Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 46

Píslarvottur
eftir Diana
Dettwiler
Þýð.: Emi! örn Kristjánsson.
Biðröðin var endalaus og virtist varla
mjakast áfram, og þegar hún loksins
komst inn í þriðja strætisvagninn sem
kom eftir að hún byrjaði að biða, þá vissi
Beth að hún var þegar orðin of sein á
stefnumótið.
Vagninn rann inn í miðdegisum-
ferðina, hægði á sér, stansaði og hélt
aftur af stað. Þessu hélt hann áfram og i
hvert sinn leit hún á úrið og í huganum
reiknaði hún út hvað hún yrði lengi að
laga til á sér neglurnar, fara í bað og
setja i sig hituðu hárrúllurnar.
Þegar vagninn stansaði á enn öðru
rauðu Ijósi þá hugsaði hún áhyggjufull
með sér: Hversvegna þurfti ég endilega
að vera látin vinna frameftir núna? Svo
hugsaði hún: Hann biður ekki. Og svo:
Kannski að það væri best ef ég færi ekki.
En þegar hún lét peningaveskið sitt
aftur ofan í töskuna sína þegar hún
hafði greitt miðann, þá kom hún auga á
bréfið, umslagið var blátt, póststimp-
illinn var frá Genf og utanáskriftin var
með hinni kunnuglegu og skýru rithönd
hans. André, ó Guð, láttu nú allt vera í
lagi.
Þegar hún steig út úr vagninum var
kvöldúðinn orðinn að helliregni og þegar
hún kom heim var hún orðin gegnvot.
Um leið og hún opnaði dyrnar kallaði
rödd móður hennar: „Beth?” Hún
heyrði strax að móðir hennar var ekki
ein. Þetta var há og hvell samkvæmis-
röddin.
Beth hikaði í forstofunni og leit
áhyggjufull á úrið. Móðir hennar vissi
að hún var að fara út í kvöld.
„Beth? Ert þetta þú?"
Hver önnur ætti þetta svo sem að
vera, hugsaði Beth óþolinmóð með sér
og opnaði dyrnar inn í setustofuna.
Þar var verið að spila bridge. Reyk-
mökkur frá vindlingum leið upp frá
borðinu og upp i Ijósið, á skrifborðinu
var bakki með óhreinum tebollum og
þess háttar ásamt leifunum af einni
hinna frægu svampterta hennar Clare
Chadwick. Lyktin af hinum ýmsu ilm
vötnum kvennanna var þrúgandi i heitu
herberginu.
„Elskan!” hrópaði móðir hennar glað-
lega og rétti með miklu látbragði fram
vel snyrta höndina. Af skyldurækni
beygði Beth sig niður og kyssti hana á
kinnina, síðan brosti hún til andlitanna
þriggja án þess þó að sjá þau.
Gengu vinkonur móður hennar í
fötum hver af annarri? Þær fóru i það
minnsta til sama hárgreiðslumeistara.
„Stelpurnar”, eins og frú Chadwick
rangnefndi þær alltaf, virtust einnig
nota sömu snyrtivörurnar; ferskjulituð
andlit, skærblátt og grænt í kringum
augun, skærbleikt eða hárautt á varirn-
ar. Nóg var af perlum og prjónuðum
kjólum.
Beth átti erfitt með að þekkja þær i
sundur, en þar sem samræðurnar sem á
eftir komu við hana voru eins og þær
höfðu alltaf verið, þá skipti það ekki svo
miklu máli.
Nú sögðu þær í léttum tón: „Og
hvernig líkar þér i vinnunni?” „Hefur þú
ekki lést?” Og: „Ég frétti að þú sért að
fara I skíðaferðalag!”
Mamma hennar sagði: „Ég straujaði
hvítu skyrtuna fyrir þig.” Þetta var al-
gjörlega þarflaus athugasemd og kom
málinu ekkert við, en alltaf þegar
vinkonur hennar voru í heimsókn þá
virtist hún vera upptekin við að sýnast
óeigingjörn og fórnfús móðir.
„Þakka þér fyrir,” sagði Beth, hún var
full vanþakklætis og sár. Hún gekk i
átt til dyra.
„Vertu nú góð og taktu tebakkann
með þér þegar þú ferð,” kallaði móðir
hennar á eftir henni.
„Ö, mamma, ég er þegar orðin alltof
sein,” sagði Beth. Hún sá eftir því strax
46 Vikan 34- tbl.