Vikan - 11.01.1979, Qupperneq 48

»,^ Tf*'"*'**&'>f»‘
m
'GLANS
.RAIANS'
lipSSS!
fyrir normal hár fyrir þurrt hár fyrir feitt hár
ÍWM'WtTm
^Q-tnerióka ",
í urujuhálsi 11. Art)«*;jarhverfi, simi 827(K)
blæðir peningum — konan grætur —
ekkert að gera en að borga. Gerðu það
ekki. Staðreyndin er, að við erum ekki
þess virði.
„Bíddu!” sagði Sir Richard og aftraði
honum útgönguleið. „Ef ég greiði
skuldir þínar, munt þú þá fara á
skagann?”
„Ricky, það ert þú sem ert fullur.
Farðu heim.”
„íhugaðu það, Cedric, hvað þú
myndir þú taka þig vel út i
húsarabúningi!"
Hrekkjótt bros sást í augum Cedrics.
„Jú, heldur þú ekki. En einmitt núna lit
ég betur út i Hyde Park. Farðu frá, kæri
vinur. Ég á mjög alvarlegt stefnumót.
Ég veðjaði á gæs í hundrað metra
kapphlaupi við kalkún. Ég hlýt að
vinna. Þetta er íþróttaviðburður ársins.”
Hann var horfinn. Sir Richard varð
einn eftir en hann ætlaði ekki að flýja
eins og ráðlagt hafði verið, heldur ætlaði
hann að bíða og njóta þeirrar ánægju að
hitta háttvirta Melissu Brandon.
Hann þurfti ekki að biða lengi. Þjónn
kom og bauð honum að ganga upp.
hann fylgdi honum upp breiðan stiga og
inn i gestaherbergið á annarri hæð.
Melissa Brandon var myndarleg,
dökkhærð ung kona, rúmlega tuttugu og
fimm ára gömul. Hliðarsvipur hennar
var álitinn gallalaus, en ef horft var
beint framan í hana sást að augu hennar
voru heldur hvöss fyrir fegurð hennar. í
fyrstu hafði hana ekki skort biðla, en
allir hefðarmennirnir sem hrifist höfðu
af fegurð hennar höfðu, eins og hinn
óskammfeilni eldri bróðir hennar orðaði
það, ekki lagt í slaginn. Þegar hann
beygði sig yfir hönd hennar. mundi sir
Richard eftir ísjakasamlíkingu Georges,
en hann raka hana fljótt úr huga sínunt.
„Jæja, Richard.”
Rödd Melissu var köld, rétt eins og
bros hennar virtist frekar vera vélræn
kurteisi heldur en vottur um gleði.
„Ég vona að þér líði vel, Melissa?”
sagði sir Richard formlega.
„Fullkomlega, þakka þér fyrir. Gerðu
svo vel og fáðu þér sæti! Ég býst við að
þú sért hingað kominn til að tala um
hjónaband við mig.”
Hann leit á hana og lyfti brúnum.
„Hamingjan góða!” sagði hann
hljóðlega. „Einhver virðist hafa verið
upptekinn.”
Hún var önnum kafinn við útsaum
og hélt áfram að handfjatla nálina með
ósnortinni stillingu. „Við skulum ekki
vera með neina vafninga?” sagði hún.
„Ég er komin af ástsýkis aldrinum, og
þú, býst ég við, að megi flokka sent
skynsaman niann.”
„Varst þú nokkurn tínia ástsjúk?”
spurði sir Richard.
„Ég vona ekki. Ég þoli ekki svoleiðis
fiflahátt. Auk þess er ég ekki heldur
rómantísk. Að þessu leyti hljótum við
að hæfa hvort öðru mjög vel "
„Ertu viss?” sagði sir Richard og
sveiflaði rólega gullslegnu glasinu.
48 Vikan 2. tbl.