Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 20

Samræðurnar voru Irflegar vlð kvöld
verðarborðið. Þðég væri ekki fær um að
raka þátl í þeim hafði ég engu að siður
ganran af að heyra talað um rithöfunda
og ljóðskáld sem ásamt öðrum lista
mönnum voru hluti af lífi Clives.
Frú Buller Hunter var vel að sér í list-
um og vissi allt um nýjustu leikritin og
bækurnar. Hún og Clive ræddu mikið
um ágæti þeirra. James frændi sagði
fátt en hlustaði þó áhugasamur á sant-
ræðurnar og augnaráð hans flakkaði
milli þeirra eftir þvi hver hafði orðió.
Einstaka sinnum skaut hann inn einni
og einni spurningu. Ég fann til með-
aumkunar vegna þess að Viola frænka
gat ekki tekið sess sinn sem húsmóðir,
það var ekki ntinnst á hana fremur en
hún væri ekki til. Ég vorkenndi einnig
Jantes fræntla og óskaði þess að hann
hefði átt eiginkonu sem líktist frú Buller-
Hunter. Simon var vingjarnlegur og
háttvis eins og alltaf en stundum virtist
sem hann lifði í sinum eigin heinii, það
voru einu ytri merki sjúkleika hans.
„Jæja, en nú þegar eg er kominn aftur
'heim á þcnnan leiðindastað, vil ég að
eitthvað skenrmtilegt verði gert hér."
sagði Clive og lét gtanna fingurna dansa
óþreyjufullt yfir borðið.
„Það er einmilt þaö sem ég var að
vona," sagði Jamcs frændi. „Ég er
hræddur um að Dellu hafi leiðst hræði-
lega þann tinta sent hún hefur verið hér
og sakni heimilis síns i Cornwall. Ef þið
frú Buller-Hunter takið ykkur santan þá
gelið þið gert það sem pið viljið."
„Við gætum haft Ijoðalestur, ’ sagði
Clive. „Ég veit um góðen Ijóðahöfund
sent var með ntér í Oxford. Við gætum
boðið honum hingað til að lesa eitthvað
af Ijóðunt sínum. Ég þekki lika pianó-
snilling og marga góða söngvara. Og svo
verðum við líka að bjóða náunganunt
sem Itefur lagt l.undúni að fótum sér
vegna málverksins sent hann hefur i sal
arkynnunt Konunglegu Akademíunnar.
Já, ég held að við gætum fengið nokkuð
gott kvöld."
„Viltu aðégsjái um matinn ogblónta
skreytingarnar hr. St. John?" spurði frú
Buller-Hunter og augu hennar glitruðu
af tilhlökkun.
„Já, ef þú vilt." svaraði Clive.
Mér varð strax hugsað til frú Hodges
sent eflaust hafði séð um allt slíkt áður,
og ég fór að hafa áhyggjur af slíkunt
breytingum.
Þegar búið var að ákveða daginn og
senda út boðskortin sneri frú Buller-
Hunter athygli sinni að mér. Hún var
skemmtilegur félagi og ég hafði gaman
af að heyra hana segja frá lifi sinu i Ind-
landi sem virtist hafa verið töluvert
skemmtilegra en það sem hún nú gat bú-
ist við. Ég sagði henni hins vegar frá lífi
minu í Cornwall og Jenny. Hún fitjaði
upp á nefið þegar hún heyrði um hinn
þrönga hugsunarhátt heldra fólksins í
Cornwall. Hún lofaði mér að þegar hún
væri búin að kenna mér. gæti ég haldið
höfðinu hátt meðal þeirra allra, Hún
gagnrýndi kjólana mína og ég varð undr-
andi þegar ég heyrði álit hennar.
„Það er auðséð að þeir eru keyptir i
smábæ. En efnið er gott svo að við
verðunt að athuga hvernig við getum
breytt þeint. Ég hef heyrt að Denning
hjúkrunarkona sé mjög lipur í höndun-
um, kannski hún geti tekið það að sér.”
Hún valdi bláan silkikjól sem var með
kögri í hálsmálinu og löngum ermum.
„Mátaðu þennan. Della," lagði hún til.
Ég gerði það og skoðaði sjálfa mig i
speglinum. Éiturinn var mjög hreinn og
við Jenny höfðum valið hann í samein-
ingu. Frú Buller Hunter grandskoðaði
mig og setti stút á varirnar.
„Ef við fjarlægjunt kögrið og ermarn-
ar og setjum blúndur á alla kanta ætti
hann að verða mjög fallegur. Sýndu mér
skartgripina þina."
„Ég á ekki mikið af þeim,” játaði ég.
„Perlufesti sem ég fékk frá pabba í af-
ntælisgjöf, gullfesti. nokkrar nælur og
eyrnalokka og svo eitthvað af steinum
frá Cornwall."
Hún athugaði fátæklegt innihaldið i
skartgripaskrininu mínu og mér til
undrunar valdi hún gullfesti meðstórum
bleikunt Quartzsteini sem var fallegur en
ekki dýr. Ég hafði fundið steininn á
ströndinni og látið gullsmið slipa hann
og laga. „Þessi er fallegur." sagði hún.
„Einfaldur en sjaldséður. Notaðu þetta
með gullkeðjunni." Siðan leit hún rann-
sakandi á háriö á mér. „Hver greiðir á
þér hárið?"
„Það gerir Rose og ég er mjög ánægð
með hvernig hún leggur það," sagði ég.
„Mmmm. En það dugir þó ekki til.
Þessir lokkar leyfa hárinu alls ekki að
njóta sín. Ég mun leggja á þér hárið og
þá muntu sjálf sjá muninn.”
Mér leið illa yfir að þurfa að segja
Rose frá þessu og hefði með ánægju
látið hennar hárgreiðslu duga. En frú
Buller-Hunter var ekki sú manntegund
sem maður mótmælir.
„Segðu Rose að skola hárið á þér úr
eplaediki þegar hún þvær það. þá kemur
meiri gljái i það. Ég er með gott krem
fyrir húðina, búið til úr hnetum og hun-
angi, sem þú átt að nota að nóttu til og
við skulum kaupa litla flösku af viðar-
kvoðu sem mun gefa þér lit í vangana ef
þú berð það á þig. Það ntyndi bæta útlit
þitt.”
Eftir að hafa ráðstafað útliti mínu á
þennan hátt sneri hún sér að huga mín-
um. Hún sagði mér að lesa kvæði og
ræða siðan við hana um álit mitt á þeim,
sama máli gegndi meðskáldsögur sem ég
að öllu eðlilegu hefði aðeins lesið laus-
lega. Og svo varð ég alltaf við og við að
ganga um herbergið með bækur á höfð-
inu til að ég bæri mig betur. Við vorum
enn ekki komnar að framkomu minni og
mér fór nú að skiljast að það þurfti tölu-
vert meira til að verða kynnt við hofið
en ég hafði áður ætlað. En ég hafði
gaman af að læra þetta og dagarnir þutu
áfram.
Daginn sem veisluhöldin áttu að eiga
sér stað iðaði húsið af annríki. Búið var
að koma fyrir mörgum aukastólum í
stofunni fyrir gestina. Frú Hodges, sem
alltaf hafði séð um siík mál áður, sendi
einn þjónanna út i garðinn til að velja
blóm í skreytinguna. Þegar komið var
með þau inn i stofuna skoðaði frú
Buller-Hunter þau nákvæmlega og sagði
siðan: „Þessi geta alls ekki gengið.”
„Ekki það?” spurði ég undrandi þvi að
mér þótti mikið til þeirra koma.
„Öll blómin eiga að vera rauð og hvít
og svolitið græn. Föst litaráðstöfun er
miklu glæsilegri en þessi blanda."
Hún hringdi á frú Hodges. Þegar hún
hafði sagt henni álit sitt fann ég óttann
læsast um mig er ég sá reiðina i augum
ráðskonunnar.
„Ég hef séð um veislur herrans i mörg
ár og hann hefur alltaf verið ánægður
með störf min," sagði hún og kipraði
varimar.
„Það er ég viss um frú Hodges. En í
þetta skiptið hef ég verið beðin um að sjá
unt skreytingarnar. Þú getur haldið þig
við þitt yfirráðasvæði, eldhúsið. Viltu
sjá til þess að þessi blóm verði fjarlægð
og aðeins hvít og rauð blóni verði skorin.
Siðan mun ég koma niður og raða þeim
upp sjálf."
Frú Hodges stóð þarna eitt augnablik
og titraði af niðurbældri reiði og ég var
farin að óttast að-hún myndi pakka
niður og yfirgefa okkur. En eftir að hafa
sent henni hatursfullt augnaráð. gekk
ráðskonan leiðar sinnar, bein i baki og
virðuleg. Nokkrir gestanna áttu að gista.
Þjónustustúlkurnar höfðu því nóg að
gera við að undirþúa herbergin og ég sá
að þau sem lágu við hliðina á minu
myndu verða notuð.
Kvöldverðurinn var snæddur
snemma og hann var fremur léttur þvi
von var á gestunum fljótlega á eftir. Frú
Buller Hunter kom inn i herbergið mitt
og hún var vissulega glæsileg ásýndum,
klædd i safirbláan satínkjól. Kjóllinn var
alsettur litlum glitrandi palíettum og ég
var viss um aðenginn gestanna gæti litið
betur út. Kjóllinn minn, sem Denning
hafði breytt. var nú yndislegur á að líta
þó að smáborgaralegum augum mínum
þætti hann kannski vera full fleginn.
Hjúkrunarkonan hafði einnig saumað
agnarlitlar. glitrandi bleikar blúndur við
hálsmálið. Mér fannst ég þvi vera reglu-
lega fín þegar ég setti upp bleika háls-
menið. Frú Buller-Hunter vildi endilega
fá að leggja á mér hárið. Hún greiddi
það upp í stóra frjálslega lokka sem hún
festi síðan með örfáum, smáum bláum
blómum. Siðan úðaði hún dýru frönsku
ilmvatni á úlnliði mina. Auðséð var að
hún vildi rækja skyldur sínar gagnvart
inér af fyllstu samviskusemi. Allan tím-
ann heyrðum við vagnana koma með
gestina og þegar ég heyrði hrópin ög
hláturinn fann ég að ég hlakkaði ákaf-
lega til.
Loksins gengum við niður stigann og
inn í stofuna. Þar var glæsilegt um að lit-
ast. Rúbínrauð tjöld voru dregin fyrir
sviðið sem var fyrir enda stofunnar.
Rauðu og hvitu blómin, sem frú Buller-
Hunter hafði heimtað. undirstrikuðu
allt það fegursta i húsgögnunum og
veggfóðrinu og ég sá nú hve rétt hún
hafði haft fyrir sér i sambandi við
blómaskreytingarnar. Skrautbúið fólkið
var einnig fögur sjón, þar niátti sjá silki,
flauel og satin ásamt skartgripum i öll-
um litabrigðum og útgáfum. Þetta var
einhver sú mesta litadýrð sem ég hafði
nokkurn tíma séð og ég var fegin að frú
Buller-Hunter hafði séð urn snyrtingu
mina og föt svo að ég skæri mig ekki úr í
þessum fallega hóp. Hefðarkonur og
menn stóðu i litlum hópum og ræddu
saman hingað og þangað um stofuna.
Ég leitaði að Simoni en gat hvergi komið
auga á hann. En James frændi kom til
okkar, jafn vingjarnlegur og alltaf. og
óskaði frú Buller-Hunter til hamingju
með það verk sem hún hafði unnið á
mér. Þá, eins og einhver hefði gefið þög-
ult merki, varð allt hljótt í stofunni og
allir fundu sér stól eða sófa til að setjast
í. Gestir stóðu síðan upp og lásu Ijóð sín
af mikilli innlifun. Sum þeirra voru
fallega skrifuð og ég hafði gaman af
þeim en önnur voru undarleg og ég
skildi þau ekki. Ég fann að athygli min
var farin að flakka um salinn sérstaklega
þegar rætt var um Ijóðin á eftir. Clive
var sá sem talaði mest. Mér var hrein-
lega farið að leiðast þegar kom að pianó-
spilinu og söngvurunum. En hve Jenny
hefði notið þess að hlusta á þetta. þó að
hún væri að minnsta kosti jafnfær og
þetta fólk. Það var aðeins ég sem ekki
hafði nokkra hæfileika til að bera. É"g
ákvað að vera iðnari við að æfa mig við
píanóið og ljóðalesturinn en ég var
hrædd um að þau loforð yrðu að engu. •
Við vorum einmitt að snúa okkur að
góðgætinu, sem eldað hafði verið niðri í
eldhúsinu undir yfirumsjón frú Hodges,
þegar frú Buller-Hunter benti mér á að
stór hluti gestanna sneri nú athygli sinni
að nýjum gesti sem komið hafði rétt í
þessu.
Levndardómnr
gamla klaustursins
20 Vikan 34. tbl.