Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 46

PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTÍÐARINNAR
„Ég veit það ekki. Allt sem ég veit er,
að föður þínum var kennt um. Kennt
um að hafa ekki farið fyrstur niður og
kannað aðstæðurnar. Hann var gerður
ábyrgur, eins og ef hann hefði kveikt
sjálfur í gasinu. Það hefði aldrei átt að
hleypa mönnunum niður í göngin. .
Rödd hennar brast.
„Fyrirgefðu. Það hlýtur að vera
hræðilegt fyrir þig að vita, að faðir þinn
hafi verið brennimerktur neigull.”
„En þetta hljómar svo ótrúlega! Þú
sagðir sjálf, að starf eftirlitsmannsins
væri hættulegt og krefðist hugrekkis.
Hann var ekki sú manngerð, sem
hleypur, þegar hætta steðjar að.”
„Það getur þú aldrei vitað. Það er ekki
hægt að segja til um, hvernig mann-
eskjan bregst við óvæntum aðstæðum.”
Rödd hennar var nú hörkulegri.
„En faðir minn var sá hugrakkasti
maður, sem ég hef þekkt! Og þú heldur
þó ekki, að hann hefði farið að ljúga á
dánarbeði sínunt og senda mig hingað?
Hann bað mig um að komast að sann-
leikanum. Og þess vegna er ég hér.”
Nancy virtist næstum hrædd. „Ég get
skilið, að sektartilfinningin geti elt
mann. Hún getur étið mann allan að
innan, þar til. . .” Hún þagnaði allt i
einu.
„Þar að auki hljópst faðir þinn á
brott. Það er næg sönnun fyrir sekt
hans.”
Luke horfði einbeittur í augu hennar.
„Elskaðirðu föður minn?”
Hún hikaði, en horfði beint í augu
hans. „Já, ég elskaði föður þinn.”
„Hvers vegna snerirðu þá bakinu við
honum?”
Hún virtist undrandi. „Það er ekki
satt! Ég var eina manneskjan í
Abermorvent, sem ekki brást honum.
En siðan yfirgaf hann mig.”
„Það var ekki það, sem hann sagði
mér.” Rödd Lukes var róleg, en ákveðin.
„En það er satt! Og þú getur ekki
imyndað þér, hve erfitt það var. Allir
sneru baki við föður þínum. Honum var
sýnt allt illt; fyrirlitning, viðbjóðuf.
vonbrigði og reiði. Það sem særði hann
þó mest var fyrirlitningin. Allir litu
niður á hann og létu siðan sem þeir sæju
hann ekki — nema ég.”
Hún var svo einlæg, að Luke gat ekki
efast um sannleiksgildi orða hennar.
„Hvaðgerðist þá?"
Hún svaraði ekki strax, ekki fyrr en
hún hafði náð valdi á rödd sinni.
„Foreldrar mínir voru mér góðir, en
reiði þeirra var ægileg.”
„Reiði sem beindist gegn föður
mínum?”
„Já. Eftir námuslysið bönnuðu þau
mér að hitta hann aftur. 1 þá daga var
ekki auðvelt að rísa upp gegn orðum
foreldra sinna — en ég gerði það. Af því
að ég gat ekki afborið að hugsa um
þjáningar Enochs. Hann var aleinn. Og
ég elskaði hann. Svo afar heitt.
Eina nóttina laumaðist ég út og hitti
hann. Við gengum út úr þorpinu og upp
í fjallshlíðarnar. Faðir þinn leit út eins
og hann hefði verið krossfestur. En ég
elskaði hann samt. Hvað svo sem hann
hefði gert. Ég get enn séð fyrir mér
sársaukann I augum hans.”
Rödd Nancyar brast, en hún hélt þó
áfram. „Allt hafði verið tekiðfrá Enoch;
vinnan, vinirnir og sjálfsálit hans. Ég
gaf honum í staðinn það eina, sem ég gat
boðið honum. Sjálfa mig."
Þögnin var þrungin eftirvæntingu, og
Luke fann sársauka hennar, þegar hún
þvingaði fram orðin.
„Eftir þá nótt — bar ég barn hans
undir belti.”
LlJKE reyndi að segja eitthvað, en
orðin stóðu föst I hálsinum á honum.
Nancy andvarpaði. „Faðir þinn vissi
það aldrei. Eftir að við höfðum skilið þá
nótt biðu foreldrar mínir eftir mér, þegar
ég kom heim. Það varð allt vitlaust,
þegar ég sagðist hafa verið með Enoch.
Seinna, jiegar þeim skildist, að ég var
með barni, sendu foreldrar mínir mig
burt frá Abermorvent. Okkur var stíað í
sundur, og Enoch vissi aldrei um
barnið."
Luke settist á girðinguna. „En hvert
fórstu?”
„Til Denzils, að Brynglas. Þegar ég
svo að lokum fékk leyfi til að koma aftur
til Abermorvent, var Enoch farinn til
Afríku. Hann hafði yfirgefið mig.”
Meðaumkunin gagntók Luke, þegar
hann sá tekið andlit hennar.
„Þvílikur harmleikur. Faðir minn
hefði aldrei þurft að flytjast af landi
brott. Stærsta ástæðan til þess að hann
fluttist frá Abermorvent var sú, að
hann hélt að þú hefðir yfirgefið hann.”
Hún drúpti höfði og þagði.
Reiðin óx í Luke. „En hvernig gastu
leyft föður mínum að lifa I þeirri trú?
Hvers vegna skrifaðirðu honum ekki?”
„Og hvernig átti ég að fara að þvi?”
spurði hún biturlega. „Jafnvel Morlais
Jenkins vissi ekki nákvæmlega, hvar
hann var. Þar að auki bar ég ekki ábyrgð
á sektartilfinningu hans. Það var
augljóst, að Enoch Owen gat ekki verið
áfram I Abermorvent og lifað við fyrir-
litningu meðbræðra sinna.
„Luke hristi höfuðið. „Ég skil, að þú
hugsir þannig. En faðir minn vildi
sættast við heiminn, þegar hann dó. Ég
held ekki, að neinn maður fari með
ósannindi á dánarbeði sínum, og ég get
ekki annað en trúað honum.”
Hún virtist spennt, en hún svaraði
ekki, leit ekki einu sinni framan I hann.
„Hvað með eiginmann þinn?” hélt
hann áfram, „eftir að faðir minn fluttist
til Afríku?”
Hún dró djúpt að sér andann.
„Geraint og ég giftumst fljótlega eftir að
ég kom frá Brynglas.”
„Vegna barnsins?”
„Það var ein af ástæðunum. Geraint
og ég höfðum alltaf verið nátengd, en
ekkert svipað þvi sem var á milli mín og
föður þíns. Ég var ekki ástfangin af
Geraint. En maður verður stundum að
láta sér lærast að elska hvort annað í
hjónabandinu, og ég lærði það.”
Orðin stóðu föst i hálsinum á Luke.
„Og — og Rhiannon?”
Nancy leit upp. „Rhiannon veit
ekkert um þetta. Það er engin ástæða til
að hún fái að vita það núna.” Hún greip
um handlegg hans.
„Lofaðu mér að segja henni aldrei frá
þessu. Hún er allt, sem ég á. Hún þarf
ekki að vita að... að...”
„Að hún sé hálfsystir min?”
Nancy leit út eins og hún hefði
fengið löðrung.
Hann þarfnaðist ekki frekara svars.
Hann leit undan, hugur hans reikaði
aftur I timann, að þvi undursamlega
augnabliki, þegar hann hafði haldið
Rhiannon i örmum sér.
Það var löng þögn áður en Luke tók
aftur til máls. „Jæja, þakka þér samt
fyrir að vera svona opinská við mig.
Þetta hafa auðsjáanlega verið mjög sorg-
leg mistök. Faðir minn elskaði aldrei
konuna, sem hann giftist. Honum
lærðist aldrei að elska, eins og þér. Ég
held ekki, að hann hafi getað elskað aðra
konu en þig.”
„Mér þykir það leitt, Luke. Mjög leitt,
að þetta skyldi þurfa að fara svona.”
Rödd hennar var hlý. „Á vissan hátt
vildi ég óska þess, að þú hefðir aldrei
komið hingað. Of mörg gömul sár hafa
opnast á ný. . . of mikill sársauki endur-
vakinn. En ég er glöð yfir að hafa kynnst
þér. Og ég held, að það sé nógu mikið af
Enoch Owen í þér til að þola sannleik-
ann."
Hann hlustaði á hana og heyrði hvað
hún sagði, en orð hennar skiptu hann
engu máli. Eina hugsunin, sem komst að
hjá honum, var sú, að hann gæti aldrei
framar haldið Rhiannon I örmum sér.
„Hvað hefurðu hugsað þér að gera
nú, Luke?” Nancy Nation virtist allt i
einu mjög lítil og viðkvæm.
„Hvað ég geri?” Luke svaraði lág-
mæltur. „Það eina sem ég get gert. Á
morgun mun ég yfirgefa Rhydewel. Og
reyna að gleyma, að ég hafi nokkurn
tima komið hingað.”
Winther
vinsælustu og bestu þríhjólin
46 Vikan 23. tbl.