Vikan - 07.06.1979, Blaðsíða 45

Abermorventnáman var sú stærsta á
svæðinu, hafði faðir þinn tekið á leigu
lítinn námukofa í nágrenninu. Við
vorum óumræðilega hamingjusöm
saman. Hann var alltaf svo tillitssamur,
skapgóður, örlátur. Og hann dansaði
dásamlega....” Nancy lokaði augunum,
niðursokkin í minningarnar.
Það varð löng þögn áður en Luke tók
til máls. „Ég sá föður minn aldrei
þannig. Það er eins og þú sért að tala um
einhvern annan.”
Hún leit spyrjandi á hann og rödd
hennar varð allt í einu ellileg. „Við
breytumst öll með árunum. Og nú er
heil ævi síðan þetta gerðist. En þó
virðist það svo nálægt. Þú minnir mig
líka mikið á föður þinn.”
Luke var lágmæltur. „Faðir minn, og
maðurinn þinn? Þekktust þeir?”
„Já. Þeir unnu saman í námunum.
Þeir voru vinir. Ég held aldrei, að þeir
hafi verið ósammála, nema vegna mín.”
Hún hló gleðilausum hlátri. „Þetta
hlýtur að hljóma sjálfumglatt. 1 þá daga
var ég kærulaus og fjörug stúlka, sem
hafði gaman af slíku. En faðir þinn var
sá eini, sem skipti máli.”
„Jæja, svo að föður þínum leið illa? Það
undrar mig ekki!" Orð Gareth Jenkins
voru þrungin fyrirlitningu. „Mér hefði
einnig liðið illa, ef ég hefði haft það sama
á samviskunni."
„Maðurinn þinn, Geraint?”
„Já. Hann eltist líka við mig, og ég gaf
honurn stundum undir fótinn til að
stríða föður þínum. Hann var stór og
sterkur, en þó svo blíður og viðkvæm-
ur....”
LuKE horfði á Nancy. Hún var
þögul og tárin runnu niður kinnarnar.
„Mér þykir leiðinlegt að koma þér úr
jafnvægi, en ...”
„Það er allt í lagi,” hún tók fram i fyr-
ir honum. „Ég skal segja þér frá föður
þínum. Þú átt rétt á því.”
Hún studdi sig þreytulega við
girðinguna. „Það var einkennilegt, en
bæði í ástum og starfi hafði faðir þinn
alltaf aðeins betur en Geraint. Þeir voru
þó alltaf vinir, þó þeir kepptu hvor við
annan. En Enoch hafði betra starf.
Hann var eftirlitsmaður i námunni.”
„Eftirlitsmaður?”
Þýö : Steinunn Helgadóttir
5.
HLUTI
„Já. Hann var sá námumannanna,
sem gæta átti öryggis þeirra. Það var
ábyrgðarmikið starf. Það þurfti hugrekki
til.
Sem eftirlitsmaður átti faðir þinn að
fara fyrstur niður. Hann fór einn til að
gæta að hættum. Gasið var það versta.
Baneitrað og eldfimt. Allavega er það
banvænt. Og það getur sprungið á einu
augnabliki. Aðalstarf eftirlitsmannsins
var að sjá til þess, að ekkert gas væri þar
sem mennirnir voru að vinna.
Einn morguninn áttu þeir að byrja við
nýja æð. Faðir þinn hefði átt að fara
fyrstur niður og kanna hana.”
„Hvað gerðist?” spurði Luke
spenntur.
Augu hennar voru full ótta og efa.
„Var ekki nóg fyrir þig að lesa blaða-
greinina?”
Rödd Lukes var ákveðin og biðjandi.
„Þar stóð ekkert um föður minn.”
Hún kyngdi. „Faðir þinn trassaði
skoðunina í þetta eina skipti. Göngin
höfðu ekki verið athuguð. Gas hafði
lekið inn í þau. Einn námumannanna
rak exina i vegginn og neistarnir ollu
sprengingu. Fjórir menn voru að vinna á
svæðinu, þegar göngin féllu saman
vegna sprengingarinnar. Þrír þeirra
létust samstundis. Sá fjórði, Gareth
Jenkins. . . Hann var ekki kominn eins
langt niður. En hann heyrði sprenging-
una, og auðvitað flýtti hann sér til að
athuga, hvort hann gæti hjálpað til.
Hann var einn þarna, þar til hann kom
auga á föður þinn...”
Rödd hennar brast, en síðan hélt hún
áfram. „Það var niðadimmt, og rykið
þyrlaðist upp, en hann vissi, að það var
faðir þinn. Eftirlitsmaðurinn var með
sérstakan rauðan hjálm. Hann hrópaði á
föður þinn til hjálpar, en hann hreyfði
sig ekki.
Þá hrundu göngin aftur og Gareth
Jenkins varð undir. Faðir þinn snerist á
hæli og hljóp...”
Tárin streymdu nú niður kinnar
hennar. „Fyrirgefðu. . . þetta var eina
leiðin til að segja þér þetta...”
Luke hristi höfuðið. „Það er allt í lagi.
.. ég varð að fá að vita... þú hefðir ekki
getað sagt þetta á annan hátt. En hvers
vegna gerði faðir minn ekki skyldu sína
þennan dag? Hann hlýtur að hafa haft
íbyrgðartilfinningu, skyldurækni...”
Nancy yppti öxlum og forðaðist að
torfast i augu við hann.
23. tbl. Vikan 45