Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 30

Gardisette gluggatjöldin heimsþekktu eru nú
fyrirliggjandi hjá okkur. Þessi fallegu glugga-
tjöld setja þann heimilissvip á íbúðina, sem allir
æskja. Viö bjóðum tiu mismunandi mynstur í
fjórum síddum.
Gæöin þekkja allir.
SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA
Innflutningsdeild
SAMBANDSHÚSINU RVlK, SÍMI 17080
MYNDIR j ELDINUM
FRAMHALD AF BLS. 14
saman i brúnni, annað kvöldið sitt
frá Trinidad.
— Hvað finnst þér um þessi
veikindi hans? spurði Macrimm-
on.
— Þau eru að minnsta kosti i
engu sambandi við sólina.
— Er það þá einhver smá-las-
l.eiki?
Skipstjórinn hló snöggt. — Stór-
lasleiki, ef þú vilt vita það. En
ekkert, sem læknarnir ráða við.
Ballantyne saug pipuna, hugsi, en
skaut siðan fram spurningu gegn
um bláan reykinn: Hvaö veizt þú
um galdralækningar?
— Ég hef aðeins heyrt þær
nefndar, það er allt og sumt.
— Einmitt. Sama hér. Maður
heyrir það oftar nefnt á sumum
stöðum en öðrum, og gjarna á
Haiti. Mér er að detta i hug, að
eitthvað slikt gangi að honum
Soubirail kallinum — mér dettur i
'nug, að einhver hafi beitt hann
ósk.
— Beitt ósk? spurði Macrimm-
on vantrúaður.
— Já, svo er það kallað i
Havredieu. Það er gömul galdra-
kelling að nafni Madame Bocage,
sem selur ástardrykki og þess
háttar. Hún gæti átt þátt i þessu.
— En hvaða ástæða gæti verið
til þess?
— Þú veizt, að Soubirail á konu
I Havredieu. Honum þykir vænt
um hana, enda þótt hann sé bara
^jóarablók, eins og þú sjálfur. Og
nú hefur Celeste eignazt dálitinn
landskika.
— Þú átt við, að hún vilji fá'
hann i land?
— Það vill hún sjálfsagt, en það
er ekki ástæðan. Þú skilur, að
jarðeignir eru i miklum metum
þarna á eynni. Þetta er nú svo
sem ekkert merkilegt — dálitill
kartöflublettur með hrörlegum
húskofa á. Soubirail er æstur i að
selja það, en svo er þarna alls
konar Irændfólk og systkini — all-
ir ættingjar hennar Celeste, sem -
vildu heldur sjá hann dauðan en,
að hann seldi nokkuð af þvi. Þetta
er i þeirra augum heilög jörð,
skilurðu. Alþakið leiðum forfeðr-
anna, og kannski nokkurra forn-
aldardrauga, sem reika um i
tunglskininu.
— Trúirðu þessu.... ég á við i
alvöru?
— Kannski ekki með fullri
skynsemi, enlólkið trúir þvi samt
og það skiptir mestu máli. Soubi-
rail hugsaði sér að selja og Cel-
este átti að koma um borð hjá
okkur og fara til Bandarikjanna,
eina ferð og til baka aftur. Og svo
ætluðu þau að setjast að i Trini-
dad- og koma sér upp hóp af
krökkum.
— Hvað heldur þá aftur af hon-
um?
— Ekkert nema þessir frændur
og venzlafólk, sem ég var að
nefna. Og svo kannski hún Bo-
cage gamla, sem hefur verið að
senda honum nokkrar aðvaranir i
þessum túr.
— Hvers konar aðvaranir?
Ballantyne svaraði settlega, án
þess að lita á vin sinn: — Myndir i
eldinum.
— 1 firunum?
— 1 auga hugarins. En hann
vill ekki segja, hvers konar
myndir þetta eru.
— Þú hefur þá talað við hann?
— Flest sem ég hef verið að
segja þér, hef ég beint frá honum.
— Og myndirnar?
— Þær eru aðvörun, eins og ég
sagði. Rétt hóglegar áminningar
um, hvað gæti gerzt, ef hann færi
eitthvað burt og sendi forfeðrum
sinum sjómannskveðju. En þeir
voru þrælar, verðurðu að muna.
Macrirrimon áttaði sig snögg-
lega á þvi sem kyndarinn hafði
sagt honum um það, hvernig
kastið hafði byrjað siðast. Hann
beygði sig yfir kortið, en leit siðan
forvitinn á Ballantyne, en' andlit
hans var i hálfskugga, en að hálfu
upplýst af grænleitum bjarman-
um frá nátthúslampanum. —
Hvað færðu út úr þessu, Adam?
Skipstjórinn reykti stundarkorn
áður en hann svaraði?
— Hann pabbi minn stundaði
fiskveiðar, endur fyrir löngu og
ég með honum. Gömlu konurnar i
þá dága kunnu einhverja visu,
sem var einhvers konar sildar-
spakmæli. Auðvitað var þetta
kiára vitleysa, en fiskurinn hag-
aði sér nú samt eitthvað svipað og
sagði i visunni, enda þótt ég skilji
nú aldrei i þvi. Og meira get ég
ekki sagt þér.
— Það er nú ekki sérlega ýtar-
legt.
Kannski ekki, en hitt get ég
sagt þér: Við erum á leið til
heimaeyjar þeirrar gömlu. Ef
Soubirail fer þar i land og kemur
ekki aftur, er það ekki fyrir þig og
þina lika pb fara að kafa eftir
honum og blanda þér i eitthvað,
sem hvorugur okkar skilur.
Sveitamannssál á ekkert að gera i
hendurnar á fjandanum sjálfum i
hans eigin riki og mig langar ekk-
ert til að fara að gráta hann Mac-
rimmon á minu eigin þilfari.
Pierron des Isles er þriggja
eyja klasi, með heimaeyjuna i
miðjunni og Pierrette til norðurs.
Minnsta eyjan. sem er ekki nema
sker, er kölluð Grand Pierre, þvi
að sæfarar liðinna alda hafa lik-
lega ætlað að vera fyndnir. Þessi
eyja er á siglingaleiðinni til
Havredieu, sem er hafnarborg
Pierron.
■ Clanrannoch varpaði akkerum
skömmu eftir dögun, meðan
morgunsólin var enn að gera dá-
litla þoku á landi og sjó. Einir tólf
róðrabátar voru samstundis
komnir að borði og áhafnir þeirra
buðu fram ávexti og fisk, með
miklum hávaða.
Macrimmon brölti niður á þil-
far og gekk til Serenu, sem stóð
bakborðsmegin og svo horfðu þau
bæði á hvitu borgina, sem teygði
sig eftir strandlengjunni og steig
siðán i mörgum stöllum upp i
skógarhæðirnar. Mjó moldargata
lá i hlykkjum upp i skóginn og
hvarf siðan i skarðinu milli
tveggja tinda.
— Hvað finnst yður um
Havredieu?
Serena stóð alveg á öndinni af
hrifningu. — Þetta er alveg eins
og dúkkuþorp i sólskininu. Og það
dásamlega nafn: ,,Höfn Guðs”!
Hvað verðum við lengi hérna?
spurði hún með ákafa.
— Um það bil sólarhring. Við
tökum ekki mikinn farm hérna.
— Get ég farið i land?
— Vitanlega. Þér getið farið i
sjó... i tennis... á skjóskiði eða
dansað.... hvað sem þér viljið.
— Það er ágætt, en hvað um
yður?
— 1 dag er ég vinnandi maður,
ungfrú. En i kvöld á ég fri.
Sólarhringurinn varð að
þremur. Og þá hafði Soubirail
verið saknað i tvo sólarhringa.
Enginn hafði séð hann skjótast i
land og Ballantyne hafði farið
heim til hans árangurslaust. Cel-
este gat alls ekki sagt honum,
hvar maðurinn sinn væri.
— Ég var vitlaus að láta hann
halda áfram, sagði skipstjórinn.
Ég hefði átt að biða eftir nýjum
manni i Port of Spain. Nú þarf ég
að senda skeyti og það þýðir
sama sem viku töf.
— Eigum við að tilkynna lög-
reglunni i landi?
— Ég er búinn að þvi, en hún
virðist litinn áhuga hafa. Helzt er
haldið, að hann hafi lent á fyllirii,
og muni dingla aftur, timbraður
og iðrandi, eftir sóiarhring eða
þar um bil. Þeir spurðust eitthvað
lauslega fyrir.
Macrimmon sagði hikandi: —
Framhald-4 bls. :i5
30 VIKAN 47. TBL.