Vikan - 03.04.1980, Qupperneq 25

Þýtt: Emil örn Kristjánsson.
hvað hún var að gera þegar hún hljóp á
milli aðdáenda sinna með kreppta hnefa.
Hún mátti ekki láta þennan hræðilega
hr. Hannaford sjá hvað var að gerast —
öll rómantik atviksins myndi að eilífu
hverfa ef foreldrum þeirra yrði sagt að
þeir hefðu verið að slást.
Þegar allt kemur til alls, hugsaði Kate
ánægð með sér, þar sem hún stóð nú á
brúnni, þá var það rómantiskt að tveir
myndarlegir piltar slógust mín vegna.
Svo hún hafði skilið þá. Tvö eldrauð
andlit horfðu á hana. Blóð lak úr vör
Dereks og auga Ronalds var bólgið. En
blóðið hafði mest áhrif.
„Ó, þú ert meiddur, Derek!" Hún
hafði tekið utan um hann og hann hafði
gripið tækifærið, eins og honum var eðli-
legt, og látið sig falla niður á jörðina hjá
henni. Þar gróf hann andlit sitt í kjöltu
hennar og faldi sigursvipinn. Það varð
til þess að viðkvæmt hjarta hennar lét
undan og hann átti hana.
„Já, jæja... ” Kate andvarpaði og
reyndi að bægja frá sér hugsuninni um
gjaldþrotið og dauða Dereks í flug-
slysinu þegar hann reyndi að flýja land.
Hún vissi að hún var hérna í dag til
þess að taka við bónorði Ronalds. Ekki
að hann hefði sagt neitt —ekki enn. En
hún þekkti hann.
Hún mundi eftir honum og háttum
hans frá því að þau voru unglingar. Á
hverri stundu myndi hann bera upp
bónorðið — með réttum orðum og á
réttum tíma. Og hann byggist við réttri
ákvörðun hennar, það er að segja að
hún segði já.
Hún þagði nokkra stund. „Við
skulum koma að býlinu.”
„Ef þú vilt. Tröðin er furðanlega skýr
eftir að hafa verið í tuttugu ár undir
vatni.” Þau gengu af brúnni og í átt að
rústunum.
„Já, en hún var notuð svo lengi — lík-
lega í aldir.” Kate varð skyndilega
sneri sér við og leit aftur til brúarinnar.
Hún heyrði barnshlátur.. . . var það
ekki?
„Kate, hlustaðu nú á mig,” sagði
Ronald ákveðinn og hún vissi að nú var
stundin runnin upp. Hræðilegur efa-
blandinn ótti læddist að henni og hana
langaði mest til þess að flýja en hann tók
í hönd hennar og hún komst ekkert.
„Kate, ég veit að þú elskar mig ekki.
Það hefur alltaf verið Derek, allt frá
fyrstu tið. Ég vissi það þá og ég veit
það núna. En nú er Derek horfinn á
braut og því hef ég annað tækifæri. Ég
bið þig að gera mér þann heiður að
giftast mér, Kate. Nei, ekki svara mér
strax, hlustaðu fyrst á mig.”
Hún starði sljó í augu Ronalds. Hún
vissi að hann var álitlegur fengur
fyrir konu, sérstaklega konu sem var ein,
var að nálgast miðjan aldur og hafði
ekkert til að bera nema viðkvæmt hjarta
og fjörugt ímyndunarafl.
eftir
Christina
Green
Draumar
horfmna daga
Já, hún hafði valið Derek, þann
myndarlega, þann rómantíska. Núna,
þegar hún leit um öxl, vissi hún að hún
hafði gert rangt.
„Ég sagði þér þá að þú værir að taka
ranga ákvörðun,” sagði Ronald allt í
einu. „Engin skynsemi, engir peningar,
enginn metnaður.”
„En hann var svo heillandi,”
muldraði hún.
Ronald fitjaði upp á nefnið. „Heill-
andi! Þú mátt kalla þaðsvo, ef þú vilt.”
„Já, heillandi. Og hlýr. Og — og hann
leit svo rómantiskt á lífið og átti sér
hugsjónir.” „Kate rifjaði upp fyrir sér
hjónaband sitt með Derek með bland-
inni tilfinningu.
„Og hvert komst hann á þessum
hugsjónum sínum?”
Ó, Ronald, hugsaði Kate með sér,
vertu ekki svona hvass. Átt þú þér
ekkert ímyndunarafl? Upphátt sagði
hún: „Ég veit að okkur tókst ekki vel
upp — ekki hvað peninga varðar eða
framkvæmdir — en við vorum
hamingjusöm.”
„Þar til hann fór frá þér. Og öllum
lánardrottnum sinum og ábyrgðum.”
hugsað til alls þess fólks sem i gegnum
aldirnar hafði gengið eftir þessum sama
stig og þau gengu núna.
„Hjarðmenn á bronsöld,” sagði
Ronald, hann sá glögglega hvað hún var
að hugsa. „Fyrstu kaupmennirnir með
burðarklára sína. Námumenn úr
tinnámunum með tinið á leið til
Chagford...”
„Og fjölskyldur," skaut Kate hljóð-
lega inn í þegar þau stönsuju við hálf-
grafna steinaha.' n*„Bændur,r ’ fjar-
hirðar, farandsalar og ferðamenn — og
börn á leið niður að læknum til þess að
leika sér undir brúnni.”
„Býlið var yfirgefið fimm árum áður
en ákveðið var að gera þetta að vatns-
miðlun,” sagði Ronald. „Ég var að líta
yfir nokkur gömul skjöl um daginn og
þar sá ég samninginnn ...”
Hvar skyldu þau vera núna, börnin*
hugsaði Kate með sér. En Ronald leiddi
hana yfir grasivaxnar rústirnar að
gömlum brunni.
„Þessi vegghlaðningur er siðan fyrsti
bærinn hér var byggður,” sagði i hann1
ánægður meðsig.
„Já,” sagði Kate annars hugar. Hún
Hann hafði gengið beint úr skólanum
í sveitarstjórnina. Derek hafði bara
svifið áfram — rómantísk vera sem hún
fylgdi auðmjúk eftir.
Ronald hafði unnið, skipulagt og
framkvæmt. Hann var nýlega kominn á
fimmtugsaldur, fimm árum eldri en hún,
hann gegndi lykilstöðu í sveitarstjórn.
Hann sat i nefndum, vann sér inn mikið
fé, átti hús og bil — en enga konu til jress
að deila þessu með.
Hvað var hann að segja? Kate reif sig
úr hugsunum sínum og hlustaði á rólega
biðjandi rödd hans.
„Ég get boðið þér upp á gott líf, Kate.
Ég á peninga og nokkurs konar stöðu þó
að ég viti að það skiptir þig ekki máli.”
Hann gretti sig og brosti og hjarta
hennar sló örar. Að hugsa sér hana í
höllinni hans þar sem hún léki hús-
móður fyrir gestkomandi hefðarmenn
héraðsins. Nei, þaðgæti hún aldrei gert.
„Ég get veitt þér öryggi, Kate. Kemur
það ekki í staðinn fyrir það sem ég get
ekki veitt þér?"
„Veitt.... veitt mér... ?” Allt í einu
var svo mikið að gerast að hún vissi ekki
almennilega hvað hann átti við.
Ronald sleppti hendi hennar og brosti
að efasvipnum sem hún var komin með.
„Ég þekki takmörk mín, Kate. Ég er
ekki myndarlegur, ekki blíður og svo
sannarlega ekki heillandi. Það er engin
rómantík í steinrunnu hjarta mínu.”
Kate var ekki viss um hvort hann var
að hlæja að sjálfum sér eða henni.
Henni hitnaði og hún varð óstyrk, ein-
kennilega þreytt og alls ekki hæf til þess
að taka nokkra ákvörðun. En hann beið.
„Ég. .. þakka þér fyrir, Ronald. Ég
met mikils allt sem þú hefur sagt við
mig. Aldrei hvarflaði að mér... ég á
viö... ”
Henni lá við gráti svo hún færði sig
svolítið frá honum. Hún lokaði
augunum og sá því ekki þegar hann
nálgaðist hana. Hann horfði á móti sól-
inni.
„Heyrir þú eitthvað, Kate?”
„Hvað? Nei, það held ég ekki.”
„Barnaraddir. Þarna við brúna, lík-
lega að leika sér í læknum.”
Hann gekk i átt að brúnni og hún elti,
hátt grasið festist í sandölunum hennar.
Hún elti hann eftir rykugum stígnum og
einkennilegar hugsanir þutu um ringul-
reiðina í huga hennar. Það var ekki
Ronald líkt að vera með ímyndun, hún
var sú sem dreymdi og ímyndaði sér.
Þau gengu þegjandi að brúnni, stöns-
uðu á henni miðri, hölluðu sér fram á
handriðið og horfðu niður í mjóan
lækinn. Engin börn. Ekkert nema
minningar.
Ronald brosti til hennar. „Það var
vitleysa í mér. Ég hlýt að hafa ímyndað
mér raddirnar.”
Þá rann upp ljós fyrir Kate. Jafnvel
hinir óskáldlegustu hlutu að eiga sér
drauma og fagrar minningar. „Kannski
voru það raddir svipa,” sagði hún.
„Siðan úr skógarferðinni okkar sem var
fyrir löngu.”
Hann svaraði henni ekki strax. En
þegar hann gerði það var rödd .hans lág,
rétt eins og hann væri að tala við sjálfan
sig. „Eða draumaraddir, raddir barna
sem ég hef alltaf viljað eignast en aldrei
fengið.”
Kate brá svo við að heyra þetta að
hún gat ekki annað en starað. Hún varð
vör við hlýju sem hún hafði aldrei gert
ráð fýrir að finna hjá honum. Hann hélt
áfram: „Það er eitt sem ég hef ekki sagt
þér, Kate. Það hefur kannski eitthvað að
segja fyrir ákvörðun þína.. .. ég elska
þig mjög mikið.”
„Hugur hennar fór á fleygiferð en
hún sagði ekki orð. Það voru minn-
ingarnar aftur. Derek sem átti svo
auðvelt með að skjalla og sýna blíðuhót.
Ronald, harður og tilfinningalaus.
Hvers vegna, ó, hvers vegna hafði hún
ekki séð undir yfirborðið þá? Var orðið
of seint núna að byrja upp á nýtt?
Aftur las hann hugsanir hennar.
Rólega og varlega sagði hann: „Ekki
flýta þér. Ég hef beðið svo lengi. Ég get
beðið eilítið lengur. Hugsaðu um það.
14. ttol. Vlkan Z5