Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 36

Engin belti
Engar nælur
Engar lykkjur
Engar sérstakar
buxur
Engin fyrirferö
LIBRESSE
DÖMUBINDI
NÝJUNG FYRIR
NÚTÍMA KONUR

Libresse
f0 sanltary tow^,
l.ibresse er raunverulega eina
nvja gerðin af dömubindum,
sem komið hefur á markaðinn
sl. 50 ár.
l.ibresse er sænsk uppfynding
og er nú mest seldu dömubindin
þar og viðar.
Librcsseer samansett af tveim
lögum. Innra lagiðer mjúkt og
fyrirferðarlitið. en hefur þann
sérstaka eiginleika, að taka viö
miklu rennsli.
Ytra lagiðdrekkur i sig raka án
þess að hleypa honum i gegn.
Hægt er að nota það eingöngu
siðustu dagana.
Engin þörf er fyrir belti eða sér-
stakar buxur, þvi að á hverju
Libresse-bindi er limblettur,
sem festir þvi örugglega við
hvaða buxur sem notaðar eru.
Óhætt er að skola Libresse-bindi
niður i salerni.
Hvað ég er feginn. Þakka yður
fyrir, skipstjóri. En það er bara
eitt.... Það mun vera ung dama
farþegi hjá yður hér um borð?
Macrimmon kinkaði kolli, þvi
aö nú var eftirtekt hans vakin. —
Ungfrú Rademácher? Hvað um
hana?
— Ef mér leyfist að benda á
það, þá held ég væri gott ef þér
tækjuð hana með yður. Celeste
Soubirail er svo taugaspennt, að
hún kynni ekki að vilja treysta
yður i fyrstunni.'.En hitt gæti róað
I henni taugarnar að hitta aðra
konu.
Hann sneri sér aftur aö Ballan-
tyne. — Ég endurtek það, skip-
stjóri, að ég tel Celeste Soubirail
vera á yðar ábyrgð þangaö til
maðurinn hennar hefur skilað
sér.
Macrimmon greip snögglega
fram i með aðra spurningu: —
Getið þér sagt mér nokkuð um
konu, sem er þekkt undir nafninu
„Bocage gamla”, Wetterling
læknir?
Læknirinn rétti úr sér, önugur.
— Það get ég sannarlega ekki. Ég
legg ekki lag mitt við galdra-
lækna, og ef þér viljið min ráð
hafa, þá skuluð þér heldur ekki
gera það. Og nú ætla ég að leyfa
mér að fara.
Ballantyne horfði á lækninn
labba á digrum fótunum og
hverfa sjónum, en sagði þá við
Macrimmon: — Reyndu að koma
henni um borð ef þú getur. Hún
mundi ekki koma fyrir min orð,
en mig grunar að henni væri ó-
hættara hérna. Heldurðu, að
ungfrú Rademacher mundi fást
til að fara með þér?
Macrimmon glotti. — Ég er viss
um, að hún mundi heldur fara
hvert sem væri en kúldrast i saln-
um hjá honum pabba sinum.
Biddu okkur velfarnaðar.
Celeste átti heima i litlu rauð-
kölkuðu húsi skammt frá bryggj-
unni. Dyrnar voru ólæstar og þau
gengu inn. 1 fyrstunni virtist hús-
ið manntómt, en Serena, sem
svipaðist þar um, fann stúlkuna
sitjandi á stól, lengst úti i horni.
Loftið þarna var kæfandi.
Macrimmon gekk að gluggan-
um og ýtti tréhlerunum upp á
gátt, og siðdegissólin litaði auða
herbergið rauðum og gpllnum lit.
Hann sneri sér við og leit á Cel-
este Soubirail.
Hún var ung og liklega mjög
lagleg, en þó varð ekki um það
sagt, þvi að þegar svona eyja-
stúlka missir gleði sina, missir
hún oft útlitið sitt um leið. Nú var
andlitið á henni leirgrátt og hör-
undið bólgið og hrjúft eins og
grófur pappir. Hræddu augun
horfðu niður i kjöltu hennar, þar
sem litlu mögru hendurnar fitl-
uðu við eitthvað, sem hafði ein-
hvern tima verið höfuðklútur, en
var nú orðið ekki annað en gróft
band með hnútum, sem hún hafði
hert að i örvæntingu sinni.
Macrimmon kynnti sig með fá-
um orðum. Hún hlustaði á það, en
svaraði engu orði, þegar hann
endurtók spurningarnar, sem
Ballantyne hafði lagt fyrir hana
fyrr i vikunni. Herbergið fylltist
skuggum, eftir þvi sem sólin sökk
dýpra i mar. Macrimmon kveikti
á stormlampanum, sem var lekur
og stóð I tinbakka á borðinu. Hann
var nokkra stund að koma fyrir
lampaglasinu i virgrindinni og
spurði siðan hvasst: — Ertu búin
að taka saman dótið þitt?
Þessi óvænta spurning kom
henni á óvart og hún svaraði
ólundarlega: — Ég er ekkert að
fara, maður.
Macrimmon svaraði rólega. —
Það er gert ráð fyrir, að þú komir
með okkur til Trinidad, eins og þú
veizt. Og Etienne býst við að hitta
þig um borð.
Hún þagði, eins og i vafa, og bar
aöra höndina upp að neðrivörinni.
Svo leit hún meö tortryggnisvip á
Serenu.. — Tilhversertu að koma
með þessa stúlku hingað, maður?
spuröi hún.
— Ungfrú Rademacher er far-
þegi okkar og vill hjálpa þér,
sagði Macrimmon settlega.
— Ætlar þú að giftast henni?
Macrimmon fann, að hann varð
eldrauður i framan. Celeste sagði
við Serenu: — Hvað segir þú um
þetta, dúkkustelpa?
Serena svaraði rólega: — Það
hefur engin beðið mig um það
enn. En hitt er ekki að vita, hvað
orðið gæti.
— Þar segir þú satt orð, dúkku-
stelpa, sagði Celeste alvarlega. —
Nú er enginn hlutur neinum viss,
frá vöggu til grafar i þessum and-
styggðar heimi. En svo var eins
og öll spennan i henni hyrfi. Hún
fleygði sér fram á borðið, með
höfuðið á handleggjunum, og all-
ur likaminn skalf af sárum ekka.
s Serena lagðist á kné fyrir fram-
an hana og losaði á henni hand-
leggina. — Hlustaöu nú á, sagði
hún rólega. — Hvað vildirðu
vinna til að bjarga manninum
þinum?
Celeste starði á hana með
eymdarsvip: — Næstum allt.sem
til er, dúkkustelpa.
— Hvers vegna segirðu okkur
þá ekki, hvar hann er? Við erum
vinir þinir og viljum hjálpa þér.
Celeste hristi höfuðið. — Þið
getið ekkert hjálpað.
— Þú vilt þá láta hann þjást
með engan til að hjálpa sér, sagði
Serena hvasst og stóð á fætur.
Celeste greip i pils Serenu og
kipptist fram og aftur af sorg og
ótta. — Þau fóru með hann til
Pierrette fyrir fjórum dögum,
hvislaði hún loksins. — Hún Bo-
cage gamla og hin öll. Þau eru
búin að taka hann. Hún er drottn-
ing á þessari gömlu eyju og þar
má enginn eiga heima nema hún.
t kvöld ætla þau að syngja söng-
inn sinn.
— Eyjan er ekki annað en ein
kjarrflækja, greip Macrimmon
fram i harkalega. — Segöu mér
hvar á Pierrette.
Stúlkan öskraði á móti: — Það
get ég ekki, maður. Sérðu ekki, að
ég er að verða vitlaus af hræöslu?
Macrimmon lét sér hvergi
bregða. — Þú verður að segja
mér það, eða þá fara þangað með
mér sjálf!
Nú varð þungbúin þögn, en þá
leit Celeste upp og á Macrimmon
hálfhrædd en hálffeiminn. — Ég
skai fara með manninum, ef
dúkkustelpan kemur lfka. Segðu
til, hvort þú vilt það.
— Það kemur ekki til mála,
sagði Macrimmon einbeittur.
Ungfrú Rademacher fer um borð
og segir skipstjóranum af ferð
okkar. Svo kemur hann með flokk
manna og við förum með þig yfir
hálsinn og til Pierrette.
Celeste leit fastá hann. — Ég er
búin að segja mitt siðasta orð,
sagði hún rólega.
Serena greip fram i: — Ég held
ekki, að við höfum mikinn tima
Ian. Við verðum að gera eins og
hún segir. Ég skal koma með
ykkur.
Macrimmon leit á hana efa-
blandinn. —Mér likar þaö nú ekki
allskostar.
— Ég er nú ekkert æst i það
heldur, en mér finnst við ættum
að reyna það.
Macrimmon ákvað sig. — Gott
36 VIKAN 47. TBL.