Vikan - 13.09.1979, Page 15

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 7. hluti
Levndardómor
gomln klnustursins
Þýö: Steinunn Haigadóttir
Ég gekk í áttina til hennar og hrollur fór
um mig. „Matilda, Matilda, er allt í lagi
með þig?" spurði ég um leið og ég greip
um axlir hennar. Hún virtist líflaus með öllu
og ein þjónustustúlkan fór að gráta.
Augu hennar urðu kringlótt og dökk.
„Það er Matilda, fröken Della, stofu-
stúlkan. Hún segir að hún geti komist i
samband við látið fólk. Anda þeirra
dauðu!” Rödd hennar var lág og full
virðingar.
„Æ Rose, þvílík vitleysa, þvilíkt hug-
myndaflug. Hver er þessi stúlka?”
„Hún er úr þorpinu, fröken. Ég held
að hún þekki hr. Manning eða fjölskyldu
hans. Annars veit ég ekkert um hana
annað en að hún segir að móðir sin geti
lesið i lófann á þér eins og opna bók og
starað í kristalkúlu þar til hún sér hvort
fallegur dökkur maður sé að koma inn i
líf þitt.” Augu hennar glitruðu af sælli
eftirvæntingu þegar hún sagði þetta. Ég
snéri mér reiðilega að henni.
„Og vegna þess að hún hefur sagt allt
þetta bull um móður sina trúir þú því að
hún geti náð sambandi við hina dauðu?”
Ég heyrði sjálf hve bitur rödd mín
hljómaði þegar ég sagði þetta, vegna
þess hve heitt ég þráði að hitta Jenny
mína aftur og þess hve vonlaust það var.
„Jæja fröken,” sagði Rose þrjósku-
lega, „en mamma hennar er sígauni svo
að það getur vel verið að hún hafi þessa
gáfu. Sumt fólk hefur hana, það er ég
viss um. Frænka mín hafði oft samband
við son sinn sem var drepinn af þessum
bölvuðu Rússum.”
„Það er tóm imyndun. Ekkert annað
en imyndun,” ég andvarpaði. „Ef það
aðeins væri svoeinfalt.”
Um leið og hún lagaði kjólinn minn
og snyrti blúndukragann masaði hún
glaðlega um allt og ekkert, hún virtist
vera fegin að fá að hugsa um útlit mitt
nú þegar frú Buller-Hunter var ekki til
staðar. „I kvöld fröken,” sagði hún há-
tíðlega, „ætlar Matilda að halda miðils-
fund! Hún segist geta fallið í dvala og
talað við andana.” Hún leit órólega
aftur fyrir sig eins og hún óttaðist að
eitthvað dularfullt kynni að leynast þar.
„Miðilsfund? I húsakynnum starfs-
fólksins? Ég get varla ímyndað mér að
frú Hodges láti slíkt viðgangast!” Og það
var svo sannarlega skoðun min að sú
kona léti sér fátt um þannig lagað finn-
ast.
„Frú Hodges? Ó nei fröken, við
gætum ekki haldið þennan fund ef hún
væri viðstödd, henni líkar ekki svona
lagað. Hún segir að ef hún heyri Mat-
ildu tala meira um þetta verði hún rekin.
Nei. Frú Hodges ætlar sér i heimsókn til
bróður sins og fjölskyldu hans i grennd
við Canterbury. Hún á frí svo að hún
kemur seint heim. 0 fröken, heldurðu að
einhver sem er dáinn vilji tala við mig?”
hún skalf af eintómum spenningi.
„Það hef ég ekki hugmynd um, Rose.
En hvernig er það með hr. Slim? Er
hann því hliðhollur að þið farið að eltast
við anda?”
Rose flissaði og sendi mér kankvíst
augnaráö. „Ég veit það ekki, fröken.
Hann hefur sinn eigin anda aðdunda sér
við. Hann situr inni i herberginu sínu
með flösku úr vínkjallaranum og yfir-
leitt skiptir hann sér ekki af okkur á
kvöldin.”
Ég vissi að ég ætti ekki að vera að
masa svona við þjónustustúlkuna. En
satt best að segja fannst mér það vera
léttir að taka þátt i þessum samræðum,
að þurfa ekki að hugsa um hvað væri
rétt framkoma og hvað ekki eins og til-
fellið var þegar ég ræddi við frú Buller-
Hunter sem var svo umhugað að kenna
mér mannasiði og fá mig til að hegða
mér eins og ungri hefðarkonu sæmdi.
Það var ekkert áhlaupaverk!
Allan daginn hugsaði ég um það sem
Rose hafði sagt og hvernig þessi stúlka,
Matilda, væri. Var hún svindlari? Var
hún illa menntuð þjónustustúlka sem
skemmti sér við að þykjast hafa vald á
æðri máttarvöldum til að hræða félaga
sína? Eða var þessi stúlka raunverulega
skyggn, vissi hún hvernig maður komst i
samband við hina látnu? Skynsemi mín
sagði mér að svo gæti ekki verið. Hvers
vegna skyldi lítilsmegnug þjónustu-
stúlka hafa þessa hæfileika? Og ef út i
það var farið, hvers vegna skyldi nokkur
hafa slíka hæfileika? Eða hvers vegna
ekki við öll? Þó sagði einhver rödd innra
með mér að einhverjir hlytu að hafa
þessa hæfileika, ég hafði heyrt að jafnvel
þeir hæstsettu í landinu tryðu því.
Ef einhver sannleikur leyndist í þess-
um andasamskiptum vildi ég taka þátt i
þeim til þess að ég yrði þar tilbúin ef
Jenny vildi hafa samband við mig. Ef
svo færi að ég heyrði rödd hennar myndi
ég vita það með vissu hvort um svik
væri að ræða, enginn gæti leikið á mig í
því sambandi.
Ég var enn með hugann við þetta
þegar við snæddum kvöldverð. Nú þegar
frú Buller-Hunter var ekki til staðar
snerust samræðurnar aðallega um
stjórnmál en á þeim hafði ég engan
áhuga.Tillitssamurog vingjarnlegur eins
og alltaf reyndi James frændi að fá mig
til að taka þátt í samræðunum en því
miður gat ég aðeins veitt honum svör
einsogjá eða nei.
Clive virtist eiga erfitt með að sætta
sig við þessa rólegu tilveru, hann sneri
hugsandi upp á yfirvaraskeggið og
renndi augunum órólega á milli okkar
allra. Allt í einu sló hann hendinni i
borðið.
„Það er kominn tími tiji að við
skemmtum okkur eitthvað. Eg get
fengið leikflokk til að setja á svið gott
leikrit hér ef þú vilt leyfa mér það,
pabbi?”
Frændi minn hleypti í brýrnar og eftir
að hafa hrist höfuðið nokkrum sinnum
leit hann í áttina til min til að athuga
viðbrögð mín. En þau voru engin, skiln-
ingarvit mín voru sem frosin. Ef þessi
skemmtun gæti orðið öðrum til gleði var
það aðeins gott. Ég þurfti ekki að taka
þátt í þessu og vildi ekki eyðileggja fyrir
öðrum með sorg minni. Þar sem ég vissi
hverjar tilfinningar Clive bar í brjósti til
sveitalífsins, jafnvel þegar það var sem
liflegast, vildi ég ekki verða til þess að
hann ætti enn erfiðara með að sætta sig
við það.
„Hvað segir þú, Della?” Frændi minn
leit órólega á mig.
* Mér tókst að brosa dauflega og ég
sagði honum að hann skyldi hafa þetta
cins og honum best líkaði, mér væri
sama.
„Seinna Clive, seinna,” sagði frændi
'að lokum. „Það væri betra ef þú biðir
eftir að frú Buller-Hunter kæmi aftur,
þú munt þurfa á aðstoð hennar að halda
við undirbúninginn.”
„Hvaða máli skiptir frú Buller-Hunt-
er! Hér áður fyrr tókst frú Hodges ágæt-
lega til við að undirbúa þess háttar
skemmtanir. Ég get ákveðið daginn og ef
frú Buller-Hunter verður komin aftur
þegar sá dagur kemur er það ágætt. En
þó hún verði ekki komin er óþarfi að
hætta við allt saman.”
Þegar máltíðinni var lokið afsakaði ég
mig og sneri til svefnherbergis míns. Ein-
hvern veginn gat ég hvorki lesið bókina
37. tbl. Vlkan is