Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 15

„Það var heilmikið blóðbað. Siglinga-
maðurinn féll strax, síðan sprengju-
varparinn. Loftskeytamaðurinn og efri
miðskyttan særðust. Og það kviknaði í
hjá miðskyttunni. Það var skotið á
hlífina hjá mér, bæði stýrin brotnuðu og
það komu göt á tankana. Þá varð vini
okkar, Þjóðverjanum, á í messunni.
Hann hélt að við værum búnir að vera
og kom of nálægt, en þá hafði Johnny
fært sig um set og beið tilbúinn.”
„Og skaut hann niður?”
„Alveg rétt. Tuttugu mínútum siðar
náðum við ensku ströndinni við illan
leik, og mér tókst með snilli minni að
lenda henni á plægðum akri i grennd við
Cromer.”
„Hvað með Johnny?”
„Þetta hafði slæmar afleiðingar fyrir
hann. Hann var illa brenndur á höndum
og var með kúlu i handleggnum. Skurð-
læknarnir á herspitalanum unnu krafta-
verk á honum, en hann varð aldrei
samur maður eftir þetta.”
„Hvaðáttu við?”
„Fram að þessu höfðum við hent
gaman að öllu saman, eins og skólastrák-
ar að leika sér. Við gerðum grin að
húnaveiðum og þrælasölu. En allt tekur
breytingum. Það dóu svo margir sem ég
þekkti, Kate, svo að lokum. . .” Hann
andvarpaði.
„Hvað gerði Johnny eftir þetta?”
„Hann lauk tímabilinu, cn hann átti
þrjár árásir eftir. Ég hitti hann aftur
þegar hann fór til Buckingham hallar, til
að taka á móti flugorðunni."
„Varst þú þar líka?"
„Já.” Ég hefði ekki þurft að spyrja.
Hann hlaut að hafa fengið viðurkenn-
ingu lika.
„Síðan var Johnny hækkaður i tign,
gerður að liðþjálfa og sendur til Mið-
Austurlanda. Hann flaug Haliföxum frá
Egyptalandi yfir ítaliu. Það er ekki eins
slæmt og hérna. ítalirnir eru ekki harðir
og engir baráttumenn.”
„Og síðan var hann sendur aftur
heim?"
Hann kinkaði kolli. „Ég var alveg
undrandi þegar hann kom hingað.
Menn eru oft látnir Ijúka tveimur
þjónustutimabilum, hvort sent þeim
likar það betur eða verr, en það þriðja er
sjálfboðavinna.”
„Þú hlýtur að skilja það manna best,”
sagði ég. „Er ekki sömu sögu að segja
um þig?"
„Ég veit ekki,” sagði hann og brosti,
en brosið náði ekki til augnanna.
„Hvað er það, Richie?” spurði ég.
„Langar ykkur til að deyja eða hvað?”
„Sleppum þessu,” sagði hann. „Ég hef
aldrei verið gefinn fyrir heimspeki af
þessu tagi. Spurðu pabba þinn. Hann
gæti ef til vill notað það í sunnudags-
predikun.”
Hann gekk að útganginum og ég
fylgdi á eftir. Hann hjálpaði mér niður.
Tveir trukkar komu akandi. Út úr þeim
komu menn í samfestingum, sem
dreifðu sér á vélarnar og litu forvitnis-
lega á Richie og mig. J>eir heilsuðu
kumpánlega. En Richie var dálitið sér-
stakur, eins og ég var að byrja að komast
að.
Við stóðum við hliðina á Stóru Bertu
og ég leit á sprengjuröðina sem var
máluð á hliðina. „Hvað á ég að gera,
Richie?” spurði ég án þess að líta á hann.
„Það er undir sjálfri þér komið, stúlka
litla.”
„Já, ég sé það núna.”
Hann tók utan um axlirnar á mér.
„Vertu kát. Veröldin er furðuleg og
stundum gerast kraftaverk.”
En ég trúði honum ekki eitt augnablik
og grúfði mig niður við öxl hans á leið-
inni að mótorhjólinu.
Lausnin var svo einföld að ég furðaði
mig á þvi að ég skyldi ekki hafa fundið
hana fyrr. Ég gat varla beðið eftir að
komast heim og ég sagði ekki eitt einasta
orð við Richie nema til að þakka
honum, þegar hann hleypti mér út við
húsdyrnar.
Þegar ég kom inn í stofu sátu
foreldrar minir við arininn og voru að
drekka síðdegiste og borða ristað brauð
með smjörlíki og heimatilbúnu mar-
melaði. Móðir min leit upp og sagði:
„Hvað varst þú að gera?”
Ég kom mér beint að efninu. „Ég hef
verið að hugsa, mamma. Þú ert alltaf að
segja mér að ég hafi ekki nóg að gera.”
Faðir minn leit upp úr blaðinu og leit
rannsakandi á mig yfir gleraugun. „Nú,
já,” sagði móðir mín varfærnislega.
„Ég er komin með lausnina. Þú ert
alltaf að tala um að þig vanti hjálp við
kaffivagninn í Upton Magna." Ég
rétti út arminn. „Ég skal bjarga því.”
Ég leit á föður minn og lækkaði róm-
inn. Það varð grafarþögn. Hann tók af
sér gleraugun. „Það þýðir ekkert,
Kathie. Ef strákurinn vill ekki hitta þig,
þá vill hann ekki hitta þig og þar með er
það útrætt mál.”
„Það er ekki svo einfalt lengur
pabbi,” sagði ég. „Ég hitti Richie áðan.
Hann fór með mig upp á völl og sýndi
mér vélina hans Johnnys. Og hann sagði
mér ýmislegt sem ég vissi ekki áður. Ég
skil þetta allt miklu betur núna. Honum
finnst öllu vera lokið fyrir sér. Mig lang-
ar að sýna honum að svo sé ekki.”
Hann starði á mig. Það var móðir
mín sem mér til undrunar sagði blíð-
lega. „Hún hefur rétt fyrir sér, George.
Okkur vantar alltaf fólk á næturvaktina
í kaffivagninum.”
„En hún er svo ung,” sagði faðir
minn.
„En þú sagðir. ..” mér var þungt niðri
fyriroghanngreipfram ífyrirmér.
„Að ungt fólk verði að vaxa ört á
striðstímum. Allt í lagi, Kathie, hlifðu
mér við þessu.”
„Og hún verður alltaf með mér,”
sagði móðir mín. Faðir minn svaraði
ekki heldur einbeitti sér að því að troða i
pipu sína. „Hann er góður piltur,
George,” bætti hún við blíðum rómi.
Hann andvarpaði. „Ég veit hvenær ég
er sigraður. Það er óþarfi að þjarma að
mér.” Hann sneri sé að mér. „Allt í lagi,
Kathie. Reyndu þig í viku. Sjáðu til
hvernig gengur. En ef það gengur ekki
Ég kastaði mér í fangið á honum og
kyssti hann. Siðan hljóp ég að pianóinu.
Það myndi ganga vegna þess að það
varð að ganga. Ég var full eftirvænt-
ingar og byrjaði að leika Bach prelúdiu,
eftirlæti Johnnys. Ég held að ég hafi
aldrei leikið jafnvel.
Það var kalt þessa nótt, kaldara en
það hafði verið i nokkurn tima og þó að
ég væri vel klædd varð ég vör við það.
Byrjunin var slæm, vegna þess að vél-
arnar fóru á áætluðum tima. Fyrrihluta
nætur var ekkert að gera hjá okkur i
kaffivagninum nema ef seinkun varð og
áhöfnin þurfti að hanga og bíða.
Ég sá Johnny þannig ekki einu
sinni úr fjarlægð. Vélarnar voru fleiri en
ég hafði gert mér i hugarlund og áhafn-
irnar voru fluttar á vörubílum. Loftið
var svo þrungið vélargný að það
heyrðist varla mannsins mál. Ég stóð við
hliðina á vagninum og horfði á vélarnar
hefja sig til flugs hverja á eftir annarri.
Það var enn albjart klukkan tiu svo
að ég gat fylgt þeim eftir góða stund
áður en þær hurfu bak við sjóndeildar-
hringinn.
HLUTI
Gamla frú Smith úr þorpsbúðinni
hjálpaði móður minni þessa nótt og ég
heyrði að hún spurði:„Hvert fara þeir
nú?”
Það vissu allir á vellinum þó að það
ætti að vera leyndarmál. „Berlín,” sagði
móðir min. „Það er átta tima ferð.”
„Þeir fara þá að tinast inn um hálf
sex ef veðrið helst.”
Við höfðum enga viðskiptavini.
„Hvað nú? Eigum við að bíða?” spurði
ég móður mina.
„Nei, Drottinn blessi þig,” sagði hún.
„Eftir fimm minútur koma allir strák-
arnir sem vinna á vellinum. Það verður
nóg að gera hjá þér, vertu viss.”
Og hún hafði rétt fyrir sér. Mér þótti
það alls ekki miður. Ég hafði þá eitthvað
fyrir stafni og allir virtust vera svo kátir,
meira að segja eftir miðnætti, þegar
tók að kólna. En þannig nálgaðist fólk
hvert annað á tímum stríðsins. Ég veit
að ég er gamaldags og ef til vill róman-
tísk, en dagbókin mín segir mér að
svona hafi þetta verið. Við drógumst
hvert að öðru af því að við urðum að
standa saman. Allir héldu sömu leið,
eins og Richie orðaði það eitt sinn.
Frú Smith svaf frá miðnætti til
klukkan hálf þrjú á þröngum bekk aftast
í vagninum. Þegar hún vaknaði lagði ég
mig og sofnaði samstundis. Ég rankaði
við mér við það að verið var að hrista
mig til.
„Vaknaðu, Kathie. Þeir eru að
koma." sagði móðir min.
Ég stökk á fætur og þaut út. Klukk-
una vantaði korter í sex og það var mjög
kalt en skyggnið var ágætt. Fyrsti
Lancasterinn var að lenda, það hvein i
hemlunum og móðir mín kallaði.
„Komdu, Kathie, verk að vinna.”
Við lögðum samlokur á afgreiðslu-
borðið og helltum mjólk í marga tugi
bolla. Fyrstu áhöfnina dreif að. Eftir það
hafði ég litinn tima til að svipast um.
Vélarnar komu hver af annarri, sumar
heilmikið skemmdar. Ekki var að sjá á
mönnunum, sem þyrptust uni kaffivagn-
inn, að þeir hefðu minnstu áhyggjur,
ekki einu sinni þegar ein vélin lcnti allt
of harkalega með hálft stél.
Það braust út hæðnishlátur.
„Aumingja Charlie gamli, skellur hann
nú aftur á magann,” kallaði einhver,
nema hvað hann notaði annað orð.
Þeir voru allir þreytulegir, skitugir i
frarnan og baugóttir eftir hlífðargler-
augun, en samt voru þeir alveg ótrúlega
kátir. Það var eitthvað vitlaust við þetta.
Eitthvað öðruvisi en það átti að vera.
Ég leit upp um leið og önnur vél lenti og
sá Richie koma gangandi i áttina til mín.
Hann var i flugmannsjakka og stígvél-
um, með húfuna aftur á hnakka eins og
venjulega og bar fallhlíf í annarri hendi.
Hann veifaði til mín og undrunin
leyndi sér ekki. Bílstjórinn á einum
trukknum, sem ég hafði tekið eftir áður,
hljóp til hans og kyssti hann. Seinna
komstégaðþvi að hún hét Anne-Marie
Perrier og var frá Belgíu. Hún var ein
„Það var heilmikið blóðbað," sagði Richie.
„Siglingamaðurinn féll strax, síðan sprengjuvarp-
arinn. Loftskeytamaðurinn og efri miðskyttan
særðust. Og það kviknaði í hjá miðskyttunni. Það
var skotið á hlífina hjá mér, bæði stýrin brotnuðu,
og það komu göt á tankana. Þá varð vini okkar,
Þjóðverjanum, á í messunni. Hann hélt að við
værum búnir að vera, og kom of nálægt, en þá
hafði Johnny fært sig um set og beið tilbúinn."
23. tbl. Vikan 1S