Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 48

henni heim. „Eða viltu kannski frekar
gifta þig í Genf?”
Hann var með handlegginn utan um
hana og fann hvernig hún kyrrðist
skyndilega og virtist fjarlægjast hann.
Hann tók um höku hennar og virti and-
lit hennar vel fyrir sér i götuljósunum.
Augu hennar, sem skinu af ást og hrein-
skilni íitu undan og hún sagði, með and-
litið grafið i jakka hans: „Þetta verður
erfitt. Vegna móður minnar.”
Hann sagði hreinskilnislega. „Af bréf-
unum þinum finnst mér eins og ég þekki
móður þína nú þegar. Ég er hræddur um
aðokkursemji ekki vel.”
„Hún er eigingjörn og erfið," viður-
kenndi Beth, „en það er að nokkru leyti
mér að kenna. Ég hefði átt að sýna
henni hvað ég vildi fyrir löngu síðan —
og nú er það of seint. Þetta er vitahring-
ur; ég er fjandsamleg við hana vegna
þess að hún er svo kröfuhörð — og hún
er kröfuhörð vegna þess að ég get ekki
verið sú undirgefna dóttir sem hún vill
að ég sé. Þetta er fáránleg aðstaða, en
þetta hefur gengið svo lengi að það er
orðið ómögulegt að ræða það við hana.
Ég veit að undir öllum þessum hræði-
lega leikaraskap er hún einmana og
hrædd — og ég get ekkert gert til þess að
hjálpa henni.”
Hún horfði á hann kveikja sér i vindl-
ingi, það glampaði á vangasvip hans eitt
andartak í loganum. Fyrstu fundir
þeirra höfðu verið svo fáir og svo stuttir,
hún hafði i rauninni orðið ástfangin af
honum í gegnum bréfin og hún hafði
ekki verið búin undir það að finna hve
heillandi hann var í útliti.
Hann kastaði eldspýtunni út um
gluggann og dró hana aftur nær sér. „Þú
ætlar ekki að láta hana aftra giftingu
okkar?” sagði hann. Þetta var fullyrðing
dulbúin sem spurning.
Hún hristi höfuðið. „Það er bara það
að ég verð að finna bestu leiðina til þess
aðsegja henni frá því.”
„Besta leiðin, er að segja henni frá því
undir eins,” sagði hann ákveðinn.
„Lofar þú mér að gera það?”
Það skein ljós undir hurð móður
hennar þegar hún kom upp. Beth hikaði.
Hjarta hennar fór að slá hraðar og hún
svitnaði i lófunum. Hún vætti varirnar
með tungunni og minntist þess þegar
varir þeirra Andrés snertust. Með
skyndilegri ákveðni bankaði hún létt á
hurðina og gekk inn i svefnherbergi
móðursinnar.
Frú Chadwick leit undrandi upp úr
bókinni. „Mér fannst ég heyra i leigubíl.
Er þaðekki fullmikil eyðslusemi?”
„André fylgdi mér heim," sagði hún
og handlék taugaóstyrk hárbursta
móður sinnar.
„André? Ó, Beth, vertu ekki að fikta
með hlutina á snyrtiborðinu mínu.”
Beth sneri sér við. Augnaráð hennar
var ögrandi og hræðslulegt. „Ég ætla að
giftast honum,” sagði hún snöggt.
Frú Chadwick lagði frá sér bókina.
„Ég skil. Má maður spyrja hver hann
sé?”
Beth settist á rúmbrúnina og fór að
fitla við silkiábreiðuna. „Hann heitir
André Nicolier. Hann er rithöfundur og
hann býr í Genf.”
„Ef það er ekki asnaleg spurning,
hvað kemur þá til að þú þekkir rithöf-
und sem býr í Genf?”
„Fyrirtækið okkar gefur út bækur
hans hér á landi. Síðasta skáldsagan
hans hafði svo mikil áhrif á mig að mér
fannst ég þekkja hann, eða manngerð
hans, þá þegar. Og þegar hann kom
hingað vegna útgáfunnar þá hittumst
við i alvöru ...”
„Og eftir að hafa hist einu sinni, þá
ætlið þið að giftast?”
„Hann kom mjög oft á skrifstofuna
og svo skrifaði hann mér eftir að hann
var kominn heim —”
„Þrátt fyrir það, er þetta þá ekki full-
mikið — bráðlæti?”
„Ég held ekki. Við höfum þekkst i
næstum ár —”
„Meðbréfaskriftum?" sagði frú Chad-
wick hæðnislega. „Þetta er fáránlegt. Og
hve oft skrifaði hann þér? Ég minnist
þess ekki að hingað hafi komið nokkur
bréf.”
„Nei, vegna þess að ég bað hann að
senda þau á skrifstofuna,” sagði Beth.
„Ég skil.” Andartak lýstu augu frú
Chadwicks sársauka. Síðan sagði hún
með endurnýjuðum krafti: „Þessi skiða-
ferð sem þú ætlaðir að fara í. Hún hefur
líklega verið til þess að hitta hann?”
Beth kinkaði kolli. „Já. En svo átti
hann erindi hingað vegna nýju bókar-
innar sinnar, svo hann ákvað að sækja
migí leiðinni.”
„Sækja þig?"
„Já,” sagði Beth rólega, „sjáðu til, við
höfum í hyggju að gifta okkur undir
eins.”
Frú Chadwick lagði handarbakið á
enni sitt eins og hún væri skelfd og
hjálparvana. „Á slíkum stundum,” sagði
hún mæðulega, „vildi ég óska að faðir
þinn væri enn á lífi —"
„Ó, mamma —”
„Eins og allir vita, þá hef ég gert mitt
besta. En það er ekki auðvelt að ala upp
barn alein.” Hún lokaði augunum, eins
og minningarnar gerðu hana þreytta.
Beth sagði hvasst: „í öllum Guðs
bænum! Ég var átján ára þegar pabbi
dó. Og núna,” bætti hún ákveðin við,
„er ég tuttpgu og þriggja ára og ég ætla
að gifta mig og þú verður bara að gera
svo vel að sætta þig við það.”
„Viltu rétta mér töflurnar á náttborð-
inu?” sagði frú Chadwick, „svo held ég
aðbég vilji vera ein. Þú hefur gefið mér
þó nokkuð til þess að hugsa um.”
Morguninn eftir var móðir hennar
ekki enn komin fram þegar Beth þurfti
að fara til þess að ná strætisvagninum,
hún lagaði því kaffi á hitabrúsa og skildi
morgunverðarbakka eftir á borðinu fyrir
framan svefnherbergi hennar.
I hádeginu kom André, sem hafði eytt
morgninum með umboðsmanni sínum i
London, inn í litla og þrönga skrifstof-
una hennar með stóran vönd af gulum
rósum og flösku af kampavíni. „Aðeins
fyrir okkur,” sagði hann, þegar hann tók
tappann úr og lét vinið freyða i skrif-
stofukönnurnar.
En þetta einkasamkvæmi þeirra fékk
skjótan endi; fréttin hafði óhjákvæmi-
lega lekið út og breiðst eins og sinueldur
um allt fyrirtækið, og þegar orðið var
ótrúlega fjölmennt í skrifstofu Beths, þá
létu þau sig berast út með straumi vel-
viljaðra og höfnuðu á veitingastað í ná-
grenninu.
Eftir að þau höfðu snætt, sagðist
André ætla að fara að kaupa handa
henni hring, en hann vildi ekki að hún
kæmi með sér. Svo þau ákváðu að hann
kæmi heim til hennar síðar til þess að ná
í hana — og hitta verðandi tengda-
móður sína.
Þegar Beth var að fara fékk hún
skyndilega hugdettu og tók með sér
nokkur þvæld eintök af skáldsögum
Andrés af skrifborði sínu. Kannski
móðir hennar vildi lesa þær — kannski
myndi hún skilja.
Þegar hún kom heim var læknirinn að
fara út.
„Hvað kom fyrir?” spurði hún i
hræðslutón og hún sá fyrir sér of stóra
skammta af svefnlyfjum og sundur-
skornar slagæðar.
„Þetta er allt i lagi, Beth,” flýtti lækn-
irinn sér að segja í fullvissutón, „aðeins
smáfall, ekkert alvarlegt. Nokkrar smá-
skrámur.” Hann brosti til hennar.
„Reyndar virtust hún og stöllur hennar
skemmta sér konunglega!”
„En hvernig vildi þetta til?”
„Eins og mér skilst þá stóð hún á stól
til þess að ná upp í háa hillu í eldhúsinu
og þá hringdi dyrabjallan. Ein af vin-
konum hennar opnaði fyrir blaðamanni
sem hafði fengið veður af trúlofun þinni
og í öllum spenningnum þá féll hún af
stólnum. Hafðu engar áhyggjur, það
verður allt í lagi með hana á morgun!"
48 Vikan 34* tbl.