Vikan - 03.04.1980, Side 66

Framhaldssaga
morgun. Farðu nú snemma í rúmið og
reyndu aðsofa vel.”
Þegar hún var farin lagði Janet svalar
hendur sínar að vöngum sinum og
studdi fingurgómunum á augnalokin.
Hvers vegna var allt að verða svona
flókið? Var Peter ástfanginn af henni?
Var Karen orðin honum of tengd?
Hún vissi það ekki. Allt sem hún vissi
á þessari stundu var að það var dásam
legt að hafa einhvern til að deila
byrðinni með.
Oft höfðu þau sýnt hvort öðru blíðu-
hót. Það hafði einnig komið fyrir að sú
tilfinning að hafa handleggi hans um sig,
að finna að hún tilheyrði einhverjum á
einhvern undarlegan hátt, hafði veitt
henni frið sem hún hafði hvergi getað
fundiðannars staðar.
Hún varð einhvern veginn að þrauka
þetta timabil hvernig svo sem hún færi
að þvi. Hún þurfti á hjálp Peters að
halda. Hún gat ekki hugsað þá hugsun
til enda hvort hún væri að færa sér til-
ifinningar hans í nyt, hvort hún væri
réttlát gagnvart honum, Karenu eða
jafnvel henni sjálfri.
Nei, hugsaði hún óþolinmóð. Hvernig
sem allt færi yrði framtíðin að leiða í Ijós
hvað gerðist milli hennar og Peters.
Janet andvarpaði og fór út úr íbúð-
inni. Hún gekk hægt í áttina að sjúkra-
deildinni.
Karen hefði átt að vera komin i rúmið
og sofnuð en hún lék sér af fullu fjöri á
náttfötunum uppi í rúminu með kengúr-
una sem Peter hafði gefið henni.
„Heyrðu mig! Það er bannað að
hoppa,” kallaði Janet i gegnum gagnsætt
einangrunartjaldið sem umlukti rúmið.
„Þú ert engin kengúra.”
„Ég er kengúra!” Hún hoppaði hlæj-
andi í rúminu til að sanna mál sitt.
Janet brosti. Það gat verið erfitt að
hafa hemil á Karenu þegar þessi gállinn
var á henni og þetta hlaut að vera góðs
viti?
Lxit Karen ekki betur út nú í kvöld?
Það virtist vera meiri roði í kinnum
hennar og augun voru bjartari. Var
heimskulegt að vonast til að sjá árangur
svo snemma?
Tvær vikur, vina min, hafði Samuel
Muir sagt. Fyrrgetum við ekki búist við
árangri.
Hann talaði um blóðvefi og blóðkorn.
Hann hafði átt við úrslit rannsóknanna
á rannsóknarstofunni. Hann vildi vita
vissu sína áður en hann segði neitt
ákveðið.
En Janet varð einhvern veginn að
þrauka þetta biðtimabil. Það hafði
stundum gerst áður, jafnve! meðan
Karen var kornabarn, að hún hafði
haldið sig sjá einhver batamerki þrátt
fyrir vitnisburð læknanna.
Hún hafði alltaf haft rangt fyrir sér.
Hún hafði alltaf orðið að viðurkenna
það.
Og nú var hún aftur orðin óþolinmóð
að biða eftir svari. Hún stóð við rúmið
og horfði á Karen.
Hún litur betur út, hugsaði hún.
Peter bankaði á dyrnar að ibúð
Janetar seinna um kvöldið og beið þess
ekki að hún opnaði. „Halló þarna,”
sagði hann. „Hvernig gengur?”
Hún leit upp frá borðinu með penn-
ann í hendinni og brosti.
„Ég held að þetta gangi vel.”
„Er hún sofandi?”
„Já. Ég ætla aðeins að klára að skrifa
þetta bréf til Chris og þakka honum fyrir
þessi dásamlegu blóm.” Hún skrifaði
síðustu setninguna, braut saman bréfið
og seildist eftir umslagi.
„Förum eitthvað út,” sagði Peter.
Hann gekk órólega um gólf og virtist
vera allt of stór fyrir þetta litla herbergi.
„1 gönguferð?”
„í ökuferð.” Hann brosti. „Ég tók bíl
á leigu í dag.”
„Ó, það væri dásamlegt að fara í öku-
ferð!”
„Við skulum fara eitthvað langt í
burtu. Á einhvern opinn og eyðilegan
stað.”
„Ekki of langt,” flýtti Janet sér að
segja. „Ekki meira en klukkustundar
akstur, Peter, ekki fara lengra.”
„Ég er aðeins bílstjórinn,” sagði Peter
rólega. „Þú gefur fyrirmælin.”
Þau héldu út að bílnum og hann setti
hann í gang. Hún settist við hliðina
á honum og hugsaði sig um augnablik.
„Opinn og eyðilegan stað . .. Ég býst
við að besti staðurinn sem við getum
fundið sé Hampstead Heath,” sagði hún.
Hún sagði honum í hvaða átt hann
skyldi aka og hann hélt út í umferðina.
„Þú ert ekki hrifinn af London, Peter,
er það?”
Hann svaraði henni ekki strax. Hann
starði á bílana fyrir framan þau. Myndi
Janet alltaf finna á sér allt það sem hann
reyndi að leyna í fari sínu? Hvernig gat
hún fundið svona lagað á sér? spurði
hann sjálfan sig. Hann hafði aldrei gefið
í skyn hve mikið hann hataði þennan
stað og þó virtist hún vita það.
„Hvers vegna heldurðu það?” spurði
hann kæruleysislega.
„Ástraliumenn eru yfirleitt svo
\