Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 28

Foreldrar þeirra barna austan fjalls,
sem nú eru að nálgast fermingaraldur-
inn, eiga vafalaust flestir góðar endur-
minningar frá böllunum, sem Tóna-
bræður og Safirsextett léku fyrir dansi á.
Söngkona með þessum hljómsveitum var
Hjördis Geirsdóttir frá Byggðarhorni i
Sandvikurhreppi,. Hjörclis lét ekki staðar
numið við að syngja i félagsheimilunum
á Suðurlandi, þvi að hún hefur i áratug
sungið fyrir gesti samkomuhúsanna i
Reykjavik og fyrir nokkrum árum söng
hún á islenzkum mánuði, sem skemmti-
staður i Finnlandi bauð gestum sinum
upp á. Um þessar mundir syngur Hjördis
með Leikhústrióinu i Þjóðleikhús-
kjallaranum.
Margir muna komu Gitte
Henning hingað til lands fyrir
nokkrum árum, þegar hún var
litil stelpa og söng „Mama” svo
allt ætlaði um koll að keyra af
hrifningu. Gitte kom fram á
skemmtun i Selfossbíói og þangað
kom ung stúlka úr Flóanum til
þess að hlusta á hana.Hún hét
Hjördis Geirsdóttir. Þegar Hjör-
dis ko,heim, f ór hún sjálf að reyna
að syngja þetta ágæta lag með
þeim afleiðingum að eldri bróðir
hennar, sem var helzti forsprakki
hljómsveitarinnar Tónabræðra,
bað litlu stelpuna systur sina um
að syngja með hljómsveitinni. Þá
var Hjördis ekki nema fimmtán
ára og segja má, að sfðan hafi hún
sungið sleitulaust.
Fyrstu árin kom hún aðallega
fram á sveitaböllunum fyrir
austan fjall, en upp úr 1960 fluttist
hún til höfuðborgarinnar og fór að
syngja með hljómsveit Karls
Liliiendahls, fyrst i Klúbbnum og
seinna á Loftleiðum. Núna syngur
Hjördis með Leikhústrióinu i
Þjóðleikhúskjallaranum um
helgar og tvö önnur kvöld vikunn-
ar æfir hún með Árnesingakórn-
um, en plata með söng kórsing er
væntanleg á markaðinn einhvern
tima á næsta ári.
— Það verður fyrsta platan,
sem ég syfig á, segir Hjördis og
hlær við. .Það hefur svo sem
komið til tals, að ég syngi dægur-
lög inn á plötu, en liklega verður
engu öðru en minu eigin fram-
kvæmdaleysi kennt u«?, að ekki
hefur orðið af þvi.
— Hefurðu sungið með öðrum
kórum en Árnesingakórnum?
— Já, einu sinni var eg i
Kirkjukór Selfoss. Það sam-
ræmdist nú ekki beint vel að
syngja á sveitaböllum á laugar-
dagskvöldum og kyrja svo sálm-
ana grútsyfjuð i kirkjunni daginn
eftir.
— Finnst þcr mikill munur á
þvi að syngja núna og þegar þú
byrjaðir að syngja dægurlög??
— Þegar ég var að byrja,
vissi ég náttúrlega ekkert hvað
ég var að gera. Ég stældi sönginn
bara sem allra likast þvi og
hann var hjá þeim, sem frum-
fluttu lögin. Með reynslunni
hefur þettabreytzt og röddin hefur
þjálfazt. Ég erlikahætt að titra og
skjálfa, áður en ég opna munninn.
Liklega er ég.vaxin upp úr þvi.
— Hefurðu lært að syngja?
— Ég var i raddþjálfun hjá
Guðrúnu Tómasdóttur um skeið,
en þá var ég búin að sýngja lengi
og temja mér minn eigin söngstil,
svo að það kom mér ekki að eins
miklum notum og ef ég - hefði
byrjað á þvi að læra að syngja. Og
ég vil ráðleggja fólki, að leggja
ekki fyrir sig dægurlagasöng,
nema læra að beita röddinni áður
Þó að ekki væri annað, þá verður
úthaldið miklu meira, ef fólk
kann að nota talfærin rétt.
Þegar ég söng á Loftleiðum,
fann ég fljótt til þreytu, ef ég
þurfti að syngja einu kvöldi meira
I viku en venjulegt var.
— Er munur á því hvernig fólk
skemmtir sér núna og fyrir tiu
árum?
— Það er kannski ekki beint
hægt að jafna Leikhúskjallaran-
um og sveitaböllunum fyrir
austan saman, þvi að fólkið sem
þangað kemur er að jafnaði
nokkru eldra en gerðist á sveita-
böllunum. En ég held að munur-
inn sé sáralitill eða enginn, nema
þá að ungar stúlkur neyta al-
mennar áfengis nú en þá var.
— Syngurðu poppmúsik?
— Ég syng allt mögulegt,
tangóa, valsa, sömbur, djass og
popp. Þaö þýðir kkert að ætla sér
að syngja eitthvað eitt. Auðvitað
takmarkast sú músik, sem við
flytjum i Leikhúskjallaranum, af
þeim hljóðfærum, sem hljóm-
sveitin hefur á að skipa. Gestir
hússins vilja lika heyra sem fjöl-
breyttasta músik. Um daginn var
skólasýning i Leikhúsinu og
margt fólk innan við tvitugt kom i
Kjallarann i hléinu. Ég var dauð-
hrædd um, að nú yrði farið að
heimta af okkur „púrapopp”. En
það var nú sem betur fer ekki
gert. Þau vildu heyra gömul
bftlaiög. Kannski þau hafi séð á
mér, að ég kunni þau frá gamalli
tið.
— Ertu kannski enn að syngja
eitthvað af þeim lögum, sem þú
söngst á fyrsta ballinu þinu?
— Nei, það held ég nú ekki. En
eitt lag hef ég sungið mjög lengi.
Það er þýzkt og heitir
„Paradiso”. Um það leyti, sem
Tónabræður voru hætta að spila,
samdi ágætur Árnesingur is-
lenzkan texta við þetta lag og
kallaði hann „Manstu vinur”. Við
æfðum þetta og siðan hef ég alltaf
öðru hverju verið að syngja þetta
lag.
— Það er þá engin hætta á þvi
að þú ruglist i þvi.
— Nei, það ætti ekki að vera
það. En stundum hefur það komið
fyrir mig, að ég hef steingleýmt
textanum. Yfirleitt hef ég getað
fleytt mér einhvern veginn með
þvi að tralla bara lagið eða
syngja eihverja vitleysu. Þetta
gerir ekki svo mikið til, ef textinn
99

viðtal við Hiöi
er enskur. Þá segi ég bara I love
you my darling öðru hverju og
enginn virðist taka eftir því, að
nokkuð athugavert við það.
Það var svolltið spaugilegt
einu sinni, þegar ég var að
syngja suður á Keflavík-
urflugvelli. Þá kom til mln
ameriskur maður og bað mig
um að syngja ameriskt lag með
Islenzkum texta, en hann var þvi
miður enginn til. Þá bjó ég
textann bara til I snarheitum,
28 VIKAN 47. TBL,-