Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 43

Islenzk ull Islenzk vinna
VERKSMIÐJA:
KLJÁSTEINI
MOSFELLSSVEIT
SlMI 66142
SKRIFSTOFA:
Afgrei&sla.
SKEIFAN 3A.
REYKJAVlK
StMAR 84700 & 84701
GÓLFTEPPAGERÐ
þangaö til hann gat sætt sig við,
að þetta væri svona. Þau litu öll á
hann, sem bjargvætt, þann, sem
heföi reynt að bjarga lifi herra
Constam og að þetta ástand hans
væri aðeins timabundin sorg, yfir
þvi að honum hefði mistekizt.
Dorothea var sæl þessar siðustu
vikur. Hún annaðist Abel, af allri
þeirri alúð, sem ást hennar gerði
henni fært aö sýna honum og beið
eftir þvi, að hann næði sér svo, að
hann sneri aftur til hennar.
Abel þáði meö þökkum aðstoö
hennar viö að koma málefnum
fyrirtækisins á réttan kjöl. Það
var enginn annar, sem gat gert
þetta, rétt eins og hann hafði
þurft aö ganga frá hlutunum eftir
fráfall Charlotte. Og Dorothea
var honum mikil stoð. Hann gat
þvi farið til Eastcheap og eytt
mörgum stundum með Hunnisett
gamla, sem var yfirbókari i fyrir-
tækinu.
Abel var mjög ánægöur, þegar
hann komst að þvi, að Dorothea
var aöalerfini Jesses.
Oft var það í marz og aprfl, aö
hann var kominn aö dyrunum á
Covent Garden, þar sem Lil var
ennþá skærasta stjarnan á svið-
inu, en lagði ævinlega á flótta, gat
aldrei fengið sig til að ganga .inn
um dyrnar sviðsmegin, sem hann
þekkti þó svo ákaflega vel.
Og oft sneri hann heim til Gow-
er Street, með þá von i brjósti, að
hún heföi skrifað honum, eða á
einhvern hátt reynt aö ná sam-
bandi við hann.
En það gerði hún ekki og honum
var ljóst, að hann varð að hafa
frumkvæði. Hann varð að safna
kjarki, til að segja henni þenna
hryllilega sannleika. Að lokum,
snemma i mai, fannst honum að
hann gæti ekki dregiö þetta leng-
ur og að nú væri hann orðinn nógu
sterkur, til að standa augliti til
auglitis viö hana. Hann reyndi
ekki að hitta hana i leikhúsinu
heldur fór hann heim til hennar.
Hún hafði tekið á leigu mjög
glæsilega íbúð i Clarges Street og
þar sat hann allan morguninn.
Klukkan var orðin ellefu og hún
var ekki komin á fætur. Þjónustu-
stúlkan sagði honum, að hún
svæfi, en myndi sennilega bráð-
um vakna.
Meðan hann sat þarna reyndi
hann að setja saman eina ræðuna
af annarri, en þegar dyrnar opn-
uöust og hún kom inn i stofuna,
mundi hann ekki neitt og hann sat,
sem steinrunninn og starði á
hana. Hún var yndislegri en
nokkru sinni áður.
Hún flýtti sér til hans, meö út-
breiddan faöminn. — Jæja, ljóti
strákur! Þú hefir verið I felum
allar þessar vikur! Siðast þegar
ég sá þig, þá hótaðirðu að berja
mig og baðst mig aö giftast þér,
ensvovarstuábak og burt! Hvað
hefir Lilith þin unnið til þess, að
þú hagir þér svona gagnvart
henni?
yHún ætlaöi aö vefja örmum um
háls honum, eins og venja hennar
var, en þá þaut hann klaufalega á
fætur og flýtti sér þvert yfir gólfið
og hún lét armana falla.
— Hvaö er þetta, Abel, hvað er
að? sagði hún reiðiíega. — Þú læt-
ur ekki sjá þig i fleiri vikur og
svo, þegar þú loksins kemur, hag-
arðu þér svona furðulega!
• — Fyrirgeföu, var það eina,
sem hann kom upp úr sér.
— Hvaö er aö? Ertu veikur? Og
það var regluleg forvitni i rödd
hennar.
— Jesse Constam dó, daginn
eftir aö ég sá þig siðast.
— ó! Henni létti greinilega. —
Er þaö allt og sumt. Varstu raun-
verulega svona hlynntur honum?
Þótti þér vænt um karlinn? Mér
finnst þaö ekki sennilegt. En ef þú
hefir þurft að skipta reitunum
hans, þá skil ég þetta vel!
— Lil! Hún virtist verða vör við
angistina iröddhansnú, — Þaðer
aðeins hvernig hann dó. Það sem
hann sagði mér rétt áöur... Hann
kyngdi, aftur og aftur.
Abel hélt áfram: — Hann sagöi
mér, aö við, þú og ég, — værum
börn hans. Aö hann...
— Þú og ég? Hans... ég og....
hún benti á hann. Þú og ég, börn
hans? Hann....
En svo fór hún að hlæja og hló,
þar til tárin runnu niöur kinnarn-
ar, hló, þar til hún gat það ekki
lengur.
— Ó, drottinn minn, sagði hún
að lokum. — Þetta er nú svo stór-
kostlega skritla, aö hún gæti kom-
ið ketti til að hlæja! Og þú trúir
þessu! Ég er fædd i trlandi, asn-
inn þinn! Var þessi dýrlegi Jesse
þinn einhverntima f irlandi.
Einhver vonarneisti vaknaði nú
með honum, einhver efi fór að
gera vart við sig. — Þú trúir
þessu ekki, Lil?
— Nei, það geri ég ekki, það
geturðu bókað, en ég skil ekki að
þetta skipti nokkru máli.
Hann gekk til hennar og stað-
næmdist beint fyrir framan hana.
— Fjandinn hafi þaö, Lil, við ætl-
uðum að gifta okkur! Þú lofaðir
þvi að giftast mér og...
— Giftast? Ó, kjáninn þinn! Ég
gleymdi þvi um leið og þú varst
farinn! Giftast þér? Ég Hún ætl-
aði aö kafna af hlátri. — Ég hefði
þá þurft að vera i kjallaranum
ennþá. En nú get ég vafið allri
borginni umfingur mér og þú læt-
ur þér detta i hug, að ég ætli að
fara að binda mig og giftast þér?
Þú ert elskulegur drengur, Abel,
en þú ert mjög, mjög kjánalegur
og það hefirðu alltaf verið!
Honum var nú orðið erfitt um
andardrátt, nasavængir hans
hvitir og munnurinn ein gretta.
Hún hélt áfram: — Mér þykir
innilega vænt um þig, Abel, og
það mun mér ávallt þykja. En allt
þetta kjaftæði um það hvort þú
eigir að kvænast mér eða ekki,
vegna þess að við séum systkin,
47. TBL. VIKAN 43