Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 17

LAUREL?
og I rökkri fyrir augum hennar....
margir fætur og fótleggir.... hana
sveiö i augun.
— Sjáðu, nú er hún aö átta sig.
Laurel, hvernig llður þér? Myra
lá á fjórum fótum fyrir framan
hana. betta var svólitiö skopleg
sjón.
— Geturðu staðiö upp? Vesa-
lings Jimmy er frá sér af hræðslu.
— Þotán? Laurel reis upp með
aðstoð Myru og henni var flökurt.
— Hún fórst. Góða Laurel,
þetta kemur stundum fyrir. Viö
verðum alltaf að reikna meö þvi
hér.
— Hver flaug henni?
— Við vitum það ekkj ennþá.
Myra var óþolinmóð, eða'var hún
óttaslegin? — Þú þarft ekki endi-
lega aö halda, að það hafi veriö
Mike. AB öllum likindum var það
einhver annar. Komdu, við skul-
um fara inn, það er alltof heitt
hérna úti.
Það var einn af flugnemunum,
sem hafði farizt: þaðheyröu þær i
útvarpinu nokkru siöar. Hann
haföi ekki náö þvi að kasta sér út I
fallhlif.
Um tiu minútum eftir að þær
Colleen og Myra voru farnar, var
barið aö dyrum. Þegar hún opn-
aöi, sá hún að það var- Evan
Bouchér, sem stóö við dyrnar,
rjóður I kinnum. Hann leit fyrst á
Laurel, en svo gekk hann inn.
— Hvað hefir komiö fyrir, þaö
er ekki sjón aö sjá þig.
Laurel sagöi honum frá flug-
slysinu.
....og svo.... féll ég alveg sam-
an.... vissi ekkert af mér.
Reynslutíminn er útrunninn i
dag....
— Hefir hann sagt þér að hypja
þig?
— Nei, en hann gerir það
örugglega. Ég get alls ekki lifað
án Jimmys.
— Gráttu ekki. Hann sneri
henni varlega við og fékk hana til
aö horfa i augu sér. — Ef hann
rekur þig, þá sk^ltu hringja til
mln, sagði hann ákaft og innilega.
Ég skal hjálpa þér að finna ein-
hvern dvalarstað hérna I ná-
grenninu, svo að þú getir séð
Jimmy við og við. Hann getur
ekki neitað þér um það, jafnvel
þótt hann fái drenginn dæmdan
sér. Lofaðu mér þvi, aö þú skulir
hringja til min.
— Hvers vegna viltu hjálpa
mér?
— Ég hefi ánægju af, að koma
illa settu fólki til hjálpar. En þú
skelfur!
Hann dró hana til sin, lét hana
hallast upp að brjósti sinu og and-
artak slaknaöi á þöndum taugum
hennar. Hún hafði ekki orðið að-
njótandi svo mikillar bliðu
undanfarið....
— Stundum óska ég þess, að ég
hefði ekki orðið á vegi þínum,
sagði hann og rödd hans var ó-
skýr. — Stundum vakna ég á
miöjum nóttum og sé fyrir mér
stór og skær augu þin, — angist-
árfull, og þá verður mér á að
hugsa hvort hann misþyrmi þér.
En Laurel heyrði ekki hvað
hann sagði. Þegar hún hallaði sér
upp aö öxl Evans, leit hún beint i
augu Michaels út um gluggann.
Hann stóð þar, sem steini lostinn,
með höndina á dyrahúninum. Á
næsta augnabliki snerist hann á
hæl og gekk út að bilnum.
Michael kom ekki heim i þrjá
daga. Laurel dróst einhvern veg-
inn áfram I endalausum nvers-
dagsleikanum. Það var henni
ekki einu sinni huggun, að hún
fengi þarna viðbótardaga i sam-
vistum við Jimmy. Hún varð æ ó-
styrkari á taugum. Oryggisleysið
ógnaði henni meira en allt annað.
A mánudeginum, þriöja degin-
um, sem Michael var fjarver-
andi, fór loftkælingin úr lagi.
Seint um kvöldið lá Laurel ofan á
rúminu sinu, og reyndi að safna
kröftum til aö fara fram i eldhús,
til aö ganga frá uppþvottinum....
Framhald á bls. 44
47. TBL. VIKAN 17