilnum út á flekann og
læsti hemlunum vandlega. Eng-
inn ferjumaður var þarna sýni-
legur, svo að þau Serena tóku sinn
langa stjakann hvort og tóku að
stjaka felkanum áleiðis til Pier-
rette. Sjórinn þarna var ekki
nema nokkurra feta djúpur, en
þau voru orðin kúguppgefin þegar
flekinn steytti við eyna.
Macrimmon batt flekann og ók
svo yfir fjöruna og inn á eyna.
Þar staðnæmdist hann og fetti sig
þvinæst aftur á bak til þess að
hrista Celeste.
— Út með þig! sagði hann. —
Hvert nú?
Hún bar sig að hlýða honum.
Hann hjálpaði henni niður á sand-
inn, en fætur hennar létu undan
og hún hneig niður. — Þýðir ekk-
ert, maður, ég er vitlaus af
hræðslu og get ekki komið þér
lengra.
Hann hóf hana á loft og fleygði
henni upp i bilinn. — Gott og vel,
þá verðum við að bjarga okkur
sjálf. Bentu mér bara i áttina.
— Það er stigur rétt hægra-
megin við þig, maður. Þú ferð
eftir honum að kofanum. Ef hún
er ekki þar, eltirðu bara
trumburnar. En þú verður að
flýta þér, maður — gamli máninn
er alveg að koma.
Macrimmon rétti Serenu hönd-
ina og svo brutust þau upp eftir
litla, grýtta gilinu. Þau stönzuðu
á miðri leið og hlustuðu.
— Hvað er þetta? hvislaði hún.
— Það veit ég ekki. Nú kemur
það aftur með vindinum. Hvað
finnst þér það vera?
Hún sagði hikandi: — Það er
likast trumbuslætti eða lágu
söngli, en það gæti bara alveg
eins vel verið i briminu hinum
megin á eynni.
Macrimmon hristi höfuðið. —
Það er aldrei að vita.
Nú breikkaði stigurinn fram
undan þeim og léttara varð undir
fæti. Brátt komu þau á ræktaðan
blett, þar sem stóð bárujárns-
skúr. Macrimmon ýtti við hrör-
legri hurðinni, og hún lét undan.
Loftið þarna inni var alveg kæf-
andi. Þarna glitti i glóðir af eldi
úti i einu horninu á moldargólfinu
og þefur af viðarkolum blandaðist
öðruro ókennilegum þef af ýmsu
tagi.
— Þau hafa verið hérna fyrir
skemmstu, sagði Macrimmon. —
Eidurinn er enn lifandi.
— Ég held það sé annað bál
logandi þarna úti, sagði Serena og
það mátti merkja skjálfta i rödd-
inni. Macrimmon gekk til hennar
og sá samstundis bjarma, sem
var þegar tekinn að lýsa upp him-
ininn yfir trjánum.
— Hér verðurðu að snúa til
baka, sagði hann einbeittlega við
hana. — Ég veit ekki hvað kann
að vera á seyði þarna uppfrá, en
skemmtilegt er það að minnsta
kosti ekki, og þú gerir meira gagn
i bilnum hjá henni Celeste. Hún
hjálpar þér með flekann, þegar
hinir koma.
Serena hristi höfuðið. — Ég er
nú komin það langt, að ég vil sjá,
hvernig þessu öllu reiðir af, sagði
hún.
Eldurinn gerðist bjartari og nú
glitti öðru hverju i logann sjálfan
milli trjánna. Loksins skreið
máninn fram úr skýjaflókanum
og trumbuslátturinn færðist i
aukana og sönglið barst með gol-
unni æ greinilegar. Tunglskinið
flæddi um alla runnana:
Macrimmon flýtti sér að kippa
Serenu i skjól bak við tré. Þau
skriðu áfram að jaðrinum á harð-
troðnum auöum bletti, og fundu
loks afdrep undir jarðlægum trjá-
stofni.
Sú sjón sem við þeim blasti var
fáránleg en þó skipuleg. Eitthvað
tvær tylftir karla og kvenna með
skinngrimur fyrir andlitum stóðu
i hring um eldinn i miðjunni. En
fyrir framan eldinn reis virki úr
trjágreinum og sitt hvorum meg-
in við það stóðu sex menn, sem
héldu á logandi kyndlum.
En handan við bálið hafði verið
komið fyrir fuglahræðu, iklæddri
kjól og með pipuhatt.
En að baki henni i brikaháum,
fornlegum hægindaslól, sat Bo-
cage gamla, sem var æðstiprest-
ur þessarar athafnar. Hún var
smávaxin og afgömul, og á fingr-
um hennar blikuðu margir hring-
ar i eldsloganum, en á höfði henn-
ar gnæfði krans úr grænum grein-
um, laufmikill og likastur must-
eri i laginu. Við fætur hennai 3átu
þrir trumbuslagarar, en kringvim
þá var stráð grænu laufi, en smá-
fórnir ávaxta og matar voru
þarna i samsiða röðum, jafnhá-
um.
Um leið og máninn birtist varð
trumbuslátturinn að ógurlegum
hávaða. Það var eitthvað æðis-
gengið og dýrslegt i þessari villi-
mannatónlist. Hávaðinn orkaði
þannig á heilann i Macrimmon,
að hann fann til svima, allt þar til
tónlistin hægði á sér og trumb-
urnar þögnuðu, en héldu samt á-
fram að orka á hann.
t skugganum af trjánum þreif-
aði Macrimmon eftir hönd Ser-
enu, og greip hana fast.
— Hvernig liður þér? hvislaði
hann.
— Ég er hrædd. Hvað verður
nú?
Hann hristi höfuðið. — Það veit
ég ekki — og mér er næst að
halda, að fólkið viti það ekki
heldur. Þessi grænskreytta
galdranorn virðist stjórna þessari
sýningu og hitt fólkið hagar sér
eftir þvi sem hún skipar þvi fyrir.
Nú hvildi þögn yfir öllum hópn-
um i rjóðrinu. Macrimmon varaði
Serenu við þvi að segja nokkuð,
með þvi að þrýsta hönd hennar.
Hann reigði aftur höfuðið og
horfði á mánann. Skýjaflókarnir
voru lagðir á flótta og himinninn
var likastur dökkbláu silkiflosi
með dekkri skugga kring um
mánann. Nú var bjartara i rjóðr-
inu en um dag. Macrimmon gat
séð magran bjúgan vangasvipinn
á Soubirail, þar sem hann lá á
virkinu. Þögnin stóð i enn eina
minútu.
Tveir runnar klofnuðu i útjaðri
rjóöursins. Hisavaxinn maður
með geitargrimu kom þjótandi og
bar eöa dró likama konu. Dýrk-
endurnir tóku að babla eins og ap-
ar, en Bocage gamla þaggaði nið-
ur i þeim með valdsmannlegri
bendingu og stóð upp til þess a
rannsaka þetta, sem lærisveinn
hennar bar.
Macrimmon vætti varirnar
með tungunni. — Þetta fer nú að
hætta að vera skemmtilegt, taut-
aöi hann. — Þeir hafa fundið Cel-
este.
Serena greip hendi fyrir munn-
inn. — Þá hafa þeir séð til okkar
þegar við lentum?
— Við skulum vona ekki. Hún
getur hafa ráfað hingað og svo
rekizt á vörðinn.
— En ef hún segir frá okkur?
— Þú varöst fyrri til að hugsa
það en ég. En hún viröist nú samt
of langt leidd til þess að geta talað
mikiö. Láttu ekki á þér bera, þvi
að jafnvel þó hún segi til okkar,
47. TBL. VIKAN 37