Vikan - 03.04.1980, Síða 62

Framhaldssaga
Patricía Johnstone:
I leitac
lífðjafa
Leit Karen ekki betur út nú í kvöld? Það
virtist vera meiri roði í kinnum hennar og
augun voru bjartari. Var heimskulegt að
vonast til að sjá árangur svo snemma?
„Hr. Blake líður ágætlega, þakka þér
fyrir,” sagði frú Tyndall. Við hliðina á
henni var bolli með köldu tei og henni
varð lítið ágengt með vélritunina þenn-
an morguninn.
„Ég heiti hr. Jennings.” Rödd
mannsins í símanum var vingjarnleg.
Hann bætti við: „Frá PTV. Okkur
vantar upplýsingar um fæðingardag og
ár hr. Blakes og ég er viss um að þú
getur hjálpa mér.”
„Hann er þrjátíu og fjögurra ára.”
Hún hafði oft þurft að svara spurning-
um um aldur Peters áður.
„Jæja. Og fæðingardagurinn?”
„Ég er hrædd um að ég viti það ekki.
Það hefur enginn spurt um fæðingardag-
inn áður.
„Hr. Blake er ekki til viðtals i augna-
blikinu en ég gæti látið hann fá skilaboð
frá þér og beðið hann um að hringja í
þig . . .”
„Það er alveg óþarfi að vera aðgera
veður út af þessu. Við viljum aðeins fá
uppgefinn fæðingardag lians og fæðing-
arstað og það ætti sennilega að vera
skráð í skýrslunni. Við viljum ekki vera
að ónáða hr. Blake að óþörfu." C'hris
Jennings virtist bæði vera vingjarnlegur
og skynsamur.
„Ég held að hann sé sofandi í augna-
blikinu.” Hún þurfti að fara með bréf
upp til hans en hún vildi ekki trufla
hann fyrr en eftir hádegið. „Augnablik,
hr. Jennings. Ég get ef til vill hjálpað
þér.”
Hún lagði sim'tólið frá sér, gekk að
skjalaskápnum og opnaði eina skúffuna.
Það var auðvelt að finna upplýsingam-
ar. Skýrslurnar um gefendurna voru ein-
mitt geymdar inni hjá henni.
Hún hugsaði málið sem snöggvast.
Nei, hún gat ekki séð að það gæti verið
rangt á neinn hátt að gefa slíkar upplýs-
ingar.
Hún tók aftur upp tólið. „Tólfta maí,
nitján hundruð fjörutíu og þrjú,” sagði
hún. „Og fæðingarstaðurinn er
Hanthorpe, Surrey.”
„Þakka þér kærlega fyrir.”
„Það var ekkert, hr. Jennings.” Hún
lagði tólið aftur á, leit óþolinmóð á
tebollann og ákvað að drekka teið þó að
jrað væri orðið kalt.
Eftir að hún var búin að fá sér tvo
sopa eða svo hringdi síminn aftur.
Þetta var óendanlega langur dagur
fyrir Janet. Dr. Muir hafði komið aftur
inn um hádegið. Karen hafði sofnað en
frekar óvært. Frú Halstead hafði farið
inn í íbúð Janetar til að hvíla sig.
Janet sjálf, sem ekki virtist geta orðið
þreytt, sat enn við rúmið.
Seint um daginn kom dr. Muir inn
með yngri lækni. Hann skoðaði Karen,
brosti og kleip hana í kinnina.
„Þú getur farið á fætur á morgun,"
sagði hann.
„Ég vil fara heim, "sagði Karen. Hún
hafði verið hálfgeðvond þennan dag.
„Þetta mun ekki taka mikið lengri
tíma,” sagði dr. Muir.
Frú Halstead var nú komin inn aftur
og hún leit á dóttur sína. Það var ekki
hægt að útskýra fyrir fimm ára barni
hve langur tími tvær vikur væri. Og fyrir
Janet sjálfa myndu tvær næstu vikurnar
ekki verða mældar á eðlilegan hátt.
Janet gekk ásamt læknunum að dyr-
unum.
„Enn sem komið er lítur allt vel út,”
sagði hann lágt. „Ég vildi að ég gæti
leyft henni að fara heini en við þurfum
enn að fylgjast vel með henni.”
„Ég veit það,” sagði hún.
„Allt í lagi, góða mín.” Hann horfði
athugull á hana. „Hvíldu þig nú. Móðir
þín er hér. Farðu út og fáðu þér göngu-
ferð.” Hann gat auðveldlega séð þreytu-
merkin í andliti hennar.
Þegar hann var farinn sagði frú Hal-
stead nokkurn veginn það sama. „Farðu
nú, Janet. Við Karen ætlum að fara í
spurningaleik og á eftir fer hún að sofa.”
Peter hafði sofið allan morguninn i
ibúðinni og hann var vel úthvíldur jtegar
hann vaknaði. Er hann hafði snætt
hádegisverð fór hann i gönguferð en
hann hugsaði aðeins um Janet og
Karen.
Frú Tyndall hafði fært honum bréf
frá Owen þennan sama dag og önnur
bréf frá vingjarnlegu fólki sem hann
þekktiekki.
Komdu aftur eins Jljótt og þú getur.
hafði Owen skrifað. Viösöknum þín öil.
Ástralía virtist eitthvað svo fjarlæg
núna. Hugsunin um vinina þarna syðra
og vinnuna gátu enn komið honum í
betra skap en sterkastar tilfinningar bar
hann samt sem áður til Janetar og
barnsins hennar. Hann vildi ekki hugsa
um neitt annað — ekki einu sinni Susan
— ekki enn.
Hann hélt aftur til íbúðar sinnar, fékk
sér bjór og hlustaði á útvarpið.
Nokkru síðar var bankað á dyrnar og
hann stóð upp til að opna. Janet stóð í
dyrunum en það leið nokkur stund
án þess þau segðu nokkuð.
Allt í einu fann hann til óstjórnlegrar
verndartilfinningar.
„Þetta gekk bara nokkuð vel, ekki
satt?” sagði hann lágt.
Hún kinkaði kolli. Andlit hennar var
þreytulegt og stíft. Án þess að segja orð
breiddi hann út faðminn og hún kom til
hans og hallaði höfðinu að öxl hans.
Hann vissi að hún var sér ekki alveg
meðvitandi um návist hans. Hún þurfti
aðeins á honum að halda í augnablikinu
til að halla sér að.
Það var þægileg tilfinning að vera sér
þess meðvitandi að einhver þurfti á
manni að halda.
Hann leiddi hana inn og lét hana setj-
ast niður.
„Hvernig líður Karen núna?” spurði
hann.
„Hún sefur. Mamma er farin heim.
Hún var töluvert þreytt.”
„Hvenær á ég að koma og heilsa upp
á hana á morgun?”
„Þá verður hún aftur komin inn í leik-
herbergið. Þú getur komið hvenær sem
er eftir morgunverð. Ég býst við að það
sé best að þú komir sem fyrst. Hefurðu
einhverjar aðrar áætlanir?”
„Áætlanir?”
„Ætlarðu að fara eitthvað? Nú ert þú
búinn að gegna þínu hlutverki. Þú getur
farið frá sjúkrahúsinu hvenær sem þér
þóknast.”
„Nei,” sagði hann hægt. „Ég hef ekki
gert neinaráætlanir.”
Hann hafði ekki einu sinni hugsað um
þetta en auðvitað hafði hún rétt fyrir
sér. Allir myndu búast við þvi að hann
færi eitthvað. Hann var frjáls ferða
sinna þangað til dr. Muir hefði fengið að
vita vissu sina um hvort aðgerðin hefði
tekist í þetta skiptið eða ekki.
„Þú ættir að ferðast um og njóta þess
að eiga frí.” Rödd hennar var liflaus.
„Það er langt síðan þú hefur verið í Bret-
landi.”
„Janet, ég er ekki i neinu skapi til að
fara í skemmtiferðir. Ég vil heldur vera
hér og sjá hvernig gengur með Karen og
vera hjá þér.. .”
Hann langaði næstum til að hrista
hana, fá hana til að skilja þessa nýju til-
finningu á milli þeirra. En erfiðið og
spennan hafði deyft allar tilfinningar
hennar og hún var nú fjarlægari honum
en nokkru sinni.
Hún brosti dauflega til hans.
„Auðvitað viljum við miklu heldur að
þú sért hér. En það getur ekki verið sér-
lega skemmtilegt fyrir þig.”
„Ef ég má ráða vil ég heldur vera
hér.”
Hann gekk að stólnum þar sem hún
sat og kyssti hana blíðlega á ennið. „Það
verður lika einhver að líta eftir þér,”
sagði hann. „Og i kvöld legg ég til að þú
62 Víkan 14. tbl.