Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 43

Hún var óskaplega skjálfhent.
Brakið og brestirnir voru enn verri
núna.
— Arch verður brjálaður...
Hún slökkti á þessum skelfilega grip,
og það var vissulega lofsvert framtak.
Eitt andartak datt Elínu i hug að Nóra
ætlaði að fela snælduna undir kjólnum.
En svo setti hún hana á eitt af þessum
óþörfu borðum.
— Það gæti verið eitthvað að sjálfu
tækinu, sagði Jim.
upp þegar ég fór til mömmu. Hann fór
einn nokkrar helgar.
Nóra hefði sennilega fallið í trans ef
Arch hefði ekki snögglega staðið þarna í
dyrunum. Blóðið draup úr hendi hans.
— Helvísk peran sprakk þegar ég
ætlaði að skrúfa hana úr, sagði hann.
— Ó, ástin mín! Hjartað mitt! hrópaði
Nóra.
Wheeler hjónin störðu heilluð á upp-
þotið. Blóðið lak niður á ljóst gólfteppið.
— Aumingja gamli Arch. Það blæðir
Maríuerlur í tunglsljósi
— Nei, nei, sagði Nóra. — Það er
snældan. Ég er viss um það. Ég neyðist
til að spila eitthvað annað fyrir ykkur.
— Ég botna ekkert í þvi hvernig þér
hefur tekist að læra á þetta, Nóra, sagði
Elín og brosti.
— Ef áhuginn er nægur þá tekst það,
sagði Nóra.
Hún laut einbeitt yfir tækið á
borðinu.
— Ef þú vilt eitthvað þá tekst það.
Hún lagði aðra snældu á.
— Við erum svo hrifin af fuglunum.
Og sunnudagsferðunum út í skóg.
ANDIÐ var nú aftur komið í
gang. Nóra reis snögglega
upp, eins og henni hefði verið
gert illt við.
Tveir eða þrír tónar, háir og skærir,
bárust gegnum brestina og brakið á
bandinu.
— Þetta hefi ég ekki heyrt áður,
sagði hún.
Svo hlustaði hún brosandi og af
athygli til að heyra hvaða fugl þetta
væri.
— Maríuerla, sagði hún.
— Arch hlýtur að hafa tekið þetta
úr þér eins og gris, sagði Jim og hló
hjartanlega.
— Við neyðumst til að hlýöa á mariu-
erluna alein.
Það var líka ágætt. Þau gátu slakað á
um stund. Elín fór úr skónum. Þeir
særðu hana.
Þarna heyrðist aftur í maríuerlunni.
— Ég held að ég gangi af göflunum,
sagði Jim. — Heyrðu nú bara i þessum
helvítis fugli.
ALLT i einu heyrðist hlátur. Á
snældunni. Jim og Elín risu
upp í sætunum. Þau stein-
þögðu.
„Þrir fjórðu úr flöskunni!” Brak,
brestir. „Arch Mackenzie, þú ert meiri
karlinn!” Og aftur hljómaði klingjandi
hlátur.
— Þetta er það svæsnasta .... sagði
Jim.
— En . . . þetta er ungfrú Cullen,
sagði Elín.
„Úff, það er alltof hart undir hér,”
hélt snældan áfram. „Auk þess erum við
í leit að maríuerlum.” Það var aldeilis að
ungfrú Cullen gat hlegið. „Mariuerlur i
tunglsljósi, þvílíkt.” Og enn var tíst og
hlegið.
Það var erfitt að heyra hvað Arch
sagði.
Brestir, brak, sagði snældan.
„Nei, hættu nú, það má ekki hneppa
þessa hnappa frá. Hættu, Arch! ARCH!
Þú rífurfötin mín!”
Þetta miskunnarlausa tæki fékk öll
yfirráð í stofunni. Þarna sátu Wheeler
hjónin agndofa. Elínu datt Harry
Edwards i hug og það sem skeði bak við
gerðið eitt sinn. Hún minntist þess að til
að byrja með hafði henni ekki verið vel
við það.
Allt i einu var gáskinn horfinn úr rödd
ungfrú Cullen.
Segulbandið spýtti hljóðum eins og
færiband.
Bara að þau vissu hvernig ætti að
slökkva á bölvuðu tækinu.
Jim Wheeler starði niður í gólfið. Ótal
smáatvik komu upp í hugann og nöguðu
samviskuna. T.d. konan sem hann hafði
hitt á járnbrautarhótelinu eitt sinn og
Elín vissi ekkert um.
„Þetta er nú gott og blessað,” sagði
ungfrú Cullen á snældunni, „en nú
verðum við að haga okkur skynsamlega.
Ertu viss um að rata til bílsins?”
Brak, brestir, murr. En svo heyrðist í
blessaðri maríuerlunni á nýjan leik.
— Þau hafa kannski gleymt að segul-
bandið var í gangi?
JÆJA, nú er Arch búinn að fá
plástur, sagði Nóra og kom að
framan. — Hann er rólegri.
Ég gat talið hann á að fá sér
koníaksglas.
— Þá líður honum sjálfsagt strax
betur, sagði Jim.
En Nóra var að hlusta á maríuerluna.
Hún var alveg hugfangin. Hún var
stödd úti í skógi. Hlýddi á fuglasöng,
kliðandi eins og foss.
— Það jafnast ekkert á við fuglasöng,
ekkert er eins hreint og skært og fugla-
söngur, sagði hún dáleidd.
— Nema Schubert, bætti hún við.
Hún var feimin og sæl yfir að detta i
hug að segja þetta.
Elín og Jim sátu orðlaus.
Og Nóra hvarf aftur út í tunglskins-
bjartan skóginn. Hún hugsaði um að
alltaf hefði hún verið einmana, meira að
segja með Arch. En hún var þakklát
fyrir einmanaleikann.
— 0, þarna ertu, sagði Nóra.
Það var Arch. Hann stóð og teygði
fram særðu höndina, stirðlega. Hann
var eins og fangi fyrir herrétti.
— Ég missti af maríuerlunni, sagði
Nóra. — Þú verður að spila snælduna
fyrir mig einhvern daginn, við tækifæri.
Og þá verðum viðaðeinbeita okkur.
Það var eins og Elín og Jim væru ekki
nálæg.
Segulbandið stoppaði.
Arch tautaði að nú væri gott að fá sér
í glas.
Jim sagði að það væri Ijómandi
hugmynd.
— Frábær, alveg tilvalið, sagði Elín.
Endir

Við vorum að fá ferðavinning fyrir tvo
til Costa Brava!
að kynnast þeim á skipinu, þá vœri
þetta allt miklu auðveldara núna.
23. tbl. Vikan 43