Vikan - 27.11.1975, Blaðsíða 41

hvöt, fálmaði eftir stafnum sínum og
læddist berfætt með rauðar flétturnar
dinglandi niður eftir bakinu inn I
stóra herbergið, þar sem Marianne
lá sofandi. Oft stóð hún langtímum
saman við vögguna og horfði á litla
angann, sem var orðinn eini til-
gangurinn með lífi hennar. En svo er
martröðin hafði fjarað út og hjart-
sláttur hennar aftur orðinn eðlilegur,
þá skreiddist Ellis Selton aftur upp
I rúmið sitt, ekki til þess að sofna
heldur til þess að flytja guði þakkir
fyrir að hafa látið þetta kraftaverk
gerast í lífi hinnargömlu piparmeyjar
sem færði henni barn til að annast
um.
Marianne kunni söguna um flótta
sinn utan að. Frænka hennar hafði
sagt henni hana ótal sinnum. Þó
að Ellis Selton væri áköf mótmæl-
endatrúar og stæði traustum fótum í
trú sinni, þá kunni hún að meta
hugrekki. Dirfskuför de Chazays
ábóta hafði vakið óblandna virðingu
hinnar ensku konu.
,,Hann er hið mesta karlmenni
þessi litli pápista klerkur!” var ævin-
lega endirinn á frásögn hennar. ,,Ég
hefði ekki getað gert betur sjálf. ”
Og í raun var hún kona, sem
kunni að láta hendur stahda fram úr
ermum. Áður en hún varð fyrir
slysinu höfðu hross verið hennar
helsta ástríða, og hún hafði eytt
lunganum úr ævi sinni í söðlinum,
ríðandi um þvera og endilanga land-
areignina og með gætur á öllu.
Fátt fór fram hjá bláum, glögg-
skyggnum augum hennar.
Fyrir bragðið hafði Marianne verið
látin sitja dverghest næstum því jafn
skjótt og hún hafði lært að ganga.
Hún hafði sömulciðis vanist við kalt
vatn ýmist I þvottabalanum eða ánni,
þar sem hún hafði lært að synda.
Hún var léttklædd jafnt vetur sem
sumarog gekk um berhöfðuð, hvern-
ig sem viðraði. Fyrsta refinn hafði
hún skotið aðeins átta ára gömul.
Hver drengur hefði mátt vera stoltur
af þeirri menntun, sem Marianne
hafði fengið, en þar sem hún var
stúlka og það í ofanálag á þessum
tímum, þá var þetta meira en lítið
óvenjulegt. Dobs gamli aðalhesta-
sveinninn hafði sjálfur kennt henni
að fara með vopn, og fimmtán ára
gömul gat Marianne beitt sverði á
við hvern annan og hitt I mark á
tuttugu metra færi.
Þrátt fyrir þetta hafði andlegt upp-
eldi hennar ekki verið vanrækt. Hún
hafði vald á nokkrum tungumálum
og staðgóða þekkingu I sögu, landa-
fræði, bókmenntum, tónlist og
dansi, en þó umfram allt söng.
Rödd hennar var frá náttúrunnar
hendi í senn hlý og hljómmikil.
Hún var I einu orði sagt miklu
betur menntuð en obbinn af jafn-
öldrum hennar, og Marianne var
því bæði stolt og yndi frænku sinnar
og það þrátt fyrir óhappasæla til-
hneigingu hennar til þess að gleypa
I sig hverja þá skáldsögu, sem hún
komst í tæri við.
,,Hún myndi sóma sér vel I hvaða
hásæti sem vera skyldi,” var gamla
konan vön að segja, en lagði um leið
áherslu á orð sin með þróttmiklu
banki stafsins í góifið.
,,Það fer ekki ávallt vel um fólk
I hásætum,” svaraði de Chazay ábóti
en honum trúði lafði Ellis venjulega
fyrir háleitustu draumum sínum,”
og auk þess hafa þau hin síðari ár
verið allt að því ófáanleg.”
Samband hans við Ellis hafði
alltaf verið stormasamt og óútreikn-
anlegt, og nú þegar það var ekki
lengur fyrir hcndi gat Marianne ekki
varist þess að llta til baka með
söknuði og hlýju. Lafði Selton hafði
verið mótmælendatrúar af llfi og sál
og leit á kaþólikka af óbifanlegri
vantrú og presta þeirra af næstum
hjátrúarfullri hræðslu. í hennar
augum lagði enn fnykinn af brenndu
holdi af þeim, og þeir minntu hana
á verstu ógnir kaþólska rannsóknar-
réttarins. Á milli hennar og Gautier
ábóta fór fram endalaust orðaskak,
og hvort um sig gerði sitt besta til
þess að sannfæra hitt, án þess að eiga
minnstu von um að það heppnaðist.
Ellis talaði um pyntingaraðferðir
spænska prestsins Torquemada, á
meðan Gautier lét móðan mása
um grimmd Hinriks 8. og ofstæki
John Knox eða plslarvætti Maríu
hinnar kaþólsku drottningar af Skot-
landi, eníkaupbæti dundu á henni
eitraðar árásir á ensku biskupakirkj-
una eins og hún lagði sig. Oftar
en ekki enduðu deilur þeirra vegna
ofþreytu einnar saman. Lafði Ellis
hringdi þá eftir tei en til heiðurs
gestinum var svo borin fram karaffla
með dýrindis konlaki. Þetta var eins
konar vopnahlé og andstæðingarnir
tóku nú upp léttara hjal eða sett-
ust við spilaborðið og hvort um sig
hæst ánægt með slna frammistöðu,
og hin gagnkvæma virðing var komin
I samt lag eða jafnvel enn faustari
en áður. Og barnið byrjaði aftur að
leika sér I þeirri trú, að það hrærð-
ist I yndislega góðum heimi, vegna
þess að fólkið, sem það elskaði mest,
lifði I sátt og samlyndi.
Þrátt fyrir skoðanir frænkunnar var
Marianne alin upp I trú föður síns.
Ef öll kurl komu til grafar, þá
fór ekki mikið fyrir trúarlegu upp-
eldi hennar. Það var eiginlega
ekki fyrirferðarmeira en þetta milli-
spil, sem hún var vön að nefna
, .trúarbragðastyrjaldir. ’ ’ Heimsóknir
Gauthier de Chazay ábóta til Selton
Flall voru oftast stuttar, og stundum
leið langur tími á milli þeirra. Þau
vissu ekki almennilega, hvernig hann
varði tlma sínum, en eitt var vlst,
að hann ferðaðist mikið bæði til
Þýskalands, Póllands og Rússlands,
en þar var hann oft langdvölum.
Eins hafðist hann oft við á hinum
r
v
Wmmm

AEG
Bökunarofnax
-eldavélar
í NÝJA BÖKUNAROFNINUM FRÁ AEG, ER HÆGT
AÐ BAKA Á MÖRGUM PLÖTUM í EINU.
JAFN HITI ER UM ALLAN OFNINN, BAKAST
ÞVÍ ALLAR KÖKURNAR JAFNT
SPARAR TÍMA-SPARAR RAFMAGN.
BRÆÐURNIR ORMSSON HÁ
LÁGMÚLA 9 SÍMI 38820
48. TBL. VIKAN 41