Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 44
RAFMAGNS-
MIÐSTÖÐVARKETILL
ELDAVÉLASETT
Við Öðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
þaö er beinllnis hlægilegt! Það
skiptir mig ekki nokkru máli,
hvort við erum skyld eða skyld
ekki! Frá mlnum sjónarhóli erum
við vinir og þaö veröum við fram-
vegis.
— Þú mátt lika koma og heim-
sækja mig, já, þú mátt koma
hvenær sem þú vilt! Og aftur
skellti hún uppúr. — Oftast nær,
elskan, en stundum er ég upptek-
in, ég á svo marga vini!
Hann stóð um stund, sem
negldur viö gólfið, skildi varla
hvað hún var aö segja og honum
fannst þaö heil eillfö, þangað til
hann fékk málið. En þá náði llka
reiöin á honum tökum.
— Þú ert hóra, sagðí hann, —- já,
þú ert hóra, annað ekki!
Hún brosti smeöjulega. — Þao
getur vel verið, en þvlllk hóra,
minn kæri Abel! Ég er að minnsta
kosti hástéttarhóra, finnst þér
það ekki? Ég sagði þér alltaf, að
ég ætlaöi mér að ná langt og það
hefi ég staöiö við. Ef ég segði þér
nöfnin á þeim vinum, sem hafa
heimsótt mig slðustu tvo mánuði,
myndir þú verða bæöi undrandi
og stoltur af mér, Abel! Ö, ég lifi
svo dásamlegu llfi! En mér er al-
veg sama hvort þú ert bróðir
minn eða páfinn I Róm, þú skalt
sannarlega fá að njóta...
En þarna gekk hún of langt.
Hann fann hvernig stormurinn I
sál hans náði algerlega á honum
tökum, hann sá rauða þoku fyrir
augunum og greip I hálsmálið á
kjólnum hennar og svipti honum I
sundur, tætti af henni flikurnar
þótt hún streittist á móti.
En svo varð hún óttasleginn og
hætti að verjast og hann tætti
sundur kjólinn þar til hann lá i
slitrum við fætur hennar og hún
stóð nakin á gólfinu.
Hún reyndi að brosa til hans,
þegar óttinn hvarf henni og opn-
aði faöm sinn fyrir honum. En þá
spýtti hann fyrirlitlega framan I
hana og gekk I 'burtu.
Abel Lackland og Dorothea
Coombe voru gefin saman i kirkju
herra Spencers, I september áriö
1811. Einu gestirnir voru herra
Witney og Richard Hunnisett.
Eftir vigsluna fór Abel til lyfja-
búðarinnar I Piccadilly, til að
vinna fram eftir kvöldi, að áætl-
unum um nýja lyfjabúö, sem
hann ætlaði aö setja upp I Endell
Street, fyrir nokkuð af auðæfum
Jesses. Hann var vanur að koma
seintheim I Gower Street og hann
brá ekki vananum, þótt þetta
væri brúðkaupsdagur hans.
Löngu eftir aö þau voru gengin
til náöa I svefnherbergi slnu, lá
Dorothea vakandi. Hún hafði ekki
búizt við, aö fyrsta reynsla
hennnar af hjónabandinu yröi
svona snögg, svo stutt og sárs-
aukafull, en hún hafði sýnt sömu
þolinmæðina og endranær. — En
loksins, sagði hún við sjálfa sig og
starði út I myrkrið. Loksins er
hann eiginmaöur minn. Hann
liggur hér við hliö mtna, eigin-
maður minn að lokum.
Hún sneri sér að honum, reyndi
að grilla I andlitsdrætti hans I
myrkrinu, þráði aö vita hug hans,-
en hann var steinsofandi og hún
stundi lágt. Hann hreyfði sig ekki
og hún sneri sér frá honum aftur.
En hann hafði heyrt til hennar
og þetta sorgmædda, lágværa
hljóð snerti samvizku hans og
hann fylltist fyrirlitningu á sjálf-
um sér. Að hafa notaö hana á
þennan hátt, eingöngu vegna þess
aö hún var ekki Lil, var ófyrirgef-
anlegt.
Hún, sem hafði hjúkrað honum,
umvafiö hann ástúð, án þess aö
kref jast nokkurra hlunninda fyrir
sjálfa sig, hafði boðið honum eig-
ur sínar, svo hann gæti látiö
draum sinn rætast, — og hann
haföi hagað sér svona gagnvart
henni.
En nú voru þau gift, og Lil horf-
in, hún heyrði til fortlðinni, og það
heföi hún alltaf átt aö gera. Ef
Charlotte hefði ekki blandað sér I
þetta... en það var tómt mál að
hugsa um það, barnalega kjána-
legt, svo hann ýtti þvi frá sér og
fann, að hann gat gert þaö sárs-
aukalaust. Hann rétti út höndina
og leitaöi fyrir sér að hönd Doro-
theu. Hún þrýsti hönd hans á
móti, eins og hann væri nú loksins
kominn heim til hennar.
— Elsku Abel, hvlslaöi hún. —
Eg ætla að kappkosta að verða
þér góö kona. Og þú skalt verða
hamingjusamur, ég lofa þér þvl,
ef þú aðeins vilt reyna meö mér.
Rödd hennar var svo innileg og
lýsti sllku ástriki að hann fylltist
auðmýkt. Hvaöhefði orðið út hon-
um án hennar. Og nú fann hann, I
fyrsta sinn um langan tlma, von-
arneista kvikna með sér, von um
ást hennar veitti honum aftur trú
á mannkynið.
Sögulok.
tveir menn ultu, hvor um annan
þveran I sandinum, og létu höggin /
dynja....
Eftir stundarkorn stóð hún við
uppþvottavaskinn og fann heita
gufuna liöa upp að andlitinu. Þá
heyrði hún hurðarskell. Meö
skjálfandi höndum reyndi hún að
skola glasið, sem hún hélt á. Hún
heyröi aö útidyrnar voru opnaöar
og síöan lokað.
Hún haföi búizt við, að hann liti
öðruvlsi út, — órakaður og
kannski drukkinn. En hann var
sjálfum sér llkur.
— Jimmy er alltaf að spyrja
um þig.
Þegar hann kom nær, fann hún
af honum viskýlyktina. Hann
horfði á hana og þá sá hún að
hann var meö dökka bauga undir
augunum og djúpar hrukkur við
munninn. Þögn hans hafði mjög
óþægileg áhrif á hana. — Segðu
eitthvaö!
HVER ER LAUREL?
framhald af bls. 17
44 VIKAN 47. TBL.