Vikan - 15.02.1979, Síða 52

brigðum, en ég hef ekki minnsta hug á
að kvænast systur þinni,” sagði sir
Richard og fékk sér í nefið.
Beverly gapti. „Á-áttu við að hún h-
hafi ekki viljað þig?”
„Nei, ég á ekki við það.”
„En þá er það svo g-gott sem öruggt.”
„Ekki hvað mig varðar, trúðu því.”
„Hv-hver andskotinn,” sagði Beverly
ráðvilltur.
„Svo að þú sérð það,” sagði sir
Richard, „að ekkert hindrar mig i því að
skýra Saar lávarði frá þessu atviki.”
„Þú m-myndir ekki kjafta því í föður
minn,” hrópaði Beverly og stökk upp af
trjábolnum.
„Það er alveg undir þér komið, minn
kæri Beverly.”
„En, andskotinn h-hafi það maður, ég
get ekki skilað þeim aftur. Ég er búinn
að segja þér það að ég er gjaldþrota.”
„Ég get vel ímyndað mér það, að
hefði ég kvænst inn í fjölskyldu þína, þá
hefði það kostað mig talsvert meira en
tólf þúsund pund. Ég er reiðubúinn til
þess að greiða skuldir þínar — en, í
síðasta sinn, Beverly.”
„F-fallega gert af þér,” tautaði
Beverly. „Láttu mig fá p-peningana og
ég skal sjá um að greiða þær.”
„Ég er hræddur um að kynni þín af
kaftein Trimble hafi leitt til þess að þú
álítur alla jafn auðtrúa og hann. Ég
aftur á móti legg ekki hið minnsta traust
á orð þín. Þú getur sent yfirlit yfir
skuldir þínar til heimilis rnins. Ég held að
það sé ekki fleira — nema það, að þú
munt skyndilega þurfa að fara til
London. Þú munt fara frá Crome Hall
ekki seinna en í fyrramálið, ef að þú ert
meðfullu viti.”
„Fj-fjárinn, ég læt þig ekki skipa mér
fyrir. Ég fer þegar mér sýnist.”
„Ef að þér sýnist ekki svo í fyrra-
málið, þá ferð þú héðan í fylgd með
lögreglumanni.”
Beverly settti dreyrrauðan. „Við
sjálfan Drottinn, þá skalt þú fá þetta
borgað, Richard.”
„En ekki, ef að ég þekki þig rétt, fyrr
en ég hef borgað skuldir þínar,” sagði sir
Richard og snerist á hæli.
Beverly stóð kyrr og horfði á hann
ganga eftir stígnum, þar til hann hvarf í
kjarrþykknið. Það var ekki fyrr en eftir
töluvert langa stund, sem að hann
uppgötvaði það, að þó sir Richard hefði
verið óþægilega hreinskilinn hvað
varðaði sum atriði, þá hafði hann ekki
gefið upp hvernig eða hversvegna hann
væri kominn til Queen Charlton.
Beverly íhugaði þetta. Það gæti
auðvitað verið að sir Richard væri að
heimsækja einhverja kunningja sem
ættu heima í nágrenninu, en fyrir utan
hús sem tilheyrði einhverri ungri stúlku,
þá var Crome Hall eina sveitasetrið í
mílu fjarlægð. Því meira sem Beverly
íhugaði málið, þeim mun óskiljanlegri
var vera sir Richards þarna. Vegna
einskonar forvitni grunaði hann fljót-
lega að hér væri eitthvað einkennilegt á
GLA UMGOSINN
seyði og hann hugsaði um hvort hann
myndi geta grætt eitthvað á þessu.
Hann var ekki hið minnsta þakklátur
sir Richard fyrir að lofa að borga skuldir
hans. Auðvitað vildi hann gjarnan losna
við ákafa skuldheimtumenn, en honum
fannst það óskynsamleg eyðsla að borga
skuldir sem hægt væri að draga lengur.
Þar að auki myndi uppgjör skulda hans
ekki renna í hans eigin vasa og það var
erfitt að koma auga á leið til að lifa
áfram því lífi sem hann hafði lifað
hingað til.”
Hann tók upp menið og skoðaði það.
Þetta var einstakt listaverk og margir
steinanna voru ótrúlegir að stærð.
Verðmæti þess var jafnvel tvöföld tólf-
þúsund pundin. Það var að sjálfsögðu
ekki auðvelt að selja stolna muni, en
jafnvel þó hann hefði ekki getað selt
það fyrir meira en tuttugu þúsund pund,
ætti hann ennþá áttaþúsund eftir í
vasanum, þar sem hann þyrfti ekki
lengur að deila ágóðanum með kaftein
Trimble. Beverly fannst að kafteinn
Trimble hefði eyðilagt allt saman og ætti
því ekki neitt skilið. Ef aðeins væri hægt
að þagga niður i Richard. Trimble þyrfti
aldrei að vita að meninu hefði verið náð
af Jimmy Yarde, og hann gæti selt
menið sér einum til ágóða, eina mannin-
um af þeim þrem er tekið höfðu þátt í
þjófnaðinum, sem átti rétt til þess.
Því meira sem hann hugsaði um þetta
og þvi lengur sem að hann horfði á
demantana, þeim mun sannfærðari var
Beverly um að i stað þess að hjálpa
honum út úr fjárhagsvandræðunum,
væri sir Richard að ræna af honum átta-
þúsund pundum ef ekki meiru. Hann
varð æ særðari og ef að hann hefði getað
á þessu augnabliki skaðað sir Richard,
án þess að komast í vandræði sjálfur,
þá hefði hann ekki hikað við það.
En fyrir utan það að liggja í leyni og
skjóta hann, þá virtist ekki vera mikið
sem hann gæti gert sir Richard án þess
að skaða sjálfan sig; en þó að hann
myndi verða mjög glaður við að frétta
lát sir Richards, þá var morðhugur hans
ekki meira en það, að hann óskaði f>ess
að Richard myndi detta út um glugga og
hálsbrotna, eða verða fyrir árás stiga-
manna og deyja. Honum fannst þó eitt-
hvað dularfullt við það að sir Richard
skyldi vera staddur í þessu afskekkta
þorpi og að það væri vel þess virði að
komast að því hversvegna hann væri
hér.
Á meðan gekk sir Richard aftur til
þorpsins og kom til George í þann mund
sem verið var að teyma tvo kóf-
sveitta hesta inn í útihúsið og skipti-
vagni var ýtt inn í eitt hornið á garðin-
um. Hann var því reiðubúinn að hitta
fyrir ókunnuga þegar hann kæmi inn i
krána, og hugleiðinga um hverjir þeir
væru var ekki þörf þegar hann gekk inn i
forstofuna og sá þar roskna hefðarfrú
sem sat tilkomumikil á einum eikar-
bekkjanna og kældi sig með því að blaka
blævæng all kröftuglega. Við hlið
hennar stóð lágvaxinn og þrekinn ungur
herramaður með Brutusgreiðslu, sem
neri á sér augabrýrnar. Hann var með
kringlótt augu sem höfðu ekki neinn sér-
stakan lit og þegar litið var á hann á
hlið, líktist hann óneitanlega ufsa.
Sömu óheppilegu einkenni var hægt
að sjá á frú Griffin, þó að þau væru ekki
eins áberandi. Frúin var mjög þrekvaxin
og henni virtist vera mjög heitt. Það van
ekki ólíklegt að rauðblár ferðaklæðn-
aður úr satíni ásamt þykkri grárri ullar-
kápu hafi aukið eitthvað á vanlíðan
hennar. Hún var með húfu á höfði sem
var skreytt svo mörgum fjöðrum, að það
minnti sir Richard ósjálfrátt á jarðarför.
Gestgjafinn stóð fyrir framan hana og
virtist vera i varnarstöðu. Þegar Sir
Richard gekk inn sagði hún af mikilli
einbeitni:
„Þér skrökvið að mér! Ég krefst þess
að þessi unglingur verði færður hingað
„En, mamma!” sagði ungi þrekni
maðurinn óánægjulega.
„Þögn, Frederic,” sagði frúin.
„En hugsaðu um það mamma. Ef að
— að ungi maðurinn sem gestgjafinn
minntist á, er á ferð með frænda sínum,
þá gæti hann ekki verið — verið frændi
minn, er það?”
„Ég trúi ekki orði af því, sem þessi
maður segir,” sagði frú Griffin. „Það
kæmi mér ekki á óvart þó að honum
hefði verið mútað.”
Gestgjafinn sagði að enginn hefði
reynt að múta honum.
„Svei!” sagði frú Griffin.
Sir Richard fannst vera kominn tími
til þess að hann gerði vart við sig. Hann
gekk í áttina að stiganum.
„Hérna er herrann,” sagði gestgjafinn
og honum létti. „Hann mun sjálfur
segja yður að allt sem ég sagði var sann-
leikur, frú.”
Sir Richard stansaði, lyfti brúnum og
leit frá frú Griffin á son hennar og frá
hr. Frederic Griffin á gestgjafann. „Ég
biðst afsökunar," sagði hann.
Athygli Griffin fólksins beindist strax
að honum. Augu herramannsins voru
sem limd við bindið hans; frúin, sem
drakk í sig þann viðhafnaranda sem lék
um hann, var augsýnilega undrandi.
„Ef yðar hávelborinheit leyfir," sagði
gestgjafinn. „Frúin hér er að leita að
ungum herramanni, sem hefur strokið
úr skóla, en ungi maðurinn er skjól-
stæðingur hennar. Ég sagði henni að
það væri aðeins einn ungur herramaður
hér í húsinu og hann væri frændi yðar
og væri ég yður þakklátur ef þér vilduð
staðfesta það.”
„Einmitt það,” sagði sir Richard
leiður. „Ég veit ekki til þess að þér hafið
neina aðra hér í gistingu nema mig og
frænda minn.”
„Spurningin er: Eigið þér ungan
frænda?” spurði frú Griffin.
Sir Richard lyfti einglyrninu, virti
hana fyrir sér og hneigði sig. „Ég var
alveg viss um það að ég ætti ungan
frænda, frú. Mætti ég spyrja hvaða
áhuga þér hafið á honum?”
„Ef hann er raunverulega frændi
yðar, þá hef ég engan áhuga á honum,”
svaraði frúin örlátlega.
„Mamma!” hvislaði sonur hennar ang-
istarlega. „Hugsaðu málið, ég bið þig!
Þetta er ókunnugur maður. Og engar
sannanir. Farðu þér hægt.”
„Ég fer mér alveg nógu hægt,” sagði
frú Griffin og fór að gráta.
Þetta varð til þess að gestgjafinn fór
frá og hr. Griffin varð taugaóstyrkur.
Þess á milli sem hann reyndi að hugga
móður sína, afsakaði hann svo einkenni-
lega hegðun hennar fyrir prúðbúna
manninum. Hann varð sífellt óstyrkari
og var nú farinn að tala í samhengislaus-
um setningum. Undrunarsvipur sir
Richards kom honum endanlega úr jafn-
vægi og hann sagði að lokum: „Ef satt
skal segja þá hefur móðir mín ofreynt
sig.”
„Trausti mínu hefur verið misboðið,”
greip frú Griffin fram í og leit upp úr
vasaklútnum.
„Já, mamma, einmitt. Trausti hennar
hefur verið misboðið, herra, vegna —
vegna hneykslanlegrar hegðunar frænda
míns, sem hefur...”
„Ég hef aiið nöðru við brjóst mér,”
sagði frú Griffin.
„Einmitt, mamma. Hún hefur alið —
kannski ekki alveg það, en það er mjög
slæmt að misbjóða svo tilfinninganæmri
konu.”
„Allt mitt líf,” fullyrti frú Griffin,
„hef ég aðeins fundið fyrir vanþakk-
læti.”
„Mamma, þú getur ekki hafa fundið
aðeins fyrir — þú veist að það er ekki
svoleiðis. Stilltu þig. Ég bið yður að sýna
þolinmæði herra. Allar kringumstæður
eru svo einkennilegar og hegðun frænda
míns hefur haft svo slæm áhrif á
vesalings móður mína, að í stuttu
máli...”
„Það versta við þetta allt saman er
hvað þetta er ósiðsamlegt,” sagði frú
Griffin.
„Einmitt, mamma. Sjáið þér til, herra,
að það eru ósiðsamlegheitin — ég á við
að móðir mín er ekki með sjálfri sér.”
„Ég mun aldrei framar geta borið
höfuðið hátt,” fullyrti frúin. „Ég er viss
um að þessi maður er í bandalagi við
hana.”
„Mamma, ég bið þig!"
„Hana?” endurtók sir Richard undr-
andi.
„Hann,” leiðrétti hr. Griffin.
„Þér verðið að afsaka, ef ég skil ykkur
ekki rétt,” sagði sir Richard. „Mér skilst
að frá ykkur hafi týnst unglingur og
því eruð þér nú hér.”
Framhald I nœsta blaði.
52 Vlkan 7. tbl.