Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 17

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 4. hluti
„Það verður léttara yfir öllu þegar hr. St.
John kemur heim því hann heldur margar
veislur og boð. Húsið er allt annað þegar
hann er heima. Þjónustufólkið er alltaf
ánægt þegar hann kemur, það kvartar
enginn vegna aukavinnunnar, okkur finnst
skemmtilegt þegar það er svo líflegt hér."
Ég nálgaðist hana og brosti ánægð
vegna þess að nú átti ég loksins að fá að
hitta hana. En ég sá enga ánægju i aug-
um hennar. Ég reyndi að tala eins létt og
ég gat. „Góðan daginn, Viola frænka,
ég hef hlakkað svo til að hitta þig og
mér þykir leiðinlegt að þú skulir vera svo
illa fyrirkölluð.”
Hún sneri höfðinu þunglega að mér.
eins og það væri fullt af blýi, og starði
sviplaustá mig.
Erændi minn tók utan um hendur
hennar. „Ætlarðu ekki að heilsa barn-
inu, góða mín? Ætlarðu ekki að bjóða
systurdóttur þina velkomna?”
Örlítill skilningur virtist færast í augu
hennar. „Ellen! Dóttir Ellenar?”
„Já, frænka,” svaraði ég áköf. „Ég er
Della. Mamma mín sendir þér kærar
kveðjur og fullt af skilaboðum.”
Varir hennar bærðust en ekkert hljóð
heyrðist. Síðan tautaði hún: „Della .. .
Della . . .” eins og hún væri að reyna að
rifja eitthvað upp. Þá leit hún allt i einu
tortryggnislega á mig og hrópaði æst:
„Hvernig get ég vitað hver þú eit? Þú
gætir verið svikari! Ég þekki þig ekki.
Earðu: Farðu!”
Hún virtist vera mjög æst. Ég hörfaði
til baka þvi ég vildi ekki æsa hana upp.
Veslings sjúka sálin, ég vissi að hún
hafði þurft að þola mikið en ég hafði
ekki búist við að svo illa væri komið
fyrir henni. En hve móðir min myndi
syrgja örlög systur sinnar!
Frændi minn klappaði henni á hend-
urnar. „Þetta er allt í lagi, vina min,
vertu nú ekki æst. Ég fullvissa þig um að
þetta er Della. Hún mun fara núna en
koma aftur og heimsækja þig einhvern
daginn þegar þér liður betur.”
Denning hjúkrunarkona fylgdi okkur
til dyra, einna líkust hræddum fugli.
Frændi minn talaði kuldalega til
hennar. „Hennar náð er æst i dag.
Tekur hún inn lyfin reglulega?”
Veslings konan neri hendur sínar og
virtist vera reglulega leið. „Ég geri allt
sem ég get til að láta hana taka þau en
stundum neitar hún. Eða — hún felur
þau.”
Frændi minn var svo harðorður að ég
sneri mér undrandi að honum. „Það er
starf þitt að sjá til þess að hún taki inn
lyfin. Ef þú ert ekki fær um að gegna því
verðum við að breyta eitthvað til frú
mín góð.”
Hann snerist á hæli, gekk hratt í gegn-
um ganginn og niður stigann. Ég elti
hann eins hratt og ég gat. Ég fann ákaf-
lega til með honum. Veslings maðurinn.
Hve heitt óskaði hann þess ekki að Viola
frænka yrði heilbrigð og gæti tekið upp
sess sinn sem eiginkona hans og lafði. Ég
vonaði að þess yrði ekki langt að bíða.
Það virtist vera svo ranglátt gagnvart
þessum góða manni að láta hann ganga i
gegnum svo mikið. En frændi minn var
jafn óeigingjarn og ávallt og hugsaði
fyrst og fremst um mig, hann stað-
34. tbl. Vikan 17