Vikan - 15.02.1979, Qupperneq 4

I
er uppi hanga, orka fremur sem öfugmæli.
Satt að segja er erfitt að trúa því, að við
séum enn í New York. Hverfið minnir helst
á Berlín eftir heimsstyrjöldina síðari: hús,
með gapandi gluggatóftir, önnur hálf-
hrunin eða í algjörri rúst. Heilu skólarnir
standa auðir og yfirgefnir með brotnar
rúður. Öllum innanstokksmunum og öðru
nýtilegu er löngu búið að stela. Sumar
göturnar minna helst á öskuhauga. En hér
hafa ekki verið að verki neinir hermenn
óvinveitts lands, heldur ibúarnir sjálfir.
— Þetta hefur skeð á svo ótrúlega
stuttum tíma, segja þeir félagar daprir í
bragði. — Því nær daglega hverfa
byggingar, sem settu svip sinn á hverfið,
þegar við vorum að alast hér upp. Þá var
þetta prýðilegt hverfi. í rauninni eru þetta
hreint ekki svo gömul hús, og oft er ekkert
að sjálfum byggingunum. Það er bara búið
að éta þær algjörlega upp að innan. Allt er
selt, meira að segja pípulagnirnar.
— Það hefur verið mikið rætt um lausn á
þessum málum, sérstaklega eftir að Carter
kom hingað til að kynna sér ástandið. Nú
er talað um að veita meira fé til
uppbyggingar á þessum húsum. Það hefur
að vísu verið reynt áður, en allt farið á
sömu leið á örstuttum tíma. Þetta
vandamál verður ekki bara leyst með
auknum fjárveitingum.
— Við einstaka götur hafa íbúarnir
sjálfir tekið höndum saman um að vernda
hús sín og viðhalda þeim. Það hefur tekist
ótrúlega vel og er í raun og veru það eina
jákvæða, sem gerst hefur i þessu hverfi á
síðastliðnum árum.
ítalskt brauð — og einn í
líkhús
Á undan okkur ekur stór, hvítmálaður
sendibíll. Á honum stendur: ítalskt brauð
— einstök gæðavara.
— Ef við værum ekki svona fáliðaðir i
kvöld, myndum við stöðva þennan bíl,
segir Ray. — Það segir sig sjálft, að það er
enginn að aka út itölskum brauðum á
þessum tíma og á þessum degi. En vegna
mannfæðar höfum við ákveðið að skipta
okkur aðeins af því allra nauðsynlegasta.
Þokkafull rödd konunnar í talstöðinni
tilkynnir bílslys, og þeir félagar auka
ferðina.
Regnið eykst, og er við komum á slys-
stað, renna rauðir taumar frá öðru bíl-
flakinu og blandast smám saman dökkleitu
vatninu í rennusteininum. Búið er að flytja
hina slösuðu yfir í sjúkrabifreið, einum má
aka beint i líkhúsið. Við sjúkrabifreiðina
stendur kona og grætur hljóðlega, hópur
áhorfenda fylgist með skýrslugerð lögregl-
unnar. Klukkan er að ganga sex á aðfanga-
dagskvöld, en þeim virðist ekkert liggja á
að koma sér heim. Kannski er þetta bílslys
það eina spennandi, sem þetta kvöld hefur
upp á að bjóða.
Á lögreglustöðinni bíður lítil telpa, sem
veit ekki, hvar hún á heima. Hún grætur
hástöfum. Tvær lögreglukonur reyna að
hugga hana, en hún skilur þær ekki. Hún er
á að giska 9 ára og talar bara spænsku.
Lögreglukonurnar ná í túlk.
— Hún segist hafa verið send út til að ná
í mjólk í kaffið, segir túlkurinn eftir að hafa
rætt við telpuna. — Tveir menn tóku hana
uþp í bíl og óku henni langt frá heimili sínu.
Þó ótrúlegt sé, ber hún samt ekki nein
merki þess, að henni hafi verið gert mein.
Hún veit ekki hvar hún býr og gengur ekki
í neinn skóla.
Einn lögreglumannanna kaupir handa
henni kók, og túlkurinn heldur áfram að
ráeða við hana. En hún getur engar
upplýsingar gefið, heldur bara áfram að
gráta niður í pappaglasið sitt.
Sérhæfingin nær líka til
glæpamanna
William sýnir okkur lögreglustöðina. Á
einum veggnum hangir mynd til minningar
um fallinn félaga, og við spyrjum um
tildrög þess.
— Hann var skotinn á bar, segir William
— Hann ætlaði að stilla þar til friðar og
áttaði sig ekki á því, að mennirnir voru
vopnaðir.
— Borgaryfirvöld ætluðu sér einu sinni
að örva félagslífið í þessu hverfi með því að
stuðla að uppbyggingu svokallaðra
tómstundaklúbba. Þetta áttu ekki að vera
nein gróðafyrirtæki, aðeins uppörvandi
þáttur i félagslifi hverfisins til að forða fólki
frá götunni. Þetta snerist algjörlega við i
höndum þeirra. Þessir klúbbar eru nú
flestir reknir af Mafíunni, sem greiðir ekki
einu sinni söluskatt af veitingum. Þarna
blómgast svo fjárhættuspil, eiturlyfjasala
og alls kyns glæpir, án þess að við fáum
miklum vörnum við komið.
í hliðarherbergjum hanga möppur á vegg
með ýmsum minnisatriðum fyrir lögregl-
una, þar á meðal hegðunarmynstri eftir-
lýstra glæpamanna.
— Vissulega hefur hver glæpamaður sitt
sérstaka hegðunarmynstur, segir William.
Util stúlka, sam veit ekki hvar hún 6 hahna, ásamt túBcL
S Vikan 7. tbl.