Vikan - 22.11.1973, Side 9

RINN
hálsinn á honum. — Ég tilbiö þig!
Þaö veröur komiö út um alla
borgina á morgun aö þú hafir
næstum þvi gengiö af honum
dauöum mín vegna, og ég elska
þig. Ég elska þig, ég elska þig! Og
hún kyssti hann á munninn, heit-
um, nautnalegum kossi.
Þá fyrst leit hann beint á hana.
— Þú segir þetta sí og æ! sagöi
hann, — en ef ég ætla aö ná af þér
tali, þá ertu alltaf upptekineöa þú
segist vera þreytt eftir æflngar,
eöa eitthvaö jafn trúlegt. En i
kvöld er mér nóg boöiö, heyriröu
þaö? Viö veröum aö ganga frá
okkar málum nú og hér! Ég hefi
margsinnis sagt þér þetta og þú
veizt, aö þaö eina sem ég þrái, er
aö þú veröir konan min.
Hann ætlaöi aö grlpa hana I
faöm sér, en hún sneri sér i örm-
um hans, en þá náöi reiöin á hon-
um tökum, svo hann reiddi hnef-
ann.
En svo varö hann skelfingu
lostinn og sleppti takinu á henni
og þau horföu hvort á annaö I al-
gjörri þögn
Svo brosti hún, lymskulegu
brosi. — Ef þú ert svona ofsafeng-
inn af þrá til mln, þá verö ég lik-
lega aö láta aö oröum þinum, ég á
vlst ekki annarra kosta vöí. En
faröu ekki út I öfgar, Abel.
Hann trúöi varla oröum henn-
ar, — var ekki viss um hug henn-
ar og hann stóö I fyrstu grafkyrr
og virti hana fyrir sér, áöur en
hann þreif hana I faöm sér og
kyssti hana.
Hún svaraöi kossum hans áköf,
en aöeins örstutta stund. Honum
varö hugsaö til hvilu hennar, sem
varl næsta herbergi, en skaut
þeirri hugsun frá sér. Hún átti aö
veröa konan hans. Eiginkona
hans. Ekki leikfang, sem hægt
væri aö leika sér aö, — sem hún
sjálf reyndi aö æsa upp til af-
brýöissemi, heldur ljúf eiginkona.
Hann skrifaöi Dorotheu nokkr-
ar linur, áöur en hann gekk til
svefns um kvöldiö. Hann baö
hana aö reyna aö sjá til þess, aö
Jesse drýkki ekki of mikiö þennan
dag, þaö væri árlöandi mál, sem
hann þyrfti aö ræöa viö hann um
kvöldiö og þaö væri ákjósanlegt,
aö hann væri þá nokkurn veginn
allsgáöur.
Hann sat þarna, fölur og órak-
aöur, samanfallinn I sófahorfni og
samvizkan beit Abel illilega,
hann fann nú sárt til þess, hve
upptekinn hann haföi veriö und-
anfariö af eigin málefnum, alveg
slöan Charlotte lézt.
Hann minntist Jesse, eins og
hann haföi áöur veriö, svo hlaöinn
orku og lífsþorsta og alltaf svo
mannlegur. Hann minntist þess,
þegar hann hitti hann I fyrsta
sinn, I öngstrætinu, þegar hann
hlustaöi á gortiö i litla drengnum.
Hann mundi lika hve skilnings-
rlkur hann haföi ætiö veriö, þegar
Abel lagöi fyrir hann vandamál
sin og hann fann, aö augu hans
fylltust tárum, þegar hann gekk
til gamla mannsins I sófahorninu.
Jesse leit á þreklega höndina,
sem greip um hönd hans og horföi
svo á andlitiö, sem laut yfir hann,
og snöggvast brá fyrir gamla
svipnum. Svipur hans lýsti á-
nægju og stolti. — Ég var sann-
spár þegar ég hitti þig, drengur
minn. Ég sé aö ég hefi oröiö til
þess, aö gera mann úr þér. Er þaö
ekki rétt?
— Já, herra, þaö voru þín verk,
sagöi Abel.
— Jesse Constam stendur alltaf
viö orö sln. Hann leit undan og
Abel sá gleöina dvina af ásjóna
hans.
— Ég þarf aö tala viö þig um
árlöandi mál, sagöi Abel.
— Jæja, jæja, láttu mig heyra.
Jesse var aftur búinn aö ná sér og
barnsleg gleði ljómaöi af honum.
Svo sagöi Abel hressilega: —
Ég ætla aö fara aÖ kvænast.
Dorothea veit þaö, ég er búinn aö
segja henni, aö ég losi hana undan
heiti sinu. Ég hefi hugsaö mér
aöra konu. Ég held hún sé ánægö
meö þá ráöstöfun.
Jesse leit á hann, skilnings-
vana.
— Þú hefir séö þá stúlku áöur,
þú manst sjálfsagt eftir stúlk-
unni, sem kom hingaö kvöldtima,
fyrir tiu árum. Stúlkan, sem ég
heimsótti á laun, fyrir svo mörg-
um árum, æ, fjandinn hafi þaö.
Þú manst ábyggilega eftir Lil.
— Lil? Jesse lét brýrnar síga.
— Lil, sagöi hann aftur og kinkaði
kolli. — Hún var fallegt barn, já,
hún var fallegt barn. Hún var
fallegt barn, með svart hár og
græn augu. Er þaö hún?
— Já, herra. Abel kingdi munn-
vatninu. — Hún var send til Kent
og þar fann ég hana, nú fyrir
skömmu og ég kom meö hana
hingað til London.
Þá stóö Jesse skyndilega upp,
einkennilega æstur. Abel stóö líka
Framhald á bls. 42
47. TBL. VIKAN 9