Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 41

Smásaga eftir ástralska nóbels-
verðlaunahöfundinn Patrick Whites.
t’ýð.: Svanhildur Halldórsdóttír
Hið miskunnarlausa segulband hafði algjör yfir-
ráð í stofunni. Og þar sátu Wheeler hjónin.
Elínu varð hugsað til Harrys Edwards og þess
sem skeði eitt sinn í milli þeirra bak við gerðið.
í fyrstu hafði henni ekki verið vel við það, það
mundi hún. Það brakaði og brast í segulband-
mu . . .
ekki aö því aö svona væri talað um ung-
frú Cullen. Voru þau að draga hæfileika
hennar og ágæti í efa? Það var eins og
hún tæki þessa athugasemd til sín. Hún
tök nærri sér niðrandi tóninn í orðum
hans.
— Já en Mildred er svo góð, sagði
hún.
Nóra Mackenzie notaði alltaf fyrra
nafn þegar hún talaði um starfsfólk
mannsins sins. Það var eins og hún væri
að tala um meðlimi fjölskyldunnar —
sem ekki var nein alvörufjölskylda.
— Hún kom með hænsnakjötssúpu
alla leið frá Balgowlah, þegar ég var með
inflúensuna. Það var sætt af henni.
— Var hún þá góð? spurði Elín.
Þær heilsuðust samkvæmt venju með
faðmlögum, klappi og kossum á kinnar.
Nóra var föl. Elín varð að vera tillits-
söm.
Nóra svaraði ekki en bauð þeim inn í
stofuna.
Nóra sagði:
— Eigum við nokkuð að kveikja ljósið
strax. Það sker svo í augun. Það er nota-
'egt aðsitja í rökkrinu.
Nóra var föl. Reyndar var hún
ttýbúin að taka inn asperín.
— Líður þér ekki vel? spurði Elín.
Nóra svaraði ekki en bauð þeim
vínblöndu.
Alltof mikið blandað, hugsaði Jim. Og
Þetta á að heita kokkteill.
— Arch kemur rétt strax niður, sagði
Nóra. — Hann þurfti að afgreiða
nokkur bréf sem ungfrú Cullen kom
meö. Og svo ætlaði hann í sturtu.
EGAR Nóra rétti þeim glösin
var hún skjálfhent, en Elín
hugsaði með sér að reyndar
hefði hún alltaf verið það.
Wheeler hjónin settust, alveg óboðin,
þetta var þægilegt og eðlilegt, þau þurftu
ekki að láta neinn segja sér að setjast.
Raunar eins gott, Nóra var þekkt fyrir
að vera í vandræðum með að skipa fólki
til sætis. Nú settist hún sjálf, en alls ekki
eins eðlilega og óþvingað og gestirnir.
Púðarnir stóðu í beinum röðum i
stólum og sófum, vandlega uppstilltir.
Elín varpaði öndinni lágt. Gömul
vinátta og ginlykt minntu hana á
unglingsárin.
— Það er hætt að rigna, sagði hún og
andvarpaði aftur.
— Líður Arch vel? spurði Jim.
Eins og honum væri ekki sama. Nóra
hafði sett ísmola í kokkteilinn, þeir
höföu bráðnað. Þetta var bara vatns-
glundur.
— Æi, það er gamla vandamálið,
sagði Nóra. — Bakið, þú veist.
Hvernig ættu þau að gleyma því.
Nóra elskaði Arch. Það vakti Elinu
sektarkennd.
Það var heppilegt að þau tvö höfðu
kynnst, Nóra Leadbeatter og Arch
Mackenzie. Tvær dauðleiðinlegar
manneskjur. Áhugamál beggja var
fuglafræði. Reyndar trúði Elín því alls
ekki að Nóru þætti neitt varið i að
rannsaka fugla.
Þegar þær voru saman á Goulbourn í
gamla daga hafði Nóra stundum komið
með Elínu heim til Glen Davie um
helgar. Faðir hennar var forstjóri og
mikilsmetinn maður og sá um að dóttir
hans fengi alltaf hæstu einkunnir. Nóra
var feimin og til baka, en hænd að Elinu
og fylgdi henni. Á hlýjum sumar-
kvöldum sátu þær á veröndinni,
lökkuðu neglurnar og hlustuðu á jarmið
í kindunum. Elín hafði kennt Nóru
hvernig hún ætti að mála sig í andliti.
Hún Iét alltaf eins og hún kærði sig ekki
um það, en undir niðri langaði hana
samt til að líta vel út.
— Er mamma þín frísk, elskan?
spurði Elín og fékk sér sopa af þessu
ömurlega vatnsglundri.
— Ekki er það nú, svaraði Nóra sein-
lega.
Hún hafði fyrir skömmu heimsótt
móður sína, sem leið af Parkinsons-
veikinni.
— Ja, þú veist hvað ég á við, sagði
Elín.
Jim missti ösku á teppið. Kannski
skánaði þetta þegar ræfils tuskan hann
Arch kæmi niður.
— Ég efast um að þessi herra
Galloway sé góður við hana, sagði Nóra
mæðulega.
— Fáðu þá einhvern annan, sagði
Elín. — Það er ekki eins erfitt núna og
rétteftir stríðið.
— Það er ekki gott að vita, andmælti
Nóra. — Ég vil helst ekki særa hana,
það veistu.
rökkrinu virtist Nóra grá I
framan, næstum eins og hún
hefði verið nudduð í framan
með krít. Hún sat og neri
saman höndunum.
Mikið höfðu hendur Nóru verið
rauðar þegar þær voru saman í klaustur-
skólanum í Goulbourn. Klausturskóli.
Þær voru ekkert sérstaklega trúhneigðar
— það bara hentaði ágætlega að senda
þær í þennan skóla. Hún mundi hendur
Nóru svo vel. Strax þá hafði hún verið
skjálfhent. Elín hafði kynnst lífinu
snemma. Hún reyndi að uppfræða Nóru
um eitt og annað en Nóra vildi ekki
hlusta á hana. Ó, nei, nei, elsku góða,
ekki, hún hafði grátbænt hana. Augu
hennar höfðu verið lítil, biðjandi og
angistarleg, hendurnar viðkvæmar og
skjálfandi.
Og þær voru alveg eins. Hún neri
saman höndunum og þær töluðu sínu
máli. Afsakandi, umkomulausar.
Og svo kom Arch inn. Hann kveikti
Ijósið og Nóra hrökk í kút, þó var Ijósið
alls ekki óþægilega sterkt. Nóra sagði
ekkert, hún brosti reyndar, því að það
var Arch sem olli óþægindunum.
Arch sagði:
— Þið sitjið og þjórið eins og
venjulega sé ég.
Hann hellti afganginum af kokkteiln-
um í glas handa sér.
Elín hló þessum klingjandi hlátri sem
átti svo vel við i boðum.
Jim krosslagði fæturna og sagði að
þau hefðu ekki drukkið svona mikið ef
hann hefði komið fyrr niður og sleppt
sturtunni.
— Svolítið áfengi losar um
hömlurnar, sagði Nóra varfærnislega.
Hún var alltaf dálítið taugaóstyrk
þegar henni virtist gamanið ætla að
kárna.
Arch herpti varirnar saman undir
þykku yfirskegginu og Jim vissi á hverju
var von.
— Ungfrú Cullen kom hingað með
pappíra, útskýrði Arch. — Það var
svolítið sem lá á. Annars fer ég daglega í
sturtu, alla vega á sumrin.
— Já, það er svo heitt, sagði Nóra og
var svo lítil og umkomulaus i stóra
stólnum.
RCH horfði niður i glasið.
Kannski var hann að hugsa
næsta leik en hann sagði samt
ekkert.
Skelfilega var þetta yfirvararskegg til-
gerðarlegt, tilgerðarlegt enskt flughers-
skegg.
— Þessi ungfrú Cullen er greinilega
ómissandi, sagði Jim.
— Ómissandi? Auðvitað, hún stjórnar
öllu á skrifstofunni.
— Hún er varla degi yngri en fjörutíu,
sagði Elín meinlega, vínið var farið að
svífa á hana.
Arch sagðist ekki vita það nákvæm-
lega og Jim fór að dylgja um þessa
friðsælu götu, sem ungfrú Cullen byggi
við, algjör einangrun.
Nóra varð samanbitin í framan og
hnyklaði brýnnar.
— Jæja, sagði hún og spratt á fætur.
— Ég vona að maturinn verði nú góður.
Og svo hló hún vandræðalega.
Nóra var á matreiðslunámskeiði. Elín
giskaði á að þau fengju avocadoávöxt,
Maríuerlur í
tunglsljósi
23. tbl. Vikan 41