Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 50

FRAMLIÐINN
LÆTUR EYÐI-
LEGGJA BRÉF
Maður var nefndur Ludvig Dahl. Hann
var dómari og síðar bæjarfógeti í Frederiks-
stad í Noregi. Hann fékkst í mörg ár við
sálarrannsóknir. Miðillinn var dóttir hans,
Ingibjörg. En stjórnendur hennar voru
tveir framliðnir bræður hennar, Ludvig og
Ragnar, og frá þeim komu alveg ótvíræðar
sannáftir fyrir því að þeir væru þeir sem
þeir sögðust vera. Faðir þeirra, bæjar-
fógetinn, skrifaði þrjár bækur um
rannsóknir sínar og var síðasta bókin gefin
út á ensku og var afar vel tekið í Englandi.
Sir Oliver Lodge skrifaði formála fyrir
henni. Það sem hér á eftir verður hermt er
úr þessari bók.
Þessi saga er um framliðinn mann, sem
lét eftir sig bréf, sem snerti sæmd jarðn-
eskrar konu, svo eftir andlátið gat þessi
maður ekki öðlast frið fyrr en þessi bréf
væru eyðilögð.
Sagan hefst á því að kona alþekkts og
mikilsmetins vísindamanns sá eina nótt
eftir miðnættið háan, beinvaxinn og kjól-
klæddan mann í forstofunni hjá sér. Hann
ávarpaði hana og mælti: „Það var sá 23. í
gær. Ég ætlaði bara að sýna mig til þess að
þér munið að ég hef komið hingað.” Þá
hvarf hann.
Frúin sá hann alls fimm sinnum. Fjórða
skiptið sem hún sá hann var liðið nákvæm-
lega eitt ár síðan hún sá hann fyrst. Hún
var þá í trans og sat uppi í rúmi sínu að
næturlagi. Þá talaði hún við þennan gest
nokkuð lengi og maðurinn hennar hlustaði
á — það er að segja, hann heyrði það sem
konan sagði og gat að nokkru leyti ráðið af
orðum hennar hvað gesturinn hefði sagt.
En það sem á vantaði fékk hann með því
að spyrja konu sína áður en hún vaknaði úr
transástandinu. Svo skrifaði hann frásögn
af þessu tafarlaust þá um nóttina, þegar
samtalinu var lokið.
í þessari samræðu kom það meðal
annars fram frá gestsins hálfu að hann gæti
ekki komist í samband við aðra framliðna
menn, og engir aðrir jarðneskir menn en
hún hefðu séð sig. Hann kvaðst ekki geta
beðið til guðs, en hann vildi gjarnan að hún
hjálpaði sér til þess að geta það. En ekki
minntist hann þá á neitt erindi sem hann
ætti þangað í húsið.
Síðasta skiptið birtist hann henni 21.
desember 1927. Þá sá hún hann ganga
þvert yfir svefnherbergi þeirra hjóna og
gráta.
UNDARLEG ATVIK XXXII'
ÆVAR R. KVARAN
Þann 15. okt. 1928 heimsótti miðillinn
frú Ingibjörg, ásamt móður sinni og frænd-
konu, þessi hjón. Hún vissi ekkert um sýnir
húsfreyjunnar. Sambandsfundur var
haldinn og Ingibjörg lýsti í transástandi
kjólklædda manninum. Það voru hinir
framliðnu bræður hennar sem komu
honum þar á framfæri. Þá spurði Ingibjörg
hvort þau hefðu nokkurn tíma verið saman
á dansleik og auðheyrt er að henni líst vel
á hann. Gesturinn biður hins vegar fyrir-
gefningar á þvi að hann troði sér hér inn,
segir til nafns síns og kveðst hafa beðið eftir
tækifæri til þess að koma með það sem
hann beri fyrir brjósti. Hann heldur að hún
geti hjálpað sér nokkuð, en hann verði fyrst
að reyna að kynnast henni betur. Og hann
biður um leyfi til þess að fá að nota
hæfileika hennar.
Aftur var haldinn sambandsfundur þar
sem þessi maður kom. Um þennan fund
var ekkert skráð annað en það að þegar
. Ingibjörg vaknaði úr transinum fann hún
bréf, skrifað með blýanti, einkennilegri rit-
hendi, á borðinu fyrir framan sig. Og þar
tjáir bréfritarinn henni að hann ætli sér að
leita til hennar um hálp þegar góð skilyrði
verði fyrir hendi.
Þann 4. mars 1929 sér Ingibjörg þennan
ókunna mann í þriðja sinn á sambands-
fundi. Þá segir Ludvig, hinn framliðni
bróðir hennar, henni að þessi maður eigi
ólokið starfi sem hann vilji fá hana til þess
að hjálpa sér með. Þá snýr ókunni
maðurinn sér beint að henni. Hún þekkir
hann aftur en verður hrædd við það, þegar
hann spyr hana hvort hún vilji vera
verkfæri sitt. Hún afsegir það. En Ludvig
útskýrir fyrir henni að maðurinn eigi ekki
við annað en að biðja hana að hjálpa sér
með eitthvað sem þjái hann. Hann hafi
verið að leita að nokkru árum saman. Og
nú eigi hún að fara með honum inn í her-
bergi í húsinu, þar sem hún hafi séð hann í
fyrsta skipti.
Framhaldið og niðurlagið kom 29. maí
1929 á heimili frúarinnar, sem þá hafði séð
hann fimm sinnum. Þá er enn haldinn
sambandsfundur og Ingibjörg sem var í
transi beðin að hjálpa þessum manni. Hún
er nokkuð treg en lætur samt til leiðast og
er henni sagt að leggja af stað og elta fram-
liðnu mennina.
Húsbóndinn á þessu heimili, vísinda-
maðurinn sem frá var sagt, var viðstaddur
þessa tilraun ásamt 4 öðrum auk miðilsins.
Hann samdi mjög nákvæma frásögn af-því
sem næst gerðist.
Miðillinn fór inn í svefnherbergi hjón-
anna og fundarmenn eltu hana. í einu
horni herbergisins voru dyr að einhverri
smákytru sem var undir súð, en við þær
dyr hafði húsfreyja tvívegis séð gestinn
hverfa. Inn um þessar dyr var þá ekki hægt
að komast, því húsgögn höfðu verið settt
■inn í kytruna og inn fyrir dyrnar. Húsbónd-
inn fór þá aðra leið þar inn, ýtti húsgögnun-
um frá, svo gangur varð eftir miðju gólfinu.
Húsráðandi segir svo frá:
„Ég lauk upp hurðinni. Frú Ingibjörg
kom inn og konan mín á hæla henni. Nú
var orðið svo þröngt að við stóðum alveg
hvert hjá öðru. Meðan á þessu ferðalagi
stóð hafði frú Ingibjörg alltaf verið að tala
við ókunna manninn og Ludvig. Þegar hún
var komin inn í kytruna stóð Ingibjörg
nokkra stund kyrr á miðju gólfi og þreifaði
með hendinni út í loftið tvisvar sinnum í
áttina til suðvesturhornsins á herberginu;
og tvisvar lagði hún höndina á súðina.
„Það var þá hér,” segir hún svo í
transinum. — „Þykir yður verra að ljósið
komi frá tveim hliðum?” En ljós kom frá
tveim hliðum: forstofunni og suðurglugga.
Nú lokaði húsbóndinn hurðinni að forstof-
50 Vikan 23. tbl.