Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 46

r ,
rv >
^ÉtÍM^KvS-SÍS/íÍf'
r- l\ /VV :
v%0fiW]
skre>ViVSU
vió öll tækifæri
látió fagmann
vinna verkió
sendum um
allan heim
• •
Blómabúðin DÖGG
Álíheiiminið sími }3978
og láttu mig ekki biöa i tvö ár aft-
ur. Sendu samt ekki bréf heim til
okkar, heldur á heimilisfangið,
sem ég sendi þér áður. Ég er svo
hamingjusöm vegna þess að vera
búin að finna þig aftur.
P.S. Ef þú átt erfitt með minn-
ið, skaltu endilega leita læknis.
Það er sjálfsagt lika langt siðan
þú hefir farið til tannlæknis?
Laurel vissi ekki hvort hún ætti
að hlæja eða gráta, þar sem hún
sat i sófanum, meö bréfið i ann-
arri hendinni og plastpoka meö is
I hinni. Hún var að reyna að halda
honum við augaö. Þessir ókenni-
legu þræðir, Bertha frænka,
Kenny og garðurinn, kveiktu ekki
hjá henni nokkurt ljós. En það
versta var þessi sogandi þrá eftir
aö kynnast þessum tveim mann-
eskjum,sem voru foreldrar henn-
ar. Mamma og pabbi. Ó, hve hún
þurfti nú á ástriki þeirra að
halda! En ennþá var þetta blá-
ókunnugt fólk.
En svo hrökk hún við, við hvella
hringingu i simanum. Þegar búið
var að hringja tvisvar, stóö hún
upp og tók slmann, áður en
Jimmy vaknaði. Þetta var líklega
aðéins einhver sölumaöurinn.
— Devereux, sagði hún og
hjarta hennar sló hratt.
— Bambi?
— Harley! Hún varð innilega
glöðviö það eitt að heyra málróm
hans. — ó, Harley, en hvað það er
gott að heyra málróm þinn.
Hvernig fannst þú símanúmerið?
— Það stendur núna í sima-
skránni. Vissirðu það ekki?
— Nei. En hvað það var gott að
þú hringdir. Hvar ertu núna?
— Á bensínstöð i Glendale. Þar
sem ég var i nágrenninu, langaöi
mig til að heyra I þér, mér datt i
hug, aö kannski væri einhver
stúlka, sem þyrfti á hjálp minn'
að halda. Til dæm's þú. Hvernio
liður þér annars?
En hvað þetta var dásamlegt.
Mikið var Harley elskulegur.
— Jú, sagði hún lágt. — Ég
þarfnast mjög hjálpar I einu máli.
Ef þú þá ert ekki orðinn þreyttur
á að gera mér greiða?
— Láttu mig heyra. Mér finnst
ég vera óvenjulega hjálpsamur i
dag.
— Ég verð að komast aftur á
þennan staö i eyðimörkinni, þar
sem ég vaknaði og þú tókst mig
upp i bilinn þinn, á veginn, sem
liggur að búgarðinum.... þar....
þar sem þú áttir einu sinni heima.
heima.
— Hvenær?
— Núna. Ratarðu hingað?
— Ég hef heimilisfangið. Kem
eftir korter.
Hún flýtti sér inn í baðherberg-
iö, málaði á sér varirnar og at-
hugaði augað. Bólgan var hjöðn-
uð, en marbletturinn var áber-
andi dökkur. Hvað var Michael að
gera nú? Iöraöist hann eftir at-
ferli sitt i gærkvöldi? Hann var
farinn, þegar hún vaknaði um
morguninn.
Hún klæddi Jimmy og brosti
með sjálfri sér á meðan. Það yrði
dásamlegt að hitta Harley aftur.
Þegar gamli blái vörubillinn var
stöðvaður með Iskrandi hemlum
fyrir utan dyrnar, gengu þau bæði
út.
— Sæll vertu, bjargvættur i
neyð, sagði hún glaðlega. — Er
ekki allt I lagi, að ég taki Jimmy
með mér, bætti hún við, þegar
hún sá undrunarsvipinn á Harley.
— Ég get ekki skilið hann einan
eftir.
— Það litur ekki út fyrir, að ég
eigi annarra kosta völ. Komið þið
uppj, svo ökum við af stað. Hvers
vegna viltu fara þangað? Ekki
sámt svo, aö mér komi það nokk-
uð við. Kynni við þig verða vist
aldrei annað en dularfull, sagði
Harley hlæjandi.
Það var notalegt að hlusta á
hann, lifiö virtist svo einfalt I
hans augum. Hann sneri aðeins
við kinn hennar.
— Það litur út fyrir að það hafi
verið heitt i kolunum heima hjá
þér I gær.
— Þú trúir mér sjálfsagt ekki,
þótt ég segi þér, aö ég hafi rekið
mig á dyrastaf?
— Nei. Hann kveikti i sigarettu
og gretti sig, þegar reykurinn fór
I augun á honum. — Gleymdu
samt ekki, aö þú ert æði freistandi
kona! Já, þaö eru vist flestar
stúlkur.
Hún brosti.
— Til að afsanna það sem þú
segir, að ég sé dularfull, þá skal
ég segja þér, hvers vegna ég verð
að komast á þennan stað. Ég ætla
að reyna að vita, hvort ekki
hrekkur eitthvað upp i huga mér,
um það hvernig ég komst þangað.
Harley, ég get ekki lengur setiö
og beðið eftir aö minniö fari að
gera vart við sig.
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess aö ég verð að
geta gert grein fyrir þvi, hvar ég
hélt mig i tvö ár, ég verö að geta
sagt manninum mlnum það.
Annars missi ég Jimmy. Svo held
ég lika, að einhver sé að reyna að
hræða mig svo aö ég missi glór-
una, eða jafnvel að einhver sitji
um lif mitt....
— Andartak! Hvað ertu að
segja? Hver situr um lif þitt?
— Ég veit þaö ekki. Það getur
svo sem veriö hver sem er. Hún
sagöi honum frá skuggalegu ver-
unni fyrir utan svaladyrnar i Tuc-
son og gaslekanum. Það hefði
jafnvel getað veriö þú sjálfur,
Harley!
Hann hristi höfuðið.
— Ef einhver annar hefði sagt
mér frá skuggalegri veru meö öxi
I höndunum, þá hefði ég haldið að
það væri imyndun. Og þetta með
gaslekann, hefði getað hent hvern
sem var. En þegar þú segir þetta,
þá horfir það ööru visi við. Hann
yppti öxlum. — Ef þú héldir að
þetta hefði verið ég, þá sætir þú
ekki hérna i bllnum núna.
— Nei, þú ert reyndar eini
maðurinn, sem ég get treyst. Ég
man ekki hvenær ég hefi verið
svona róleg.
46 VIKAN 47. TBL.