Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 39

og felldi hana til jarðar.
Þá ætlaði allt vitlaust að verða
og eldur og reykur barst inn i
rjóðrið. Glæðurnar ruku upp með
blossum, reyk og neistum. Öp og
öskur glumdu um allt rjóðrið og
svo fótaspark flýjandi manna.
Burðarmenn Soubirails litu æðis-
gengnirkring um sig. slepptu sið-
an byrði sinni og lögðu á flótta.
t kæfandi rykmekkinum glimdi
Macrimmon við þessa vél úr
striga og vir, sem var Bocage
gamla. Þegar hann loks hafði
yfirbugaö hana, settist hann á
'oeinótt brjóst hennar og andvarp-
aði af ánægju.
Bfllinn hafði stanzað i nokkurra
feta fjarlægð og nú gekk Serena
til hans.
— Segöu, hvaða heiðursmerki
þú vilt fá, sagði hann feginn. —
Sem snöggvasthélt ég, að þú vær-
ir skratti baróns ljós-
lifandi, aö koma til að vitja um
það, sem hans er.
Hún skalf. — Vertu ekki að
spauga meö þetta. Ég var dauö-
hrædd við það, sem ég kynni að
sjá þegar ég kæmi hingað.
— Þú gerðir ekki eins og ég
sagði þér, minnti hann hana á.
— Ég læt ekki segja mér fyrir
verkum, svaraði hún hvasst. —
Hvar er Celeste?
— Hugsaöu ekki um hana, hún
er að stumra yfir manninum sin-
um.
— Ó, Ian, ég hélt að hann væri
dauður.
— Nei, ég hef séð hann þessu
likan áður. Hann fær þessi köst áf .
eiturjurtum frá frúnni hérna, en
hitt vár vist gert með speglum,
býst ég vife. Hann leit niður á
gömlu konúna og tvö illileg augu
störðu fast á móti.
Hann leyföi henni að standa á
fætur. — Mér dettur i hug, að
Skratti barón hafi brugðizt þér
illilega i kvöld.
Bocage gamla leit við og hrækti
aö honum. Macrimmon brosti til
hennar, næstum vingjarnlega,
svo mjög hafði honum nú létt.
Gamla konan stóð fyrir framan
hann, ólundarleg á svipinn. Hann
talaöi til hennar og röddin var ró-
leg en drepandi:
— Ég er nú ekki nema fátækur
og fáfróður sjóari, en þetta ætla
ég að segja þér til sálubótar. Ef
leikur eins og sá i kvöld verður
endurtekinn, skal ég koma þér i
geymslu, sem þú sleppur ekki út
úr aftur. Annars koma hingað
bráöum menn frá Stjórnarhúsinu
og þá er þér betra að geta svaraö
vel fyrir þig. Jæja, farðu svo
fjandans til!
Bocage gamla starði lengi á
hann, eins og hún væri að ráða
það viö sig, hvort oröum hans
væri trúandi. Svo sneri hún sér
viö og þaut af stað, en klæði henn-
ar kembdi aftur af henni og höf-
uöskrautiö féll til jarðar. Og um
leið og hún fór, dró aftur ský fyrir
tunglið, svo að eina birtan þarna
var frá billjósunum.
Soubirail kom til Macrimmons
og fór sér hægt.
— Þú sigrar hana aldrei, sagði
hann. — Ekki hér á eyjunum, þar
sem hún er drottning.
— Já, drottning tunglsljóss og
martraðar, sagöi Macrimmon

r

\>\V«v« 1 -Vv ■& 'É

Erum að taka
upp sérstaklega
fallega
kristalsendingu
m
n *,r,
Við bjóðum yður
eingöngu
úrvals vörur

Tékk-kristall
Skólavörðustig
16 Sími: 13111
hvasst. —Þú ert fullorðinn maður
og hún getur ekkert gert þér
nema þú viljir það sjálfur. Þessu
er lokið, Etienne, og þér er bezt
að gleyma þvi. A morgun verð-
urðu kominn langt burt, þangað
sem engar myndir eru i eldinum.
Svo sneri hann sér að Serenu og
Celeste.
— Komið þiö nú öll saman og
við skulum komast að ferjunni
áður en hin hafa jafnaö sig af
hræðslunni og þjóta þangaö lika.
Ljósin á jeppabil stöðvuðu þau
á ströndinni i Pierron. Macrimm-
on talaði óðamála við ólivugræna
lautinantinn úr lögreglunni, sem
hallaðist fram á stýrið og kinkaði
kolli þegar hinn hafði lokið máli
sinu.
— Svona fer það alltaf — of
seint að vanda. Við biðum hérna
og náum i einhverja þeirra þegar
þeir koma i land, og þér getið ver-
iö viss um, að þeir skulu leysa frá
skjóðunni, sér i hag.
Macrimmon sagði hvasst: —
En við höfum fjögur vitni.
Lögreglumaðurinn svaraði,
daufur i bragði: — Höfum við
það? Hvað þóttust þér sjá, að og
hvernig mun það lita út viö dags-
birtu? Auk þess skilst mér, að þér
siglið eldsnemma i fyrramálið.
Vilduð þér biða hérna eftir öllum
réttarhöldunum, hversu löng sem
þau verða. .
Macrimmon hristi höfuðið ein-
beittur á svip.
Lögreglumaðurinn sendi hon-
um þreytilegt, skakkt bros. —
Jæja,herra minn, þá veröur þetta
ekki meira. Það gleður mig, min-
ar dömur, að þið skulið hafa
sloppið óskaddaðar.
— Óskaddaðar? greip Mac-
rimmon fram i, en lögreglu-
maöurinn þaggaöi niöur i honum
með þvi að veifa hendi.
— Það er greinilegt, hetra
minn, að þér eigið ekki heima hér
á eyjunum. En ég óska yöur góðr-
ar ferðar.
Macrimmon setti i gir og ók
spölkorn áfram, bálvondur. Ser-
ena sagði lágt: — Hvað hefðu þau
gert við hann, Ian?
— Ég veit ekki, sagöi hann
dræmt og efablandinn. — Kannski
ekkert, kannski hefur þetta bara
verið loddaraleikur. Gömlu sið-
irnir eru að deyja út. en þaö tekur
langað tima og þeir geta haldizt
við þó enginn muni lengur þýð-
ingu þeirra.
— En Bocage gamla hefur nú
samt vitað það.
— Já, það gerði hún, en hepnar
dagar eru nú bráðum taldir. Mac-
rimmon lagði lausa arminn utan
' um hana. — Varstu mjög hrædd?
— Já, afskaplega, en ég varð
bara að gera það.
— Þú ert ung hæfileikakona,
sagði Ian Macrimmon hátiölega
eins og sveitamaöur, sem hafði
sin áhrif, en gat bara ekki breitt
yfir það, að hann var vitleysis-
lega bálskotinn.
• — Ætlarðu að lita eftir mér það
sem eftir er leiðarinnar? spurði
hún.
— Þaö ætla ég, sagöi Mac-
rimmon af djúpri sannfæringu.
— Æ, hvað ég er fegin, sagði
hún lágt.
Og hér lýkur nú sögunni, aö frá-
töldu atviki, sem Macrimmon
fékk sig aldrei til að segja Ballan-
tyne eða Serenu.
A þessu æðisgengna augnabliki
áður en hann þaut inn i æpandi
dansarahópinn I áttina til Bocage
gömlu,, hafði hann séð mynd i eld-
inum: risastóra mynd, umgirta
blossum og reyk. Myndina af
þessum ohugnanlega veröi hinna
dauðu, sem fólk i Pierron kallar
Skrattaébarón, en forfeður fólks-
ins þarna vitja hans og syngja
honum söngva á ákveönum tungl-
skinsnóttum.
&
HVOLPURINN
framhald af bls. 25.
hundinn á þessu timabili, er vita-
skuld viðbúið að hann fái óhlýðinn
og leiðinlegan hund. En ef hann er
sjálfum sér samkvæmur og lætur
ekki bugast viðþessa timabundnu
óhlýðni, þá er björninn unninn.
— Þurfa hundarnir sérstakt
mataræði? v
— Minir hundar fá það, en það
er ekki endilega nauðsynlegt. Ég
byrja á þvi að gefa þeim sérstak-
lega tilreidda mjólk, þegar þeir
eru þriggja vikna gamlir og viku
seinna fara þeir aö fá fínhakkaö
nautakjöt. Hrátt kjöt er auðmelt-
ara fyrir hundinn en soðið, enda
er innyflum þeirra ætlað að melta
hrámeti. Ég álltlika, aðhrátt kjöt
47. TBL. VIKAN 39