Vikan - 27.11.1975, Blaðsíða 50

MEGAS, EIK
OG BJARKI
Fyrir skömmu sendi umboðs-
og útgáfufyrirtækið Dcmant frá sér
þrjár nýjar hljómplötur, allar af
minni gerðinni.
Ef cg man rétt, munu þetta verða
þær síðustu af litlu gerðinni, því
ekki þykir borga sig að gefa út
litlar plötur, þar sem kostnaðurinn
er mjög mikill, en eftirtckjan frem-
ur rýr.
Babþl ætlar að gera þessum plöt-
um nokkur skil hér, og skulum við
fyrstan taka meistara Megas. Hann
er þarna á ferðinni með tvö lög,
sem ekki er að finna á Millilend-
ingunni hans, sem út kom fyrir
skömmu. Megas er talsvert undar-
legur maður og ekki á allra færi að
skilja, hvað hann er að fara, enda
sjálfsagt ekki nærri allir, sem pæla
í því. Ef þú getur boðið upp á
eitthvað nógu létt og auðmelt, þá
fcllur það I kramið hjá krökkun-
um. Hitt er annað, að mér finnst
Mcgas alveg hrikalega skemmtileg-
ur í Ijóðagerðinni. Hann lætur
gamminn geysa og lætur sér I léttu
rúmi liggja, hvað aðrir segja eða
halda. Ef ég ætti að spá öðru
laginu vinsældum, mundi cg veðja
á ,,Spáðu I mig”. Hitt lagið,
„Komdu og skoðaðu í kistuna
mína”, er öllu þyngra. Eitt er það,
sem Megas verður að gera, og það
er að laga textaframburð. Maður
á oft í mesta basli með að heyra
hvað hann scgir og það er oft mjög
ergilegt. Honum til aðstoðar við
hljóðfæraleik eru Vignir Bergmann,
Finnbogi Kjartansson og Hrólfur
Gunnarsson, allir úr Júdas, og auk
þcirra Kristján Möndull, Óttar Felix
Hauksson og Magnús Eiríksson.
Þá er það hljómsveitin bráðcfni-
lega, Eik. Þcir eru þarna á ferðinni
með dúndurgóða og skemmtilega
plötu. Lögin eru tvö: Hotel
Garbage Can og Mr. Sadness.
Bæði eru lögin eftir meðlimi Eikar,
þá Þorstein og Harald, og þessi
frumraun þcirra í plötuútgáfu lofar
sannarlega góðu. Fyrrnefnda lagið,
Hotel Garbage Can, er líklegt til
að ná vinsældum, enda mjög
skcmmtilcgt og áheyrilegt lag.
Hitt, Mr. Sadness, er rólegt og
huggulegt lag. Hér sannar nýi
söngvarinn þeirra, hann Sigurður,
heldur betur ágæti sitt og bregst
ckki vonum manna. Sem sagt
LAUSAR
GERFITENNUR
EKKERT
VANDAMÁL
LENGUR
SUPER COREGA er nýtt og endurbætt tannlím, og
vegna sérhannaðrar samsetningar er það einstaklega
haldgott lím.
SUPER COREGA
tryggir örugga fest-
ingu tannanna, þann-
ig að þær falla vel að
öllum gómnum.
Reyndu SUPER COR-
EGA, það er auðvelt
í notkun, og gefur þér
nýja öryggistilfinn-
ingu og vellíðan.
þrælgóð plata hljómsveitinni Eik til
sóma.
Þá er það Bjarka plata Tryggva-
sonar. Reyndar hcf ég ekki mikið
að scgja um þcssa plötu, sem mér
finnst í slappara lagi. Það hefur
lengi verið hald mitt, að ekki væri
llklegt til vinsælda að kópera
crlend lög, hvað þá lög, sem eru
nær því gleymd hér heima. En
það skaðar ekki að reyna, hugsa
víst einhverjir, og sennilega hefur
þcssi plata verið gerð einmitt vegna
þess. Að lokum: Bjarki, þú getur
betur, bara ef þú vilt.
*
Plötubabbl
Still Crazy After All These Years.
Poul Simon
Mest sclda plata fyrr og slðar var
Bridge Ovcr Troubled Water með
þeim Simon og Garfunkel. Eftir
útgáfu þeirrar plötu hættu þeir
félagar að starfa saman og hugðust
freista gæfunnar hvor I slnu lagi,
sem þeir og hafa gert.
Nýjasta plata Poul Simon,
S.C.A.A.T.Y., er örugglega sú
lélegasta, sem hann hefur sent frá
sér. A þessari plötu heyrir maður
ekki þann hugljúfa blæ, sem ein-
kennt hafa fyrri plötur hans, eins og
til dæmis lögin Kodachrome, Was
A Sunny Day og Loves Me Like
A Rock á plötunni There Goes
Rhymin Simon.
Lögin á S.C.A.A.T.Y. eru öll
mjög þunglamaleg og lciðinleg, að
undanskildum lögunum Gone At
Last og gamla Simon og Garfunkel
laginu My Little Town. f því lagi
nýtur Simon fyrrverandi félaga síns
Garfunkel, og er óhætt að segja, að
þeir félagar fari á kostum.
Þó svo að allur hljóðfæraleikur
plötunnar sé mjög góður, bætir það
hana ekki upp að neinu leyti.
Á plötunni notar Simon marga
aðstoðarmenn, og þykir mér ekki
ástæða til að geta þeirra sérstak-
lega, nerna ef vera skyldi The
Jcssi Dixon Singers, sem syngja
bakraddir I laginu Gone At Last,
og svo auðvitað Art Garfunkel,
sem áður cr getið.
Ekki er samt þar með sagt, að
Poul Simon sé búinn að vera,
þó þessi plata sé eins og raun ber
vitni. Við bíðum bara og sjáum,
hvernig næsta plata verður frá
honum.
Extra Texture.
George Harrison
Slðasta plata George Harrison,
Dark Hourse, er ef til vill ein
mesta hörmung, sem hann hefur
frá sér sent. Eftir útkomu þeirrar
plötu töldu margir gagnrýnendur,
að nú væri fcrill Harrisons á enda og
hann væri búinn að glata öllum
hæfileikum til að skapa tónlist.
í kringum 1970, þegar bltlarnir
sáluðust, var talið, að ferill þeirra
Ringós og Georges væri á enda, að
þeir mundu aldrei geta spjarað sig
án hinna. Þessa kenningu átti
George rækilega eftir að afsanna,
er hann gaf út fyrstu sólóplötu
slna, All Things Must Past, sem er
sannkallað mcistaraverk.
Eftir hin hroðalegu mistök, sem
George gerði með útgáfu plötunnar
Dark Hourse, virðist hann heldur
betur hafa tekið sig saman I and-
litinu með því að senda frá sér
plötuna Extra Texture. Þessi nýja
plata hans þykir I mörgu minna
talsvert á plötuna A11 Things Must
Past.
Lögin á plötunni eru öll mjög
góð og minna mörg óneitanlega á
gömlu bltlalögin. Tvö bestu lög
plötunnar finnst mér vera The
Answers At The End og This
(Can’t keep from crying).
Margir úrvals hljóðfæraleikarar
aðstoða Harrison á plötunni, og má
þar nefna meðal annarra: Jim
Horn á saxafón, Leon Russel og
Billy Preston á píanó ogjim Keltner
sem er talinn einn albesti „session”
trommuleikari I heimi.
Þvl oftar sem maður hlustar á
plötuna, þeim mun betur skynjar
maður, hversu góð hún er, og
er mcr til efs, að nokkur af hinum
bítlunum eigi eftir að gera betur á
þessu ári. ^
Þessar plötur fást í hljómdeild
Karnabæjar.
50 VIKAN 48. TBL.