Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 16

Um morguninn, föstudaginn
þann tólfta september, var ennþá
jafn heitt og hafði hitabylgjan þá
staðíö í tvo mánuði. Laurel útbjó
morgunverö, eins og vanalega og
Michael minntist ekkert á, að
þetta væri siðasti dagur reynslu-
timans, áður en hann fór til vinnu
sinnar.
Slðustu vikurnar höfðu liðið
eins og i draumi. Hún hafði látið
hverjum degi nægja sina þján-
ingu og notið samvistanna við son
sinn.
Hún hafði heldur ekki nein á-
form um framtiðina. Einu sinni
hafði þó læözt aö henni sú hugsun,
að- strjúka með Jimmy, en sú
hugsun hvarf henni á samri
stundu. Hún haföi heldur ekki
reynt eins og áöur, að berjast við
aðmuna fortiðina. Einhvern veg-
.nn lannst henni það ekki svo
áriðandi lengur. En hún hafði
alltaf á tilfinningunni, að þessi
hætta, sem henni fannst ætiö vofa
yfir sér, væri á næsta leiti. Það
kom svo sem út á eitt, hún myndi
missa Jimmy og þá var henni
sama um sin eigin örlög.
Hún gekk út I garðboruna eftir
uppþvottinn. Það var eiginlega
furðulegt, að hún skildi ekki finna
til kviða á þessum degi dómsins
Ögurlegur hávaöi frá flugstöðinni
Framhaldssaga eftir Marlys Millhisher
HVER
9. hluti
ER
Stundin nálgaðist, örlög hennar voru al-
gjörlega á valdi Michaels. Það var
greinilegt, að hann beið eftir þvi, að hún
hyrfi af sjónarsviðinu. En hún ætlaði
sannarlega ekki að gefast upp fyrr en i
fulla hnefana.
gaf til kynna, að þoturnar væru.að
taka sig á loft. Hún skyggði með
hönd fyrir augun og horfði á glitr-
andi þotuskrokkana, sem æddu af
stað fyrir ofan höfuö hennar. Þær
flugu i boga yfir flugvellinum og
þutu svo upp og i áttina aö f jöllun-
um við sjóndeildarhringinn.
— Þær eru að fara til Gila
Bend, sagði Colleen, sem kom út
úr sinu húsi, einmitt I þessu —
Veiztu ekki hvers vegna þeir fara
þangað. Það er staður úti i eyði-
mörkinni og þeir kenna strákun-
um að fella sprengjur þar. Segir
Mike þér aldrei neitt frá starfi
sinu.
En Laurel svaraði ekki, heyröi
heldur ekki, hvað hún sagði. Þot-
an virtist vera að missa hæð og
nefið sneri iskyggilega niður á
við. Hún benti þangað.
— ó, ó, var það eina sem Col-
leen gat sagt, áður en þær heyrðu
brakið i fjaviægð.
Reykur steig upp móti himni,
svartur oliureykur. Það hlaut aö
hafa kviknað strax i henni, og
Laurel sá aðeins reykinn..sem
þéttist og steig ennþá hærra.... og
tvo menn, sem slógust á hörðum
eyðimerkursandinum, ultu hvor
um annan og slógu hvorn ann-
an.... og annar greip um kverkar
hins....
— Laurel! Nú skvetti ég á hana
vatni, ef hún vaknar ekki fljót-
lega.
— Nei, Myra, hún er aö setjast
upp, já, hún er að opna augun.
Hún hefir kannski fengið tauga-
áfall. Hún hefir ekki einu sinni
deplaö augunum.
— Mamma!
Tveir sivalir fætur og rauðar
stuttbuxur Jimmys, vögguðu eins
16 VIKAN 47. TBL.