Vikan - 27.11.1975, Blaðsíða 28

HNUTUR UHOIR
Síðastliðna nótt voru framin tvö
hræðileg morð í vesturborginni...
Fyrst var þetta bara sviði, svolítill
roðablettur á stærð við smápening
í vinstri handarkrikanum, sjálfsagt
flugnabit. Júlíus klóraði sér, meðan
hann rakaði sig.
Margrét sat við eldhúshorðið og
sötraði kaffið sitt. Með smáum,
snörum augunum virti hún Júlíus
fyrir sér, þar sem hann hellti í sig
sykurlausu kaffinu án þess að sýna
nokkur viðbrögð við römmum
drykknum. Júlíus hafði lært það I
sextán ára hjónabandi, að skárra
var að drekka kaffið svart og rammt
cn ræða um það við Margréti.
Fyrir löngu hafði Júlíus vonað,
að Fjölskyldan myndi stækka. En var
það Margrétar sök, að þau eignuð-
ust ckki börn? Eða var það...?
— Hættu að klóra þér!
— Fyrirgcfðu.
— Þú ert eins og api, þcgar þú
klórar þér svona.
Þögn
— Ætlarðu að tala við Hugh
Bigge rstaff í dag?
— Um hvað?
— Snúðu ekki út úr fyrir mér. Þú
veist vel um hvað — lausa starfið
í söludeildinni.
— Kannski, ef....
— Ekkert ef. Þú talar við hann í
dag. Þú skalt ekki búast við því
staðan falli þér í skaut alveg óforvar-
indis og án þess þú gcrir neitt. Eftir
öll þcssi ár hjá fyrirtækinu áttu
skilið miklu hærri laun. Og það
cr I söludeildinni, sem menn græða
peninga.
Júlíus umlaði eitthvað til sam-
þykkis og kvaddi Margréti með
kossi í loftið þverhandarbreidd frá
andliti hennar. Síðan ók hann I átt
til miðborgarinnar, lagði bílnum á
kjallarastæði fyrirtækisins og fór með
lyftunni upp.
Á fyrstu hæðinni stöðvaðist lyftan
I forsalnum, og inn í hana streymdu
ungar stúlkur, scm unnu hjá fyrir-
tækinu. Þær voru allar fallega klædd-
ar, og með glampandi augu töluðu
þær um stcfnumót sín kvöldið áður,
og Júlíusi hitnaði stöðugt eftir því
sem lyftan fór hærra. Þær önguðu
af ilmvatni, hárlakki og sápu. Þær
tíndust út ein og tvær á hverri
hæð. ogjúlíus fann einmanaleikann
heltaka sig, þegar lyftan nálgaðist
tólftu hæðina.
Um cllefuleytið, þegar morgun-
önnunum var að mestu lokið, gekk
Júlíus cftir ganginum til skrifstofu
Hughs Biggcrstaffs, íburðarmikils
herbergis með cikarskrifborði. Hann
klóraði sér enn cinu sinni undir
handleggnum, áður en hann barði
að dyrum.
— Júlíus. Gaman að sjá þig.
Hvað get ég gert fyrir þig?
Eins og flestir hinna starfsmann-
anna hafði Hugh Biggerstaff brett
upp skyrtuermarnar. Svartur hár-
lokkur féll fram á enni hans.
— Mig langaði bara að vita, hvort
búið væri að ráða I lausa starfið í
söludeildinni, krcisti Júlíus út úr sér.
— Nci, verslunarstjórnin hcfur
ekki tekið ákvörðun enn. Hvers
vegna spyrðu?
— Það er bara - mér datt í hug...
Júlíus varð að ræskja sig. —Mér
datt í hug, að ég kæmi kannski til
greina.
— Þú? Ungi varaframkvæmda-
stjórinn horfði fast á Júlíus. —
— Hctur þú nokkurn tíma starfað
við sölumcnnsku. Júlíus?
— Nei. en ég er fljótur að læra.
Og ég vinn sktpulega og ákveðið.
— Það veit ég, Júlíus. Þú ert
einn besti starfsmaðurinn hér.
— Þakka þér fyrir.
— Já, og það yrði erfitt að fá
jafnoka þinn í bókhaldið. Það kæmi
að minnsta kosti cnginn nýgræðingur
til greina, og jafnvel þótt viðkom-
andi hefði einhverja reynslu af bók-
haldi.. Nei. góður bókhaldari er ekki
á hverju strái.
— Ertu að segja mér, að ég sé
ekki hæfur til starfa í söludeildinni?
— Já, söludeildin er ekki rétti
staðurinn fyrir þig. Ég var hérna
fyrst við söluna, og ég get fullvissað
þig um, að hún er ekki tómur
dans á rósum. Maður þarf að vera
töluvert ákveðinn og ágengur til
þess að vel gangi. Júlíus. Og slíkt
er ekki alltaf auðvelt. Varafram-
kvæmdastjórinn skipti allt í einu
um umræðuefni: — En ef þú átt
við einhver vandamál að stríða
Júlíus, skaltu endilega leita ráða
hjá mér.
— Þakka þér fyrir, sagði Július
og fór.
Júlíus lét fingur sina leika um borð
reiknivélarinnar. Það var ekki að
ástæðulausu, að verslunarstjórnin
kunni vel að meta störf hans I bók-
haldinu.
En Margrét lét sér það ekki nægja.
Hún klifraði á nýja starfinu alla
helgina.
Þcgar Júlíus stóð fyrir framan
baðherbergisspegilinn á mánudags-
morguninn, tók hann eftir þvi, að
lítil bóla var í handarkrikanum á
honum. Hann sveið ekki lengur í
bóluna, sem var á stærð við appel-
sínustein, en hún stækkaði stööugt.
Á þriðjudegi var hún orðin á stærð
við baun og daginn eftir eins og
fingurgómur. Júlíusi stóð ekki
lengur á sama, hringdi og fékk tima
hjá heimilislækninum morguninn
eftir.
Þá var bólan orðin á stærð við
hnetu. —Jæja, Júlíus, hvað gengur
að þér? spurði Volney læknir, sem
hafði starfað við lækningar í tutt-
ugu ár og var mjög vinsæll af sjúkl-
ingum sinum.
— Ég er með svo einkennilega
bólu í handarkrikanum. Fyrst var
þetta bara sviði, svolítill rauður
blcttur, en nú...
— Já, ætli það sé ekki best ég
líti á þetta? Viltu ekki gera svo
vcl og klæða þig úr skyrtunni?
Júlíus hneppti óoar frá sér skyrt-
unni, fór úr henni og nærskyrt-
unni og lyfti handleggnum, svo
læknirinn gæti séð bólguna. Volney
þuklaði bóluna æfðum fingrum og
sömuleiðis holdið kringum hana.
— Hefur eitthvað angrað þig sér-
staklega upp á síðkastið, Júlíus?
— Já, ég átti við smávandamál að
stríða.
— Já. datt mér ekki í hug? £g
skal segja þér, að svona hnútar
myndast oft af völdum streitu og
langvarandi taugaspennu.
— En bólan stækkar með hverjum
dcginum sem liður.
28 VIKAN 48. TBL.