Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 45

Án nokkurra fyrirmæla hafði Jimmy
Nadolig ekki augun af veginum ...
Næstu dagana batnaði Nick óðum.
Barbara fylgdist með bata hans með
óvissum tilfinningum.
Það var almannarómur að Nigel
Farson hefði farið frá hótelinu og haldið
i burtu. Enginn vissi hvert. Barböru var
sama. Hún var laus við hann.
En hvar átti hún nú heima? Svo
sannarlega ekki i Afríku.
Einslega ákvað hún að hún yrði að
fara aftur til föður sins i Englandi. Hún
kveið fyrir því, henni fannst sem það
yrðu síðustu mistökin. En í gegnum
bankann í Kilumba gerði hún ráðstaf-
anir til þess að fá peninga fyrir kostnaði
og heimfari.
Heim? Orðið hæddi hana.
Annað kvöld, í garðinum á bak við
Madges Bar, sagði Barbara Nick að hún
ætlaði að fara aftur til Englands.
Nick var furðu lostinn. „Ertu viss um
að þetta sé það sem þú vilt?” spurði
hann hljóðlega.
Hún brosti. „Eins viss og ég get verið
um nokkurn hlut, Nick. Afríka var mis-
tök. Og ég er aðeins fyrir hérna.”
Hann ætlaði að fara að mótmæla, en
Barbara hélt áfram að tala.
„Það er satt, Nick. Ég er ekki á rétt-
um stað hérna. Allir hafa verið mér svo
góðir, sérstaklega Madge. Og hún er sú
sem helst —jæja, ég ætla ekki að ofnota
gestrisnina!”
Tunglskinið gerði ákveðnina í augum
hennar töfrandi. Nick vissi betur en að
mótmæla.
„Hvað ætlar þú að gera, Nick? Þegar
þú ert orðinn friskur?”
Hann yppti öxlum. „Hvað get ég
gert? Ég er eins og vesalings Stef var
alltaf, ríkislaus borgari.”
Hún strauk honum um vangann með
fingurgómunum. „Nick, vertu ekki
bitur. Þú átt nýtt líf framundan og ein-
hvern stað til að fara á.”
Hann hristi höfuðið fullur efa.
„Hvenær ferðu, Barbara?” spurði
hann alvarlegur.
„Á morgun,” svaraði hún.
Barbara leit út eins og klippt út úr
tískublaði i nýju fötunum sem hún hafði
keypt — köld, glæsileg, full sjálfstjórnar.
Aðeins fölt andlitið kom upp um tilfinn-
ingar hennar. Á flugvellinum tók Nick
farangur hennar af bílnum og fannst
sem hann væri að tapa hluta af sjálfum
sér. Hann fór ekki einu sinni inn í flug-
stöðvarbygginguna.
Háls hans var þurr. „Sjáðu til, Bar-
bara. Ég ætla ekki að bíða eftir að flug-
vélin fari á loft. Ég veit ekki hvernig á að
Hún strauk honum um vangann með
fingurgómunum. „Nick, vertu ekki
bitur. Þú átt nýtt líf framundan og
einhvern stað til að fara á.”
kveðja. Ég hef aldrei þurft að kveðja
neinn fyrr. Það sem ég á við er...”
„Ég veit hvað þú átt við, Nick.
Kysstu mig bara. Einu sinni.” Hann
kyssti hana á tröppunum og fólkið gekk
fram hjá þeim.
Nick fór aftur í bílinn og ók af stað,
án þess að líta við.
I Kilumba vissi hann ekki hvað hann
ætti að gera. Hann fór með hundinn
sinn í langa gönguferð, en hugur hans
var víðs fjarri. Efst í huga hans var rödd
Barböru, mjúk snerting fingra hennar og
hvernig hún horfði á hann.
Klukkutíma fyrir sólarlag sat hann
einn inni í eldhúsi og reykti vindling
annars hugar þegar Madge kom inn.
Hún fékk sér stól og settist gegnt
honum, hún lét olnbogana hvíla á borð-
inu. „Vorkennirðu enn sjálfum þér,
Nick?”
„Hættu þessu, Madge. Ég er ekki i
skapi til þess ...”
En Madge vildi ekki hætta. „Þetta
gengur ekki, Nick. Það verður aldrei
nein önnur fyrir þig en Barbara Farson.
Ef þú getur ekki komið auga á það ertu
erkibjáni!”
Nick virtist ekki líða vel. „Hvaðget ég
sagt, Madge? Hvað með okkur? Eins og
þú og ég höfum verið allan þennan
tíma.”
„Vitleysa! Sjáðu nú til, Nick. Þú ert
búinn að greiða reikninginn þinn á
minni vínstofu. Við erum kvitt. Það er
kominn timi til að þú látir skrifa hjá þér
annars staðar.”
Hún leit á armbandsúrið, stóð síðan
upp og gekk inn í vínstofuna.
Nick vissi að Madge hafði rétt fyrir
sér. Það var kominn tími til þess að hann
flytti. Flökkudagar hans voru liðnir.
Hann var enn óákveðinn um framtíð
sína, gekk út á pallinn og horfði á sólar-
lagið.
Eftir stutta stund ók leigubíll upp að
gangstéttinni. í skini götuljóssins sá
hann konu stíga út úr bílnum. Hún beið
eftir farangri sínum, greiddi bílstjóran-
um og gekk slðan upp þrepin upp á pall-
inn. Nick starði þegjandi á hana.
Með skýrri, styrkri röddu sagði
konan: „Ég er að leita að herra Nicholas
Dexter. Hann var málaliði. Ég þarfnast
hjálpar hans.”
Nick ræskti sig. „Þú átt að vera í flug-
vél á leið til London!” hrópaði hann
undrandi.
„Ég skipti um skoðun. Það fara aðrar
flugvélar til London. Og ég er orðin vön
því að ferðast með fylgdarmanni.”
Barbara brosti hlýlega til hans og
bætti við:„Auk þess bauðstu mér aldrei
drykkinn sem þú lofaðir. Manstu?”
Nick mundi eftir því þegar þau höföu
verið að búa sig undir að yfirgefa para-
dísina við fossinn og hylinn þar sem hún
hafði synt svo hamingjusöm.
Hann glotti, stóð upp og dró fram stól
fyrir hana.
„Jimmy,” kallaði hann inn á vlnstof-
una. „Gætir þú blandað fyrir mig tvo
kvölddrykki?”
Jimmy, sem hafði séð hver var komin,
kallaði til baka: „Sjálfsagt, hr. Dexter.
Hvað viltu?”
„Það vanalega fyrir mig. Og fyrir
frúna — stóran gin og tónik, með ísmola
og þunnri sítrónusneið.”
Barbara tók nú til máls. „Mér þykir
það leitt, Nick. Ég bara gat ekki verið án
þín. Getur þú skilið það?”
Hann dró hana að sér, kyssti hana
fast og lengi og hélt henni síðan þétt að
sér.
„1 framtíðinni, elskan mín, hvert sem
við förum, þá förum við saman, ekki
satt?”
Hún þurfti ekki að svara, hún and-
varpaði bara þegar hann kyssti hana
aftur. Einhvers staðar í tunglskininu
sungu trjátíturnar — og þau vissu að
þau þyrftu aldrei að flýja neitt né undan
neinum framar. ENDIR
Er kötturinn ekki oröinn
spilltur af eftirlæti?
34* tbl. Vikan 45