Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 42

Nýjung
Svefnstóll með
rúmfatageymslu.
Málaðir i fallegum
litum. Aklæði i
stll. Sýnum á
heimilis-
sýningunni i
Laugardalshöll.
Þaö varö dálítiö eftir, þegar
þeir voru búnir aö gera viö þakiö.
GÖTUSTRAKURINN
framhald af bls. 9.
upp og horföi á gamla manninn
ganga meö erfiöismunum yfir
gólfið, aö arninum.
— Lil. Ó, já, Abel. Ég hefi á-
stæöu til að muna... Jesse þagn-
aöi.
Andrúmsloftiö i stofunni varö
skyndilega ónotalegt.
— Þú haföir ástæöu til þess?
Hvaöa ástæöa var þaö? Þú sást
Lil aðeins þetta eina skipti.
— Þaö skiptir ekki máli, hve oft
ég sá hana, eöa sjaldan, sagöi
Jesse og rödd hans varö svo ótrú-
lega bliöleg. — Þaö skiptir ekki
máli, drengur minn. Og þig sá ég
ekki, fyrr en þú varst ellefu ára,
eöa um þaö bil. Var þaö ekki svo?
— Hún vissi þaö, Charlotte vissi
þaö, frú Constam. Hún vissi þaö
vel. Hversvegna heföi hún annars
hagaö sér svona? Hún hlýtur aö
hafa vitað þaö og þaö var gott, ég
var ánægöur meö það. Þaö sýndi
henni, aö ég var fær um aö eign-
ast son, son, sem hefði getaö veriö
hennar sonur lika, ef hún heföi
veriö viö mig, eins og eiginkona á
aö vera...
— Hvað vissi hún? Abel réö nú
ekki lengur viö röddina, hann
hrópaöi þetta upp fyrir sig. Hann
þurfti ekkert aö óttast af þessum
manni. Hann var sjálfur oröinn
fullþroskaöur maöur og ekkert,
sem Jesse sagöi gæti komiö i veg
fyr.ir aö hann kvæntist Lil. —
Hvaö vissi hún?
Jesse kinkaöi kolli og sem
snöggvast brá fyrir sigurvissu
brosi á ásjónu hans. — Auövitaö,
drengur minn, auövitaö var þaö
aö hún vissi, aö þú ert sonur
minn, sonur minn og einnar hór-
unnar frá Klukkutorginu! Hún
virti þig alltaf mjög vandlega fyr-
ir sér, og hún virti mig vandlega
fyrir sér... og hún vissi. Hún
vissi lika um Lil.
— Hvaö vissi hún um Lil? I guös
bænum, hvað vissi hún um Lil?
— Nú auðvitað, aö hún lfka...!
Jesse sagöi þetta, eins og þetta
væri alveg augljóst mál. — Hún er
lika, eins og þú sjálfur, mitt eigiö
afsprengi!
— Eitt af þinum... eitt af þin-
um... Lil... Abel var ljóst aö orö
hans voru óljós, hann heyröi
sjálfur rödd sina, eins og úr
fjarska, einhvers staöar úr þessu
iskalda djúpi, sem honum fannst
hann vera aö sökkva I.
Og svo heyröi hann eins og
bergmál af rödd Jesse: — Hún er
systir þin.
Abel lokaöi augunum og sá
hana fyrir sér, eins og á leiksviöi.
Smávaxna, græneygöa og svart-
hæröa — og svo ólýsanlega eftir-
sóknarverða. Hann reyndi aö
bera svipmót þeirra saman, til aö
finna eitthvaö, sem gæti hrakiö
þessa hræöilegu frétt, en hann gat
þaö ekki. Augu hennar voru meö
sama lit og augu hans, háriö,
svart og hrokkiö... Þaö var ó-
mögulegt aö vita... aö vera viss.
Hann leit upp og öskraöi. — Þaö
getur ekki veriö satt! Þaö getur
ekki veriö satt!
— Þaö er nú samt satt, drengur
minn, samt satt!
Og þegar Abel virti fyrir sér
þetta kunnuglega andlit, grán-
andi rautt háriö og þennan sam-
anfallna likama 1 sófahorninu, þá
varö honum ljóst, aö hann haföi
veriö svikinn á grimmdarlegan
hátt.
Hann reigði höfuöiö og öskraöi
af reiöi og kvöl og ákafri þörf fyr-
ir þá hamingju, sem hann haföi
næstum höndlaö. Hann réöi .ekki
lengur viö sig og þaut til gamla
mannsins.
Honum var alls ekki ljóst, hvaö
hann geröi. Hann heyröi Doro-
theu reka upp óp, fyrir aftan sig
og hann sá sinar eigin hendur á
öxlum gamla mannsins, sem
hann hristi i ákafa...
Jesse féll fram á viö, þungt og
hægt og svo heyröu þau hryglu-
kenndan hósta, sem bergmálaði i
stofunni, og svo varö alger þögn.
Þjónustufólkiö kom hlaupandi,
hann heyröi mikiö skvaldur, og
fleira fólk kom, en hann ,sat
stjarfur i miðjum sófanum og
staröi fram fyrir sig, staröi inn i
framtiöina, sem ekkert átti i fór-
um handa honum, þar var allt i
auön.....
Dorothea gat samt fengiö hann
til aö átta sig um stund. Hún
kraup viö hliö hans og sagöi: Ab-
el, hlustaðu á mig. Hann er búinn
aö vera veikur i margar vikur.
Hann var helsjúkur. Viö veröum
aö ná i lækni, sem skilur þetta.
Hvern eigum viö aö sækja?
— Bell. Náiö i Charles Bell,'
tautaöi hann. — Bell i Windmiil
Street. Hann skilur... svo seig
hann aftur inn I þögnina, þessa
vonlausu þögn.
En allt I kringum hann var ys
og þys. Likaminn, skelin, sem
einu sinni haföi veriö Jesse Const-
am, var borin i burt, aö skipun
hávaxna Skotans, sem haföi kom-
iöstrax. Blóöiö var þvegiö af gólf-
inu og svo heyröi hann raddir,
raddir, raddir.M
—'Lackland! Lackland! Þetta
er taugaáfall, ekkert annaö... Þú
veröur aö hrista þetta af þér...
Hann deplaöi augunum og sneri
sér hægt viö. Hjá honum I sófan-
um sat Charles Bell, langir og
sterklegir fingur hans héldu var-
lega um úlnlið hans og Abel
fannst þaö fjarstæöukennt, aö
Charles Bell væri meö áhyggjur
af slagæö hans og honum lá viö aö
hlæja. En hláturinn varö aö ves-
ældarlegri grettu.
— Svona, drengur minn, ég veit
hvernig þér liður, sagöi Bell og
leit um öxl. Abel leit upp og sá aö
Dorothea stóö þar meö koniaks-
glas i hendinni. Hún rétti Bell
glasiö og hann bar þaö aö vörum
Abels og þegar Abel hóstaöi,
rumdi ánægjulega i Bell.
— Þetta er betra, drengur
minn! Svona, andaðu djúpt.. já
svona, aftur, aftur. Súptu aftur á.
Fjandinn hafi þaö, asninn þinn,
geröu eins og þér er sagt! Já,
þetta er gott. Nú fer þér aö liöa
svolitiö skár.
Og þaö var rétt. Hann fann
hvernig hitinn færöist I hendur
hans og fætur... um hann allan.
Og svo mundi hann hvaö hann
hafði gert. Hann andvarpaöi. —
Ég drap hann, veiztu þaö ekki, ég
drap hann, meö minum eigin
höndum.
)
Bell stundi þungan og þaö mátti
heyra aö hann var bæöi óþolin-
móöur og skilningsgóöur. —
Lackland, þfetta kemur fyrir alla
lækna, einhverntima á ævinni!
Þú heföir ekki getaö bjargaö llfi
þessa manns. Þessi æöastifla hef-
ir ábyggilega búið meö honum
siöustu þrjátiu árin, eöa meira,
þaö er alveg augljóst.
— Þú varöst honum ekki aö
bana, þaö máttu alls ekki láta þér
detta i hug. Þú veröur aö rifa
þennan orm 'úr hjarta þér, þaö
skal ég lika reyna aö sjá til aö þú
gerir! Þú ert efni i mikinn skurö-
lækni, drengur minn, en þú ert
ekki búinn aö afplána þau von-
brigöi, sem þaö starf hefir oft i för
meö sér. Þú heföir aldrei getaö
bjargáö lifi hans, þaö er alveg ör-
uggt.
Hann stóö upp og hristi höfuöiö
litillega framan i Dorotheu. —
Hann veröur svolitiö utan viö sig i
nokkra klukkutima, væna min,
sagöi hann bliðlega og virti Abel
fyrir sér, en Abel starði sljólega á
hann. — Sjáöu til aö hann komist i
rúmiö og láttu hann sofa eins og
hann getur. Hann verður örugg-
lega sjálfum sér likur, þegar
hann vaknar, annars er þér vel-
komiö aö senda eftir mér, ef þú
veröur i vandræöum.
Hann sneri sér viö i dyrunum,
áöur en hann gekk út og sagöi:
— Dauöinn er alltaf dauflegur.
gestur, en sá gestur, sem viö get-
um ekki umflúiö.
En þegar Abel heimtaöi aö lög-
reglan yröi sótt, svo hann gæti
játaö á sig morö, þá sá Dorothea
sér ekki annað fært, en aö senda
eftir Charles Bell.
Þegar Abel reyndi aö fullvissa
hinn reynda lækni um þaö, aö
hann væri alveg meö sjálfum sér
og aö hann segöi aöeins sannleik-
ann, þá stundi Bell þungan og
reyndiaöútskýra fyrir honum, aö
hann ætti eftir aö kynnast betur
öllum þeim hryllingi, sem fylgdi
skurölæknisstarfinu, en hann
myndi bráðlega komast yfir svo-
. leiöis smámuni og finna, aö þetta
starf haföi lika margar góöar
hliöar og hann ætti eftir aö kynn-
ast sigurgleöinni yfir þvi, aö vera
fær um aö bjarga mannslifum.
Josiah Witney var alveg sama
sinnis, þegar Abel ætlaöi aö reyna
aö sannfæ.ra hann um glæp sinn.
Hann sagöi Abel, aö þetta væru
aöeins eölilegar orsakir vegna
fráfalls velgeröarmanns hans og
herra Witney bauö honum próf-
vottorö strax, svo hann þyrfti
ekki aö biöa eftir þvi.
Abel gat ekki einu sinni sann-
fært Lucy um aö hann ætti sök aö
dauða herra Constam. Hún sagöi,
mjög ákveöin, aö hann væri viti
sinu fjær, aö láta sér detta slikt i
hug og sagöi honum aö bita á
jaxlinn og horfast I augu viö lifiö
sjálft.
Þaö liöu næstum fjórat vikur,
42 VIKAN 47. TBL.