Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 14

- Eftir brottför læknisins rauk hann á
fætur og þvoði allt eldhúsið hátt og lágt.
Sagði að sér liði svo illa af því að ég væri
svo mikill sðði og ræktaði veirur í eldhús
inu til aðeyðileggja heilsu hans.
— Sjálfræðissviptingin er komin í gegn
en það er ekki hægt að koma honum á spít-
ala fyrren eftir helgina.
Laugardagur: 1 nótt réðst hann á mig
þegar ég var að biðja hann um að hafa ekki
svo hátt að nágrannarnir kölluðu aftur á
lögregluna. Ég flúði til vinkonu minnar, fór
bara í kápu utan yfir náttkjólinn.
— Ég veit að það er hættulegt að skilja
hann einan eftir því að hann keðjureykir og
skilur eftir logandi sígarettur á hinum ólík-
— Ég fór og talaði við félagsráðgjafa hjá
borginni. Hann sagði að því miður væri
ekkert hægt að gera, svona fólk væri á
engra manna ábyrgð nema ættingja sinna.
Og mér væri í sjálfsvald sett að losa mig við
hann.
— Ég veit að eftir nokkra mánuði byrjar
sami vítahringurinn upp á nýtt. Ég er
hræddust um að missa vinnuna ef ég er of
mikið frá. Og ég get ekki stundað vinnu
með hann í kasti heima. Þar að auki veit ég
ekki hvað ég þoli mikið af slíku í viðbót án
þess að brjálast sjálf. Kannski er það líka
bara best. Og hver tekur þá við ábyrgðinni
á honum?
við nein sjúkdómseinkenni i tvö ár. Við
bjuggum þá i sveit, konan mín og ég. og
vorum mjög bjartsýn á að nú væri ég alveg
laus við sjúkdóminn. Það voru okkur því
ólýsanleg vonbrigði þegar hann braust
fram á ný.
— Eftir það var ég sendur á Éarsótt. Þar
voru okkur gefin raflost sem voru þvílík
skelfileg martröð að ég strauk þaðan í
dýpstu örvæntingu. Ég leitaði svo á náðir
Klepps og hér hefur verið reynt að gera
fyrir mig allt sem hægt er miðað við að-
stæðuren þessi spítali er í miklu fjársvelti.
— Það er ekki hægt að vinna bug á
þessum sjúkdómi, bara að halda honum í
skefjum^ Og þó að við sjúklingarnir
legustu stöðum í íbúðinni. En ég hafði ekki
einu sinni áhyggjur af því lengur. Ég vildi
óska að hann brynni inni.
Sunnudagur: Ég tók inn svefnlyf og svaf
í næstum hálfan sólarhring heima hjá vin-
konu minni. Vaknaði full af sektarkennd
vegna hugsana minna nóttina áður. Ég fór
heim til að líta eftir honum. íbúðin leit út
eins og eftir sprengjuárás. Hann var búinn
að taka allt út úr öllum skápum. Einnig
hafði hann tekið ís út úr frystihólfinu og
slett honum upp um alla veggi. Hann varð
fokvondur af því að ég opnaði með lykti en
barði ekki að dyrum „eins og venjulegt fólk
gerir”. Enda henti hann mérfljótlega út.
Mánudagur: Þeir sóttu hann í dag. Ég
var sem betur fer ekki viðstödd en mér var
sagt að hann hefði farið fúslega með þeim.
Kannski hefur hann sjálfur verið orðinn
uppgefinn.
— Ég er þegar farin að kvíða því að fá
hann heim aftur. Ég veit ekkert hvað ég á
að gera. Ættingjar ntínir þrýsta mjög á það
að ég losi mig við hann. En hvaða lausn er
það? Það breytir ekki þeirri staðreynd að
mér þykir ntjög vænt unt hann og fyrir
utan tilfinningalegu hliðina mundi það
ekkert þýða. Hann kæmi bara aftur. Hvert
á hann annars að fara? Ég veit að foreldrar
hans vilja ekki lengur taka við honum og
sjálfur vill hann vera hjá mér ogsyni okkar.
Sem þætti líka eðlilegasti hlutur i hcimi ef
hann væri haldinn líkamlegum sjúkdómi.
Árni, sjúklingur, manio-depressive, tæplega
fimmtugur að aldri.
Betra að gefa okkur
tækifæri til þess að
vinna en að skella
okkur á örorkubætur
— Sjúkdómseinkenni mín brutust fram
þegar ég var 18 ára en þau lýsa sér sem
mjög sterkar geðsveiflur. Annaðhvort er
ég geysilega ör eða sekk niður í svartasta
þunglyndi. í fyrstu vissi ég ekki hvað var að
gerast en þetta var fljótt að fréttast og ég
fékk að heyra að ég væri brjálaður.
— Ég bjó úti á landi en var sendur
suður til meðferðar sem var ekki fólgin í
öðru en því að ég fór tvisvar í viku í spraut-
ur til taugalæknis. Hann talaði við mig í fá-
einar mínútur í fyrsta sinn sem ég kom til
hans og síðan ekki söguna meir. Hann safn-
aði bara saman öllum þeim sjúklingum sent
þurftu á þessum sprautum að halda og
sprautaði þá hvern á fætur öðrum. Ég fékk
aldrei neinar útskýringar á sjúkdómi
rnínunt né því við hverju ég mætti búast í
framtíðinni. Það var hræðileg tilfinning að
þurfa að sætta sig við að vera í rauninni bú-
inn að missa af lifinu áður en ég var byrj-
aðurá þvi.
— Eftir að ég gifti mig varð ég ekki var
reynum að sætta okkur við hann erum við
alltaf jafn bjargarlausir í kasti. Og í köstun-
um er okkur ekki treystandi til að taka inn
tilskilin lyf sem við fáum heim með okkur.
Sveiflurnar koma líka svo snöggt að við
erum oft komnir allt of langt upp eða niður
þegar við náum loks sambandi við lækni.
— Til að byrja með komu þessar sveifl-
ur frant einu sinni til tvisvar á ári en að
undanförnu hefur orðið mun styttra á milli.
Það eru ein vonbrigðin í viðbót. Mér hafði
verið sagt að fólk kæmist oft yfir þennan
sjúkdóm um fertugt en ég virðist ekki til
heyra þeim hópi. Þær virðast óháðar ytri
aðstæðum, þ.e.a.s. það þarf ekkert sérstakt
áfall til að kalla þær fram.
Við eigum alltaf á
hættu að missa allt
sem okkur þykir
vænt um
— Það sem skortir þó mest á í okkar
málum er aðstoð að lokinni sjúkrahúsvist.
Sjálfir læknarnir eru svo yfirhlaðnir störf-
um að maður hefur hálfgert samviskubit af
því að ónáða þá. Þörfin á litlum vistheimil-
um og vernduðum vinnustöðum er knýj-
andi. Héðan útskrifast daglega sjúklingar
sem eiga eiginlega í ekkert hús að venda.
14 ViKan 34- tbl.