Vikan - 03.01.1980, Page 3

Á GÖNGUFERÐ
MED BJÖSSA
Guðbjöm Hdgason er 58 ára og 1
metri og 30 sentímetrar á hæð. Hann
var félagi okkar i gönguferð
VIKUNNAR dag einn rétt fyrir jól
þegar við mældum götur Revkja-
víkur mislöngum skrefum.
— Viltu segja okkur hvað er verst
við að vera svona smávaxinn,
Bjössi?
— Það er varla neitt eitt sem er
erfiðast — það er í heild erfitt að vera
svona smávaxinn. Verst finnst mér
þó þegar ég er misskilinn og ekki
tekið mark á mér, allt vegna stærðar-
innar. Svo er þetta dýrt. Ég get ekki
gengið inn í búðir eins og annað fólk
og keypt mér föt, ég verð að láta
sérsniða þetta á mig. Þú gætir fengið
tvenn föt fyrir sama pening og ég gaf
fyrir þessi sem éger i.
Guðbjörn er vel klæddur, í frakka,
jakkafötum, hvítri skyrtu og með
bindi eins og svo margir aðrir — allt
litið.
— Hvenær varð þér fyrst ljóst að
þú værir dvergur?
— Ætli ég hafi ekki verið 6 eða 7
ára. Ég ólst upp í stórum systkina-
hópi, við vorum 16 systkinin og
bjuggum við ísafjarðardjúp. Strax
upp úr fermingu fór ég til sjós og var i
við það i nokkur ár, fór síðan til
Reykjavíkur og vann við verk-
smiðjustörf, dreif mig aftur á sjóinn
og svo aftur i verksmiðjuna. Þannig
hefur þetta gengið í stórum dráttum.
Ég hef unnið i fjöldamörg ár í Dósa-
gerðinni og er eiginlega nýhættur.
— Var ekki erfitt að vera til sjós
svona lítill?
— Ég vann eins og hinir og gaf
ekkert eftir. Alla vega fékk ég fullan
hlut og á tímabili var ég meira að
segja með einn og kvart hlut þar sem
ég var bæði háseti og kokkur í senn.
Ég kunni alltaf vel við mig á sjónum
og sé núna mest eftir því að hafa
ekki farið á millilandaskip. Ég hef
aldrei komið til útlanda — því
miður.
— Þú fluttir úr sveit til höfuð-
borgarinnar. Hvernig var þér tekið?
— Það sneru sér allir við og gláptu
á mig á götu. Nú hefur þetta breyst,
það þekkja mig allir orðið þannig að
það er ekkert tiltökumál þó ég láti sjá
mig opinberlega!
— Hefur aldrei hvarflað að þér að
fá vinnu viðerlend fjölleikahús?
— Ojú. Ég vann í 11 ár á Kefla-
víkurflugvelli og þar þróuðust málin
þannig að ég var kominn með alla
pappíra, innflytjendaleyfi, atvinnu-
leyfi og hvað þetta heitir allt saman.
og var á leiðinni út. Ég var kominn í
samband við bandaríska fjölskyldu
sem ætlaði að taka á móti mér og að
því er mér skildist þá hefðu ekki
verið nein vandkvæði á því að fá
vinnu í sirkus eða einhverju
svoleiðis. En ég guggnaði þegar á
herti og það var kannski eins gott.
Ég býst ekki við að ég hefði haft
taugar til að standa í þessu. Síðan þá
hafa ýmsir aðilar orðað þennan
möguleika við mig, t.d. Jón Laxdal
leikari og Jóhann risi, báðir menn
sem ættu að þekkja til þessara mála.
Hér heima hef ég frekar lítið komið
við sögu í skemmtanaiðnaðinum, lék
að visu einu sinni í leikriti eftir Odd
Björnsson og svo var ég með í Bláu
stjörnunni, revíusýningum sem
gengu hér í bænum á milli 40 og 50.
Þar söng ég og hoppaði og allt hvað
eina. Svona hafa nú sirkusmál min
verið.
— Gleymirðu ekki einhverju? Það
sagði mér einhver að þú hefðir leikið
í kvikmynd.
— Jú, það er satt. Ég hef leikið I
einni kvikmynd, Síðasta bænum í
dalnum. Þar lék ég að sjálfsögðu
dverg — hvað annað?
— Ertu ekkert beiskur?
— Það þýðir ekkert að vera það.
Ég reyni að umgangast venjulegt
fólk og svo spila ég bridge í frístund-
um. Aftur á móti verður manni
stundum hugsað til þess að ef maður
hefði fæðst í dag þá hefðu lækna-
visindin getað bjargað manni. En því
verður ekki breytt að ég fæddist við
Isafjarðardjúp fyrir 58 árum og þá
var ekki byrjað að meðhöndla ung-
börn eins og gert er í dag.
— Þakka þér fyrir samfylgdina,
Bjössi!
— Þakka þér sömuleiðis. Bless-
aður!