Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 17

þeirra sem ók áhöfnunum til og frá mat-
salnum og þess háttar.
Allt í einu kom ég auga á fööur minn
í þvögunni. Hann gekk um hlæjandi og
bauð sígarettur og gerði að gamni sínu.
Hann var öðruvísi en venjulega. Mér
fannst eins og ég hefði aldrei vitað fyrr
hvernig hann var í raun og veru.
Skyndilega var eins og allt snerist til
verri vegar. önnur Lancaster vél kom á
allt of miklum hraða og magalenti við
enda brautarinnar. Það varð sprenging
og siðan fór allt á ferð og flug. Slökkvilið
og sjúkrabílar þutu til og ég sá föður
minn stökkva upp i jeppa sem ók hjá.
Ég stóð og starði skelfingu lostin á
vélina i björtu báli. Þá varð ég vör við
hönd á erminni minni, og það var verið
að tala til inin, krefjandi röddu. Ég kom
til sjálfrar min og leit niður á litinn,
glaðlegan Ástraliumann. „Gefðu mér
tebolla, elskan," sagði hann. „Ég er að
deyja ur kulda.”
Ég hellti tei í bolla, hugsunarlaust.
Mennimir i kring hlógu enn og töluðu
sanian, en bak við þá steig svartur
reykur til himins. Ég skildi hvorki upp
né niður, sem ekki var von. En
skilningurinn jókst siðar.
Ég rétti áströlsku skyttunni tebollann.
Þá kom ég auga á Johnny standa aftar-
lega í þvögunni og horfa undrandi á mig.
Hann hélt á fallhlíf i annarri hendi og
hafði tekið af sér hjálminn en hann var
með dökka bauga undan hlífðargler-
Sumarið
sem var
augunum. Ég hellti tei i bolla, opnaði
dyrnar og gekk til hans.
Ég rétti honum bollann og sagði
ákveðin í bragði: „Hvað gerum við nú?”
Hann var hálf ringlaður á svipinn og
sneri sér undan þegar skotfærin
sprungu i brennandi vélinni og horfði
góða stund á slökkviliðið berjast við
eldinn. Sjúkrabílar þutu frant hjá okkur i
áttina til sjúkraskýlisins, líklega nteð
föður minn innanborðs.
„í blóma lífsins, ha?"sagði Johnny.
„Sleppum þvi," sagði ég. „Við lifum
og deyjuni, eins og árstíðirnar. Vor,
sumar og haust verða að vetri. Allt
rennur þetta saman I eitt.” Ég sá að
Richie var kominn til okkar og var að
hlusta. Johnny starði á ntig kuldalega.,
Þá varðég reið. „Allt I lagi. Þú hefðir átt
að deyja í fyrra eða í siðustu viku. Það er
kraftaverk að þú skulir yfirleitt vera hér.
Og hvað gerir þú? Þakkar Guði fyrir
hvern dag sem þú lifir? Þú ættir að
skammast þin, Johnny Stewart. Ef til
vill deyrðu á morgun en þú lifir I dag.”
Richie klappaði saman lófunum.
„Húrra, fyrir ungu konunni," sagði
hann.
En Johnny stóð þarna aðeins og starði
á mig liflausum augunum og gekk síðan
i áttina að kaffivagninum.
Ég svaf frameftir og vaknaði við tón-
list upp úr ellefu. Ég fór i slopp og gekk
niður. Þetta var lagið hans og hjartað i
mér tók kipp.
Þegar ég kom inn i eldhúsið rétti
móðir min mér bakka, án þess að segja
eitt einasta orð, en hún brosti öðruvísi
en ég hafði séð hana brosa áður.
Hann sat við pianóið á skyrtunni með
blýantinn á milli tannanna og lék. Hann
stansaði til að leiðrétta handritið fyrir
framan sig en virtist ekki hafa orðið min
var. Ég hellti i bolla og lagði hann á
pianóið, þar sem hann gæti teygt sig í
hann, tók síðan upp jakkann hans og
lagði hann á stólbak.
„Þakka þér fyrir,” sagði hann og leit
snöggt á mig.
Hann minntist ekki einu orði á síðast-
liðna nótt.
„Átt þú að fljúga í nótt?”
„Nei, veðurspáin fyrir Mið-Evrópu er
verri en hún hefur verið allan þennan
mánuð.”
„Þú vilt ef til vill koma út að ganga á
eftir.”
Fyrst hélt ég að hann hefði ekki heyrt
til mín því hann hélt áfram að leika.
Loks sagði hann: „Já það vil ég gjarn-
an.”
Hann beygði sig yfir handritið, hleypti
brúnum og leiðrétti eitthvað. Ég gekk
hljóðlega út og lokaði á eftir mér.
6. kafli.
Nimbus er latína og merkir regnský
og cumulus merkir bólstraský og þau eru
notuð af veðurfræðingum til að lýsa
hvítum skýjabólstrum sem myndast á
himninum á sumardögum. Cirrus
merkir litla hringi sem myndast úr is-
kristöllum hátt í lofti og berast hratt
með vindinum I fimm eða tíu milna
hæð. Þeir eru oft vísbending um storm í
aðsigi. Hættumerki fyrir flugmenn, en
þó ekki eins og cumulonimbusský, svört
og þrungin og vila ávallt á þrumuveður.
Á næstu vikuni kynntist ég tæknimáli
veðurfræðinganna, en þeir gátu haft líf
áhafnanna í höndum sér. Fimm vindstig
á Beaufort niæli þýddi snarpan vind og
sjö stig hvassviðri. Tré hreyfast, öldu-
gangur á sjó og sjávarlöður tekur að
myndast.
Þetta var það sent Johnny og Richie
lifðu eftir. Þeirra daglega mál. Ég lærði
einnig fljótt að sjá hvort gerð yrði árás
um nóttina með því einu að gá til
veðurs.
Ég vann þrjár til fjórar nætur í viku í
kaffivagninum með móður minni þegar
árásunum á Ruhr fjölgaði og fljótt varð
þetta allt hluti af lífi ntínu. Vélamar
fóru og kornu til baka við dögun. Þeir
voru allir svo ungir. Þeir fóru á kvöldin
og komu aldrei aftur. En ég grét ekki
Labbakutarnir
EFTIR Bud Blake
23. tbl. Vikan 17