Vikan - 15.02.1979, Page 9

Þeir gleymdu ekki að óska blaðakonunni gleðilegra jóla.
Ég fylgi með og finnst allt í einu upplagt
að gæða þeim á jólakexinu mínu, svona
eins og í sárabætur fyrir að eyða jóla-
nóttinni í fangaklefa. Lögreglumennirnir
verða dálítið skrýtnir á svipinn, er ég veð
inn í hópinn með kexkassann á lofti, en
gera enga tilraun til að stöðva mig.
— Má taka meira en eina, spyr sá fyrsti
og kafar með lúkuna niður í kexkassann,
án þess að bíða eftir svari.
— Fyrir hvað varstu tekinn, góði, spyr
ég snaggaralegan náunga, sem brosir hvað
breiðast til mín.
— Lenti í slagsmálum við bróður minn,
svarar hann glaðlega.
— Finnst þér nú ekki ósköp ljótt að
standa í slagsmálum við ættingja þína,
svona á jólunum, spyr blaðakonan
móðurlega.
— Það er nú fjandakornið verst að láta
hirða sig fyrir það, segir hann, og rödd hans
ber ekki vitni um neina vorkunnsemi með
börðum ættingjum, hvað sem öllum jólum
líður.
Eftir eina umferð er kexkassinn með
huggulegu, ensku landslagsmyndinni
tómur, og fangarnir eru tíndir í klefa sina,
einn og einn.
Enginn gleymir að veifa hinni örlátu
blaðakonu i kveðjuskyni, og þeir óska
henni innilega gleðilegra jóla.
Morð og ofbeldi daglegt
brauð
— Veistu við hvern þú varst að tala,
segir William, er hann hefur lokið við að
sinna föngunum. — Hann var að enda við
að kála bróður sínum — stakk hann til
bana.
— En hann var svo ósköp glaðlegur,
segir blaðakonan vantrúuð.
— Þessir vesalingar hafa löngu misst
allar mannlegar tilfinningar, segir William.
— 1 þessum frumskógi eiturlyfjanna eru
morð og ofbeldi ekki annað en daglegt
brauð. Við erum orðnir því svo vanir, að
stundum furðum við okkur á því að hitta
fólk, sem er nokkurn veginn venjulegt.
Allt í einu taka klukkur gömlu, hrörlegu
Auður og yfirgefinn skóli.
7. tbl. Vikan 9